Als je hier al langer meeleest kan je je het misschien nog wel herinneren: mijn blogposts over rijangst.
Ik haalde mijn rijbewijs pas als dertiger. Voor die tijd had ik altijd duizend redenen paraat waarom ik het helemaal niet nodig had. Ik ging er prat op dat ik álles per fiets kon vervoeren, ook onder de meest barre weersomstandigheden. Met een in plastic verpakte sjoelbak door de sneeuw in windkracht 7? I didn’t care. Plinten? Bloempotten? Mandjes met een kat erin? Ik nam alles mee op de fiets en vond mezelf nimmer zielig. In tegenstelling tot mijn omgeving die heel wat af ach-germde en me overal naartoe had willen brengen. Wat ik negen van de tien keer afsloeg, stoer wielerwijf dat ik er was.
Maar zakenrelaties in Duitsland, daar fiets je niet zo gemakkelijk naartoe. En elke keer je man strikken als je een beurs moet bezoeken? Niet handig. Dus haalde ik een aantal jaar geleden alsnog mijn rijbewijs.
Ik reed kort na mijn rij-examen nog regelmatig rond, zelfs naar het buitenland. Maar daarna vermeed ik het hoe langer hoe meer.
Rijangst
Gaandeweg ontwikkelde ik een stevige vorm van rijangst. Huilen als Frank vond dat ik ergens met de auto naartoe zou moeten. Vier keer poepen en twintig keer plassen voor vertrek als hij me dan eindelijk tóch zo ver had dat ik een ritje zou maken. Met enorme buikpijn en samengeknepen handen achter het stuur. Met een hartslag van 220 als ik moest invoegen, inhalen, afslaan, schakelen of PARKEREN!
Ik heb meermaals contact gehad met rijangst autorijscholen en instructeurs. Allemaal boden ze schreeuwdure pakketten aan om het autorijden toch onder controle te krijgen. Maar allemaal zeiden ze ook: het probleem zit hem meestal in een gebrek aan zelfvertrouwen. Autorijden leer je pas door het veel te doen. Hoe meer vertrouwen je daardoor kweekt in je eigen kunnen, hoe meer je angst slinkt.
Ik begon dus weer te rijden. Met witte knokkels op het stuur, een natte zweetrug en klotsende oksels. Ik reed kleine stukjes in het kleine rode karretje van mijn schoonmoeder. En ook weer in onze eigen auto. Ik reed korte afstanden binnen de stad. Tufte eens naar mijn moeder. Reed met Frank naast me, als we als gezin op pad gingen. Crosste tijdens Franks afwezigheid in de zomervakantie overal zelf met de jongens naartoe. Bracht de kinderen naar een partijtje aan de andere kant van de Maas.
Haha, rij-angst? Ik verklaarde mezelf genezen. Maar dat bleek een beetje voorbarig. Ergens sluimert nog altijd een restje autorijvrees.
Mijlpalen
Ik heb een week achter de rug met veel buikpijn en slapeloze nachten. Ik had namelijk een familiebezoek gepland, in Drenthe. Dat is normaal al iets waar ik een beetje slechter van slaap, maar nu was ook nog onze auto kapot gegaan.
De bolide die ik ken. Waarin me veilig voel, omdat ik precies weet hoe -ie werkt. Omdat ik zeker weet dat ik -em niet laat afslaan. Omdat ik weet waar de verlichting zit, de achterruitenwisser, de blower, de tankdopopenmaker. Omdat hij dermate groot is dat ik denk bij een aanrijding niet meteen zelf in de kreukels te liggen en mijn kinders erbij.
Maar de bolide had de geest gegeven. De dynamo, toch wel een vrij essentieel ondereel als je ver wil komen, was naar z’n grootje.
De constructie werd dus als volgt: ik zou een auto huren, via de Betuwe rijden om mijn moeder op te pikken en dan met m’n moeder en de jongens in háár auto doorrijden naar Drenthe. Twee vreemde auto’s onder mijn hol. Twee keer drie uur rijden. En er waren meer complicerende factoren. Ik moet Frank wel haast gek gemaakt hebben.
“Ja maar! Het is een auto op gas! Hoe tank je gas? Ik weet niet hoe je gas tankt!”
