De Zevenheuvelenloop, die heeft een plekje in mijn hart! Vorig jaar was het mijn eerste loopevenement waar ik serieus voor had getraind en dat ik hem nu weer opnieuw zou lopen vond ik geweldig: er is een cirkeltje rond zeg maar! Twaalf maanden vol loopplezier, mooie evenementen en leuke nieuwe mensen. Ik hoop dat daar nog heel veel jaren bij gaan komen.
Even terug naar gisteren. Ik loop in team AftherShokz. AfterShokz maakt sportheadsets die niet in je oor zitten, maar naast je oor. Je muziek wordt via botgeleiding naar je oor gestuurd – geluid zijn immers trillingen – en daarom hoef je geen oordopjes in te hebben. Omdat je oren open zijn hoor je zowel je muziek als je omgeving. Superveilig, want je kan tijdens je hardloop- of wielrenrondjes dus ook het verkeer gewoon horen.
We verzamelen met een leuke club Instarunners bij AfterShokz en na het omkleden in AfterShokz kleding en het met onze telefoons pairen van onze headsets in een kleur naar keuze maken we buiten een paar foto’s. Het is zo leuk om eindelijk eens wat mensen te zien en spreken achter de hardloopavonturen die ik via Instagram volg! Hopelijk ga ik die kans vaker krijgen! Ik ga vaak alleen naar evenementen, maar het maakt een racedag echt nóg leuker, met wat ‘bekenden’. Na het maken van de foto’s gaan we allemaal onze eigen weg.
(Foto: Max Kooijmans)
Ik ben zelden zo onvoorbereid geweest. Normaal weet ik precies wat er waar in mijn tas zit, wat ik aan zal doen, ik heb wat te eten voor van tevoren, ik ben ruim op tijd bij de startvakken en ik heb ik mijn hoofd wat voor tijd ik wil lopen en hoe dan.
Niet vandaag. Terwijl we met AfterShokz de laatste foto’s maken zie ik dat mijn startvak al open is. En tegen de tijd dat ik er goed en wel in sta, samen met Simone en haar instabuddy Martine, komt het hele startvak al in beweging. Perfecte timing eigenlijk! Ik ben wel vergeten te lunchen, bedenk ik me, dus ik moet het op een banaantje doen. En ohja, misschien ben ik toch te warm aangekleed, thuis zou ik echt minder dragen. En welk tempo moet ik eigenlijk lopen om net wat sneller te zijn dan vorig jaar?
Ik heb helemaal geen tijd om er allemaal lang over na te denken. Want als ik plots tig piepjes van sporthorloges hoor weet ik, haha, we gaan al over de startmatten.
Met een smile van oor tot oor ben ik weg. Niet te snel starten is mijn credo tegenwoordig. Ik zou dat eigenlijk op de rug van mijn hand moeten laten tatoeëren, rechts van mijn Garmin, want ik slaag er altijd in het te ‘vergeten’. Ik ben weg in 5:23, en ik loop heerlijk.
1 -5 km
Ik heb geen plan. De afgelopen periode merkte ik dat ik steeds zo gestresst naar loopdingen toeleefde. Mezelf doelen oplegde en daardoor soms het plezier wat uit het oog verloor. Omdat ik zo hard aan het werken was dat er geen ruimte was voor plezier. Of omdat ik achteraf dagen baalde als ik een doel niet behaalde.
Hier wil ik vooral genieten. En oké, iets sneller lopen dan vorig jaar, want ik heb het graveren van de medaille weer meebesteld en de tijden die erin komen te staan wil ik wel laten aflopen in tijd, de komende jaren.
Na de start is er eigenlijk meteen ruimte, heerlijk. Ik loop makkelijk. Ik ben blij. Laat maar komen, die heuvelen. Ik lust ze.
De eerste paar kilometer loopt het parcours nog een klein beetje af, dat kan je mooi zien aan mijn tempo overzichtje. Daarna is het niet meer zo plat allemaal. Maar hee, daar kwam ik voor! Bring it!
6 – 10 km
Ik loop door een prachtig rood-bruin-geel herfstlandschap. Het zonnetje schijnt. En mijn heerlijke nieuwe Odlo thermo en mijn lange tight blijken iets teveel van het goede. Phew. Ik had nog prima in het kort kunnen lopen. Maar daar is nu even niets meer aan te doen, behalve de mouwen wat opstropen.
De waterposten sla ik over. Tijdens mijn trainingen drink ik op deze afstanden ook niets en zo’n koude plens water in mijn buik lijkt me nu niet het beste plan. Want koud, dat is het. De lopers hebben er geen last van, maar het enthousiaste publiek staat dik ingepakt langs de route.
