De Vestingloop: het jaarlijkse hardloopfeest in Den Bosch. Duizenden mensen zijn op de been om er een 5, een 10 of een 15 kilometer te lopen.
Het is een warme editie dit jaar. Loop vooral met je hoofd, waarschuwt de organisatie de dagen tevoren al via social media. Het wordt erg warm. Houd jezelf heel.
Aan de start wordt dat nogmaals uitdrukkelijk gemeld door de speaker. “Wees verstandig mensen. Zeker als je maar af en toe hardloopt. Maar ook als geoefende hardloper: houdt het leuk. Dit is geen dag voor PR’s. Die komen later wel weer.”
Ergens in het voorste startvak sta ik. Verbijsterd dat ik met mijn doeltijd in het voorste vak mag starten, maar ook verguld met dat gegeven. Ik hoor de speaker wel, maar ik laat zijn woorden niet tot me doordringen. Ook al zei La Coach het ook al. Ook al las ik het die ochtend overál al: het is heet. Wees verstandig. Dit is geen PR dag.
Ja hallo, zegt mijn enthousiasme. Je hebt de afgelopen weken knijterhard getraind. Je loopt 52 minuten in een tráining. Toen was het ook warm. Dus je kan het toch allicht proberen. Doelen bijstellen kan onderweg ook nog. Van te voren al opgeven is zonde.
1 – 5 km
PANG! Startschot. Omdat ik vrij vooraan sta komen we al vrijwel meteen in beweging. Eindelijk! Ik loop niet veel races, dus ik kijk altijd reikhalzend uit naar de volgende. En daar loop ik dan nu in mijn eigen Den Bosch.
Ik loop achter een kudde bedrijvenlopers. Die mogen altijd voorin starten, maar het zijn niet per se goed getrainde hardlopers. Daar wil ik dus meteen voorbij, zodat ik de ruimte heb.
Ik loop lekker. Heel lekker. Tussen de langbenige kerels, maar wat kan mij het schelen. Ik loop gemiddeld zo’n 4:35 min/km. Dat is natuurlijk weer een veel te snelle start, maar ik voel me energiek, het is ‘maar’ 10 kilometer en ik kan straks terugzakken naar de 5:00 en dan heb ik nog marge voor mijn sub50 doel.
6 km
Bij kilometer 6 loopt mijn tempo al flink terug. 5:21 min/km. Ik word wat misselijk en het zweet gutst uit elke porie. Kom op Kim, spreek ik mezelf toe, het is warm, maar je trainde in de warmte en je zou gewoon karakter tonen hè, als het even minder makkelijk gaat. Wat is nou 10 kilometer? Je bent al over de helft!
7 km
Ik loop door het Bossche Broek. Mijn benen voelen zwaar en ik heb hoofdpijn. Ik ben al door twee bekenden voorbij gelopen, die ik er normaliter uit zou lopen. Dat hakt erin tussen mijn oren, want ik startte ook nog eens veel eerder.
Dan loopt Running Junkie Mari ineens naast me. Hij vraagt of het wel gaat. Dude, relax! Het is gewoon heet, maar ik moet sub50 en het zijn nog maar 3 kilometers. Het komt wel goed, ik kom er wel!
Maar hij is er kennelijk niet gerust op: “Je zwalkt, dit is niet oké, ga even zitten.”
Ik sputter nog tegen, maar vind het ook zo lullig van zijn eindtijd, dus ik laat me toch maar gedwee in de berm parkeren. Als ik zit zie ik dat mijn hartslag dik in de 190 is en ik voel me inderdaad niet zo fris en fruitig. Voor mijn gevoel had ik gewoon tempo terug kunnen nemen en loop ik altijd lelijk. Zwalken? Dit is gewoon mijn loopstijl joh.
Je had zelf niet eens in de gaten hoe ver je heen was, reageert Mari later die dag. Er is niet veel later nog iemand naar het ziekenhuis afgevoerd.
Zijn verslag, met een mooie dramatische rol voor mij, haha, kan je hier lezen.
8 – 10 km
Ruim 4 minuten heb ik daar in het gras gezeten. Mezelf enorm zielig gevonden. En een loser. Met m’n grote, overmoedige bek. Sub50, right.
Uiteindelijk mezelf opgehesen en doorgehobbeld. Met in de laatste 2 km nog wandelstukjes en een slok energydrink bij de EHBO, want de hitte, de hooffdpijn en de misselijkheid wilden niet uit m’n lijf.
Hoogtepuntjes in die laatste kilometers waren de aanwonenden van het parcours die tuinsproeiers hadden neergezet, de Cheerzone van de Bossche Running Junkies, met geniale aanmoedigingsborden en met confetti (“Ik moet geen confetti, ik moet wáter,” prevelde ik nog) en de kindjes met enorme Supersoakers. Want elke vorm van verkoeling was zo ontzettend welkom en nodig.
Op de Parade deed ik nog mijn armen omhoog voor mijn loopje over de finishmatten. Om vervolgens neer te ploffen op de grond en mijn tante te treffen (die een fantastische 5km had gelopen) en een oud-collega, die bij de finish even op me had staan wachten, omdat hij me voorbij gelopen was en er ook echt niet gerust op was (“Wat zag jíj eruit!’).
Resumé
Dit was weer een heftig lesje in opbouw (dramatisch slecht), nederigheid (geen) en luisteren naar adviezen (*vingers in de oren* LALALALA!).
En trouwens ook de keerzijde van het hardloopbloggen en Instagrammen. Dat is heel tof als alles voor de wind gaat, maar ik vind het natuurlijk echt niet leuk om het te delen wanneer ik er een zooitje van maak. Zoals tijdens deze race.
Het was zelfs één van de eerste gedachten na de finish ook. Kak! Dit moet ik natuurlijk ook bloggen. Wat een afgang!
Maar het is nu eenmaal niet alleen maar vliegen, sprinten en verbeteren. Iets als dit gebeurt ook. En hopelijk word ik daar op termijn wijzer, en sterker en beter van.
Maar vooralsnog overheerst de frustratie nog even. Ik heb echt weer zó dom gelopen. Het was inderdaad geen weer voor een persoonlijk record, maar ik had het zoveel beter kunnen doen dan ruim 58 minuten. De rest van de dag en avond heb ik nog last gehad van mijn lijf, maar ook nog geborreld van teleurstelling en boosheid.
Komende weken heb ik nog drie keer een regioloopje. Misschien lukt het daar ergens om een betere tijd te lopen en eindelijk eens een opbóuwende race te rennen, in plaats van mezelf op te blazen na een vliegende start.
En daarna is het volle focus op een mooie Amsterdam Marathon.