(Na twintig YouTube filmpjes over gas tanken en het hele internet te hebben afgespeurd over dit type auto:) “Je moet met een verloopstuk tanken! En dat schijnt lastig te zijn. En soms krijg je het niet los. Sommige mensen nemen standaard een tang mee. Dalijk zit ik aan die pomp vast! En bij de Shell komen ze écht niet naar buiten om te helpen om elf uur ’s avonds!”
“Ja maar! Dan moet ik op de pont! Hoe moet dat met een pont? Hoe weet ik wanneer ik erop mag rijden? Moet ik helemaal vooraan gaan staan? Moet je rechts houden? Die middelste strook is toch voor fietsers? Moet de motor dan uit, ja zeker? Ik. Wil. Niet. Met. De. Pont. En hoe kom je uit een auto die te water is geraakt?!!”
“Er zitten allemaal van die onverlichte kronkelweggetjes in. Waar je wel zestig mag. Dan gaan ze me echt op lopen jagen als ik dat niet doe. Maar daar zijn toch ook wandelaars en fietsers? En tegenliggers. Oh god. Dalijk rij ik iemand dood! Of ik rij óns dood!”
Echt jongens, ik heb als een kip zonder kop door het huis lopen raaskallen de afgelopen dagen. Maar uiteindelijk kwam alles natuurlijk gewoon dik voor elkaar. Want ik kan gewoon autorijden.
Ik huurde een auto (daarover later meer), reed met drie schipper mag ik overvaren zingende kinderen lachend de pont op, zette de autostoelen én de kinderen in mijn moeders auto en reed ons naar Assen. Volkomen relaxed. En ’s avonds laat weer terug.
Morgen nog een beetje meer over autorijden: waar ik die auto huurde, hoe dat ging en hoe ik ervoor zorg dat ik zo relaxed mogelijk het verkeer in ga, als ik lang onderweg ga. Want de angst is weg, maar de spanning nog niet.
De stand van afgelopen weekend? Veel mijlpalen: twee vreemde auto’s, waarvan een bi-fuel. Twee keer drie uur rijden. Een eind in het donker. Twee keer op de pont. Peanuts voor anderen. Maar voor mij een handvol redenen om trots op mezelf te zijn.
Rij-uren erbij: zes. Vertrouwen erbij: veel!
Welk gevoel heb jij bij autorijden? Heb je een rijbewijs? Rijd je graag? Vertel me alles! Vind ik leuk!
Wat een overwinningen! En nu gewoon blijven rijden hoor!
Ik vind autorijden heerlijk in alle varianten. Onze buren hebben een keer zo gelachen. Ik had een ouderwetse mini, superhandig in de stad met parkeren, bleek dat ik dat met een verlengde Landrover net zo makkelijk deed ?.
Wel vond ik met paardentrailer achteruit rijden wat lastig, dus na 10jaar zonder E achter B, toch maar E gehaald. Best handig bleek. Wat trucjes geleerd en hoppa, draai mn hand nergens meer voor om.
Mijn man zegt altijd, “mijn vrouw rijdt als een man”.
Ik rij graag en best veel maar niet als mijn man naast me zit 🙂
Waarom niet? Heeft hij kritiek op je rijstijl? Zelf vind ik het juist altijd prettiger om met iemand naast me te rijden. Dan loop ik mezelf minder op te fokken. :-))
Goed gedaan!
Lottes Anekdotes onlangs geplaatst…As we speak
Dankjewel!
Ik ken de angst helaas. Durf overal te rijden behalve op de snelweg. Ooit bijna een ongeluk gehad en sindsdien moet ik er niet meer aan denken alleen die snelweg op te gaan. Had me voorgenomen weer een paar lesjes te nemen maar denk dat ik het gewoon moet gaan doen als ik jouw post lees! Een mooie overwinning voor jou!
Marjolein onlangs geplaatst…10 x ZARA musthaves meisjes!
Wat voor bijna ongeluk is er gebeurd? Zoiets kan wel veel impact hebben he? Wij zijn in één van die heftige winters van een paar jaar geleden bij een inhaalmanoeuvre in de vangrails geklapt en daarna heb ik ook een hele tijd niet prettig in de auto gezeten, al was ik toen bijrijder. Misschien kan jij ook weer beginnen met kleine stukjes? Maar een paar lessen is vast ook wel heel goed voor het zelfvertrouwen; weer een paar uur rijden met iemand naast je.