Het is serieus klimmen en dalen nu. Terwijl ik me met korte passen een weg omhoog baan voel ik jaloezie naar hardlopers die in deze omgeving wonen. Want het is niet alleen waanzinning mooi, maar van die hoogteverschillen word je ook nog eens supersterk. Mijn hartslag heeft het er lastig mee, maar als je dit in je vaste rondjes propt went je lijf eraan én krijg je benen van staal. Misschien eens een petitie starten voor het aanleggen van een paar flinke heuvels tussen Den Bosch en Vught ofzo.
Wat boven is mag zo ook weer naar beneden, verkneukel ik mezelf, terwijl ik me naar boven werk. Vanaf de hoogste punten heb je een prachtig uitzicht op de sliert van lopers voor je en vervolgens kan je met lange passen naar beneden vliegen, terwijl je een beetje bijkomt van de klim. Heerlijk! Dat wil ik elke training wel! De hoogteverschillenin mijn looprondjes zijn minimaal en ik ben ervoor aangewezen op een viaduct hier in de buurt.
Dit is andere koek en ik geniet van elke meter. Wat eigenlijk betekent dat ik meer van mezelf kan vragen, maar dat was vandaag niet het plan. Dit is een blij loopje en via Nijmegen neem ik deze winter nog een omweggetje via de Egmond halve marathon en Schoorl, om zo in april bij de Rotterdam Marathon uit te komen. Dáár leg ik mezelf weer druk op. Nu even niet. Ik ben een blije eikel in een najaarsdroom, can you tell? Even na kilometer 10 wordt dit happy hoofd vastgelegd.
(Foto: Max Kooijmans)
10 – 15 km
Het venijn zit hem in de staart. Na de tiende kilometer zit er nog een klim in de route verstopt die niet meer zo makkelijk gaat. Maar ik weet dat het de laatste is en dat we daarna dalen tot de finish en zo de Groesbeekse weg op rollen.
Dus ik probeer mijn tanden er nog even in te zetten. Doorzetten naar boven en dan mag ik versnellen tot de finish. Hoera, wat fijn! Naar beneden lopen gaat na dat klimmen als vanzelf. Het wordt drukker en drukker langs de route. Er is muziek, gejuich, er zijn ratels, instrumenten, er is de high 5 zone van AON, er zijn high fivende kindjes.
Blij storm ik de finish over en denk: “Ik hoop maar dat ik mijn tijd geklopt heb.”
Ik heb oprecht geen idee, ik vergat bij de finish ook op de klok te kijken. Maar mijn Garmin weet gelukkig niet alleen wanneer ik moet opstaan of wanneer de vuilcontainer aan de weg moet, hij weet ook dat het gelukt is. Ik liep 1.19.22 en daarmee bijna 2 minuten van mijn tijd van vorig jaar af. Hoera!
Blij
Ja, er had meer in gezeten. Nee, ik vind het helemaal niet erg dat dat er niet uit kwam. Ik liet mijn medaille graveren met een snellere tijd dan er in die van vorig jaar staat. En in 2019 kan er vast weer wat af. Mooi toch? Dat ik nu genietend tijden kan lopen die me vroeger onder een defibrilator hadden doen eindigen. Of op zijn minst ademend in een plastic zakje. Mijn grootste prestatie van deze Zevenheuvelenloop was dan ook het letterlijk genieten van start tot finish. Een stressvrij loopje.
En on top of that ging ik niet alleen naar huis met een medaille, maar ook nog met een prachtige AfterShokz Trekz Air.
Topdag! Dankjewel AfterShokz voor de goede verzorging en het topcadeau, dankjulliewel teamies voor de gezelligheid, bedankt Max Kooijmans voor de mooie actiefoto en teamfoto’s. En die Zevenheuvelen, die kom ik in 2019 weer op en af stuiteren! Voor wie de Zevenheuvelenloop nog nooit liep: zet hem op je wensenlijstje, het is een absolute aanrader. En dat geldt ook voor de Trekz Air trouwens. Ik ga deze donkere maanden veilig op pad. Met verlichting én met open oren, maar toch met een muziekje. Superfijn!
Leuk om je blog te lezen 🙂 Ik heb nu 2 jaar de Zevenheuvelennacht gelopen, ook erg leuk en een heerlijk snel parcours. Voor volgend jaar ga ik voor de verandering de echte 7 heuvelen trotseren! Vallen de heuvels mee?
Ja hoor, als je regelmatig trappen, viaducten en bruggetjes meepakt in je trainingen is het heel goed te doen.