“Misschien moet je binnenkort een eigen autootje,” zei Frank regelmatig, toen ik op het punt stond rij-examen te doen. En toen ik voor de tweede keer op het punt stond rij-examen te doen. En voor de derde keer.
Ik weet niet wat ik erger vond. Dat denigrerende “autootje” – ja hoor, een leuk Twingootje of een Fordje Ka voor het vrouwtje – of het gegeven dat hij me er één in de maag wilde splitsen. Waarmee ik dan rond moest rijden. In het verkeer. Zonder instructeur naast me om te remmen in geval van nood. En met mijn kinderen op de achterbank.
“Flauwekul!” snoof ik elke keer. “Met de fiets kom ik overal. Als we buiten Den Bosch moeten zijn doen we dat toch meestal met z’n allen. Twee auto’s. Tsssk. Decadent. En slecht voor het milieu.” Nadat ik was uitgesproken liep ik dan semi-cool naar de keuken. Om daar even in een plastic zakje te ademen.
Een eigen auto. Pfff. Ik stak nog liever mijn beide voeten in een gehaktmolen.
Rij-angst blijkt gelukkig niet erfelijk: mijn kind is cool as a penguin achter het stuur.
Madurodam mobiel
Ik schreef al eerder enkele posts over de rij-angst waarmee ik te kampen had. En over hoe ik toch ging rijden in de Madurodam mobiel van mijn schoonmoeder.
En guess what? Dat ben ik blijven doen. Naar judo. Naar zwemles. Eens in de paar weken naar de kantoorgroothandel.
Die ritjes hebben wonderen gedaan voor mijn zelfvertrouwen.
Ik heb geen buikpijn meer als ik weet dat ik de volgende dag moet autorijden.
Twintig keer naar het toilet voor ik de contactsleutel omdraai? Dat is verleden tijd.
Op de plaats van bestemming een nieuw shirtje moeten aantrekken, omdat ik met klotsende oksels achter het stuur vandaan kom? No more.
Ik gelóóf nu ook echt dat ik niet door de selectieronde voor De Slechtste Chauffeur van Nederland zou komen.
Mijn irreeële angsten zijn getackled. Parkeren? Natuurlijk lukt dat. Desnoods wat verderop. Verkeerd rijden? So what? De tank is altijd vol genoeg. Ik kom hooguit wat later aan, maar dat is alleen in míjn ogen een wereldramp.
Rijheid, blijheid
Nu ik met die kleine auto zo goed uit de voeten kon durf ik ook in onze eigen bolide.
Frank en ik deelden de reis naar Frankrijk op, qua autorijden: ik reed uren in het buitenland. Relaxed als wat.
Met een vriendin reed ik een paar weken geleden naar Amsterdam. Jep! Ik!
Dat leverde nog wel wat scheldpartijen en paniek op (“Ik rij op een TRAMBAAN! Hoe kom ik op een trámbaan? Mag dat wel? WHAA!”), maar zelfs dát kwam goed.
Ik puffelde naar Irrland met m’n oudste twee en een vriendinnetje van Thomas en haar moeder. Die na een ernstig auto-ongeluk méérij-angst blijkt te hebben, maar zich bij mij in de auto heel prettig voelde, zo sprak ze halverwege de rit tegen mijn absolute pokerface. Als ze toch eens wist wat voor een proces daaraan vooraf is gegaan!
En die anderhalve week als werkweduwe – vanwege een buitenlandtrip van Frank – deed helemaal wonderen, voor mij als automobilist. Want het was nog zomervakantie en ik wilde ondanks het feit dat ik alleen was tóch leuke tripjes maken met de kinderen. Ik heb de bakfiets niet meer aangeraakt. De auto bracht de jongens en mij overal. Of eigenlijk: IK bracht ons overal. Met de auto.
Dat is lange tijd zo ondenkbaar geweest, dat ik van de week met een zingende Morris op de achterbank bijna wat emotioneel werd.
Wat heerlijk dat ik dit nu gewoon durf en doe! Wat een mogelijkheden brengt het. En vrijheid. En gemakzucht, bwhaha! Hoezo naar het zwembad fíetsen?!
Jammer dat ik de autosleutel weer moest inleveren bij mijn immer rondrijdende lief. Ik bedacht me voor het eerst: ja, ik zou toch best een autootje willen!
Heb jij een eigen auto voor de deur? Wat voor één? Waar gebruik je die voor? Rijd je graag?
Ook rij-angst gehad? Ik las al veel van jullie verhalen in de comments op voorgaande blogs daarover, maar feel free to share again: ik lees er graag over.