Knap van je kom! Goedzo.
Helaas mag ik niet autorijden.. ik zou wel willen maar ik heb nooit de financiën gehad om een rijbewijs te halen, en nu nog niet. Misschien als ik over een paar maanden weer ga werken dat ik langzaam wat kan sparen voor lessen.
Ik hoop voor je dat dat gaat lukken. Ik heb het zelf nooit echt gemist, dat rijbewijs, maar ik merk de laatste jaren dat het toch wel wat extra vrijheid biedt.
Goed zo! Ik heb geen rij-angst, maar ik rijd steeds minder en nu begint in de spits rijden toch wel wat stress te geven.
gerhildemaakt onlangs geplaatst…Count your blessings #52
Oeh ja. De spits. Drukte, files, soms je plek moeten opeisen met in- of uitvoegen. Mijn hobby zal het ook niet worden, zeg maar.
Kim wat goed!!! Je mag ernstig trots op jezelf zijn. Woeiiii!
Wat rijden betreft: ik heb direct op m’n 18e mijn rijbewijs gehaald (was nodig voor mijn werk) en heb toen direct vele kilometers gemaakt.
Maar ik heb soms ook nog momenten die ik NIET cool vind. Inparkeren gaat megaklote maar soms ook fluitend (ik heb (per ongeluk) ingeparkeerd op een plek waar heeeel veel auto’s schade maken (en ik dus nu niet, maar dat was dus meer geluk dat ik niet wist wat ik probeerde..) .
Rondrijden in de grote bus van ons bedrijf vind ik in de stad (en weer, als ik moet inparkeren) minder relaxed. Maar diep adem halen en mijzelf inprenten dat ik echt wel goed kan rijden en ik mij niet (ik herhaal NIET) hoef op te laten jutten.
Je rijdt in een BUS? Woah, rie-spekt! Parkeren is voor mij ook wel een ding, maar ik ga gewoon wat verder weg staan, als de vrije plaatsen me te lastig of te krap zijn.
Oh Kim dit is ZO herkenbaar! Ik heb ook rijangst, meestal hangt het samen met mijn state of mind. Als ik me goed voel durf ik meer dan wanneer het iets minder gaat. Ik ben bang voor een ongeluk en die angst is soms heel groot. Zo lig ik er nu al wakker van dat we in september naar Italië gaan….vermoeiend!!
Echt superknap van je, zes uur rijden op 1 dag in vreemde auto’s, daar mag je zeker trots op zijn!!!
Bregje onlangs geplaatst…Dezelfde vragen, anderhalf jaar later
Thanks Bregt. Dus jij kan jezelf ook zo heerlijk opjutten over autorijden als je stemming wat wiebelig is. Dat maakt de stress alleen maar erger he? Terwijl het vaak uiteindelijk erg meevalt, als je het maar gewoon dóet. Tenminste, zo werkt het bij mij wel. Goede reis naar Italië gewenst alvast, dat komt vast dik voor mekaar!
Wow Kim, echt super knap. Sommige mensen zullen die stress en angst nooit snappen maar het is alles behalve prettig. De verantwoordelijkheid die je voelt voor je kroost in de auto en het zien van die “andere” malloten op de weg zijn daarin voor mij ook weinig geruststellend. Heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat voor mij een terugweg echt helemaal niets te maken heeft met een heenweg en dezelfde stress over een voor mij totaal andere route weer opnieuw begint. De mededeling dat je toch gewoon de eerst volgende afslag pakt als je verkeerd bent gereden en dan ergens op of onderdoor moet om weer op de juiste weg te zitten is voor mij echt abracadabra. Door een tomtom durf ik wel ergens heen maar nooit van harte. De “keer hier om” ( midden op een snelweg) of het route pijltje dat in een of ander weiland beland terwijl ik toch echt een kruising zie met tig opties laat mijn oksels echt wel klotsen. Een ouderwetse kaart heeft geen zin . Ik zou nog in Groningen uitkomen als ik naar Maastricht zou moeten. Petje af dat je het gewoon doet! Het levert ook zoveel meer mogelijkheden op om met je kids leuke dingen te ondernemen! RESPECT.
Haha, ja dát: de terugweg is NIET een omgekeerde heenweg. Boks! Zo zie ik dat ook! :-))