Mijn moeder heeft erge rijangst, die behoorlijk op mij is overgeslagen. Ik durfde daarom geen rijlessen te nemen, de gedachte dat ik alleen achter het stuur zou zitten vond ik verschrikkelijk. Pas op mijn 25 ben ik begonnen met lessen. Doodeng vond ik het in het begin. Twee jaar en zo’n 1000 lessen later (haha) slaagde ik zomaar in 1 keer voor mijn rijbewijs. En toen moest ik dus voor het echie in mij eentje gaan rijden. Dit was echt een angst die ik moest overwinnen. Het hielp ook niet dat mijn vader zijn auto echt niet aan mij uit wilde lenen. Ik mocht er alleen in rijden als hij er naast zat. Dus ik besloot al snel om zelf een autootje te kopen. Eerst met zweet in de handen kleine stukjes rijden en steeds een stukje verder op mijn eigen tempo. En nu 7 jaar later rij ik echt overal zonder zorgen naartoe, zelfs met mijn zoon van twee achterin. Ik ben echt blij dat ik heb doorgezet want het geeft inderdaad zoveel vrijheid! Mijn man en ik hebben allebei een auto. Echt ideaal! Ik rij nu in een volkswagen up.
Ik heb nog altijd geen rijbewijs wegens te weinig zelfvertrouwen -dus alle respect van mijn kant!
Super dat je je zo over je angst hebt kunnen heen zetten!
geertruurzaam onlangs geplaatst…Waarom ik veganistisch wil eten (en waarom ik het niet altijd doe)
Dikke proficiat dat je je angst overwonnen hebt! Zelfs als je nu nooit meer zou rijden, dan nog mag je trots zijn dat je die aan de kant kon schuiven. Ikzelf heb (nog) geen auto, want ik ben nog maar pas begonnen met werken en kan er makkelijk met de fiets naartoe. Ik deel wel een Skoda Octavia met mijn broer, die hebben mijn ouders voor ons gekocht omdat we altijd met hun auto’s weg waren. Maar ondanks het feit dat ik in principe dus een auto ter beschikking heb, doe ik zoveel mogelijk met de fiets, gewoon uit principe en zorg voor het milieu.
Lotte onlangs geplaatst…Over Gent, Moussaka en Vuurwerk
Een man die een “autootje” voor je koopt: dat klinkt wel heel 1970… Een beetje vrouw koopt haar auto zelf, toch? Als je hem nodig hebt tenminste. Ik heb er ook een, een Audi A4, maar moet (helaas) veel rijden voor mijn werk. Zie het als luxe dat je zelf geen auto nodig hebt! En goed dat je je rij-angst overwonnen hebt.
Wat goed van je! Ik ben verzot op m’n wagen (een ford C-max) en zou me geen week zonder kunnen voorstellen… Decadent, I know.. My car, my freedom!
Ester onlangs geplaatst…Het leed dat Teejel heet
Wij hebben twee auto’s. Hebben die ook echt nodig, werken allebei op ruim 20 km van huis en ook minstens twee dagen per week tegelijk. Officieel zijn ze beiden van ons allebei. In de praktijk rijdt hij in onze ford focus station en ik in onze Toyota aygo. Heerlijk autootje!
Officieel heeft mijn lief een auto. Onofficieel is hij ondertussen van mij. Sinds ik mijn rijbewijs heb rij ik altijd aangezien ik anders wagenziek wordt. Wij hebben wel maar 1 auto omdat mijn lief 3 straten verderop werkt dus 2 is niet echt nodig.
Haha jep. Hier een autootje voor mezelf. Een fordje Ka zelfs haha. En ik vind het heerlijk. Hier in het dorp zit namelijk niks dus hij geeft mij echt mijn vrijheid terug. Heb gelukkig geen ervaring met rij angst. Parkeren kan ik niet, zelfs niet na 10 jaar rij ervaring maar ach, dan loop ik idd wat verder.
Maar wat goed dat het zo gaat. Zelfs naar Amsterdam. Menig ervaren rijder vindt dat niks! Top
Wij hebben bewust geen auto, wij doen alles wel met de fiets en het openbaar vervoer (en af en toe een Cambio, een deelauto). 🙂 Ik heb eigenlijk nooit een probleem gehad met rijden, ik doe het zelfs best wel graag. Ik ben blij dat je je rij-angst onder controle hebt!
gerhildemaakt onlangs geplaatst…Dinsdag pinsdag #13
Ik heb geen rijbewijs. Mijn beide ouders ook niet, dus ben ook niet met auto’s opgegroeid. Klinkt zo toch best aanlokkelijk 🙂
Wat leuk en herkenbaar! Ik heb een tweedehands Citroën C3, een automaat. En bedacht me vandaag nog hoe heerlijk het is dat ik tegenwoordig zonder nadenken in de auto stap om met Dexter naar het zwembad of de binnenspeeltuin te rijden, door de gietende regen. Ik kom van zo ver, en het is toch zo goed gekomen, dat ik het nu zo jammer vind van al die verloren jaren. Maar kijk, ik had ook zestig kunnen zijn. 🙂
lilith onlangs geplaatst…5 beelden, 5 dingen