Het in intussen een week na de Groet uit Schoorl Run. Het kostte me even tijd om te overdenken wat er daar nou precies gebeurd is, want het was een vreemde dag. Een leuke, maar ook één die ik even op me in moest laten werken. Dat is intussen gelukt en daarom kan ik jullie eindelijk mee terug nemen naar Schoorl.
De Groet uit Schoorl Run is met zijn hoogteverschillen, de slingerpaden door duinen en bos en de kans op winters weer een onwaarschijnlijk fotogeniek evenement. Het waren de plaatjes van een eerdere editie, met een sliert felgekleurde lopers door de sneeuw die me over de streep trokken. Schoorl, daar wil ik naartoe!
Naar Schoorl
Zo kwam het dat ik mezelf op zondag 10 februari vroeg uit bed sleepte voor mijn pre-race routine van pancakes eten, goed drinken, wachten tot ik naar het toilet kan en nog drie keer mijn tas checken. Waarna ik bij Harold in de auto stapten en we samen koers zetten naar het noorden. Harold is een oud-collega. Voordat ik kinderen had gaven we Spinninglessen bij dezelfde sportschool. Via social media zijn we elkaar een beetje blijven volgen. Vorig jaar liepen we samen de Den Bosch Night Run en tegenwoordig trainen we beide bij Ik Begin Vandaag en reisden we samen naar Schoorl. Harold voor zijn halve marathon debuut. Ik om de 30 kilometer te lopen.
Er is beestenweer voorspeld en dat merken we onderweg al. De ruitenwissers hebben een pace van heb ik jou daar. Wat een hobby. Naar de andere kant van het land rijden, om hier met een heleboel andere gekkies kilometers lang in te gaan hardlopen. Tegen betaling ook nog eens.
We zien er de lol wel van in en stappen in Alkmaar in een pendelbus die ons naar de sporthal bij de start zal brengen. Top geregeld allemaal!
In de sporthal is het al behoorlijk druk. We treffen La Coach en een aantal andere Ik Begin Vandaag lopers. We zijn netjes op tijd, dus hebben de tijd om op ons gemak startnummers op te spelden, nog een banaantje te eten, tassen in te leveren en naar de start te wandelen.
Startvak
In het startvak sta ik samen met Ikbeginvandaag-Jeroen en Harold. Ook Jeroen heeft zich ingeschreven voor de halve marathon. “Ben ik dan de enige dertig kilometer loper uit de groep?” vraag ik me een beetje ongelukkig af. Niet dat het er toe doet, want het is ieder voor zich en honderden onbekenden zullen ook de dertig lopen, maar het voelt toch een beetje eenzaam.
Niet dat ik kans krijg om daar lang over na te denken, want terwijl de wolken boven ons opnieuw in een miezerbui uitbarsten komen de mensen voor ons al in beweging. Here we go!
1 – 5
Je kan op je klompen aanvoelen wat er gebeurt. Ik ben weer te snel weg. De eerste kilometer loop ik in 5:22 en bij kilometer 5 is mijn tempo al opgelopen naar 4:59 min/km. “Dit moet een langzame duurloop zijn,” spreek ik mezelf toe. “Geen race. Dertig is geen race. Dat kan je nergens anders lopen. Doe. Normaal. Dit is alleen een tussenstop naar Rotterdam.” Want daar zal ik over twee maanden opnieuw een marathon lopen. Schoorl is dus een fijne manier om trainingskilometers te kunnen maken in een prachtige omgeving.
5 – 10
Ik loop zo lekker. Van groepje naar groepje. Voor me zie ik geregeld Jeroen opduiken, die er makkelijk uit te pikken is met zijn fluoriscerend gele jasje en zijn blauwe AfterShokz. Dat jasje van hem zou je vanuit een ruimteshuttle nog kunnen zien, neongeel omschrijft niet hoe fel het is. Ik maak er een spelletje van om er elke keer naartoe te lopen. Het tempo ligt nog altijd rond de 5 minuten per kilometer.
De organisatie heeft aan de lopers gevraagd geen afval op het parcours achter te laten. Daarom staan er bij elk kilometerpunt en bij elke verzorgingspost afvalbakken. Top geregeld! Zo blijven de duinen schoon. Vlak voor de verzorgingspost voor de 9 km loop ik even een paar meter, om een energiegelletje open te scheuren en naar binnen te werken. Bij de drankpost kan er meteen een slok water achteraan en de verpakking van de gel gaat in de afvalbak.
Het kost me wel even tijd, maar het is een duurloop en bovendien ben ik nog geen ster in het lopend openen en leegknijpen van gels. Werkpuntje nog.
10 – 15
Mijn benen beginnen de hoogteverschilletjes te voelen. In Den Bosch zijn al mijn routes nagenoeg vlak. Dit is andere koek. Ik merk dat ik meer dan voldoende energie heb, maar dat ik harder moet werken om mijn tempo vast te blijven houden. Ja hoi, bovenbenen!
En ik heb Jeroen ook niet meer gezien sinds voor de drankpost. Waar zou hij zijn? Ik blijf stug doorzwoegen tot ik hem weer zie. Ha! In al mijn naïviteit denk ik dat hij daar niks van merkt, maar later lees ik op Instagram dat hij echt wel in de gaten heeft dat ik steeds uit een duveltje uit een doosje weer opduik.
15 – 21
Het regent niet meer. We lopen door het bos en eigenlijk zijn de omstandigheden perfect. Op het 15 km punt heb ik gel nummer 3 binnengewerkt: het is nog even proberen hoeveel ik nodig heb en hoe ik het verdraag, maar het gaat wonderwel met deze.
Toch gaat het lopen niet meer vloeiend. Om me heen zie ik dames de route verlaten om te gaan plassen en ik zou willen dat ik ook zou moeten. Of misschien gaan ze een bijkomplasje doen. Hoe dan ook, ik begin smoesjes te sprokkelen.
Ik besef dat ik best hard loop. Veel harder dan het plan was. En een stuk harder dan tijdens mijn halve marathon pr. Misschien moet ik een keuze maken. De rem erop, of mijn halve marathon pr aan diggelen lopen.
Terwijl ik de kilometers weg tik heeft mijn hoofd al besloten.
– Als je de dertig loopt moet Harold een uur op je wachten. En hij zei dat het niet gaf. Maar een uur wachten is toch kut. Als het al bij een uur blijft.
– Je bent te snel gestart. Alweer, Heerschop. Dit tempo kan je geen 30 kilometer lopen.
– Een halve marathon PR zou supercool zijn!
– Als je de 30 gaat lopen he, dan ben je pas net over de helft.
21 of 30 km
Ergens daar tussen de 15 en 18 hak ik de knoop door. Bekijk het maar, ik buig af bij 21 kilometer. Uit een combinatie van faalangst (“Dit houd je geen 30 km vol!”), mijn depressie die zich de laatste weken weer vervelend roert en zelfs van mijn lievelingsdingen de glans afhaalt (“Dit is kut. Ik wil naar huis. Ik doe dit voor mijn lol. En dit is niet leuk.”) en denken voor een ander (“Je kan het niet maken nog een uur door te lopen, als je samen reist.”).
Rond de 20 kilometer wordt het parcours met dranghekken in het midden van de weg gesplitst in 21,1 of 30 kilometer. De halve marathonners gaan linksaf. De 30 kilometer lopers rechtdoor. Héél even twijfel ik nog, maar als ik me realiseer dat mijn startnummer ónder mijn jasje zit en dus niemand kan zien dat ik Sjaak Afhaak ben sla ik gauw linksaf.
Naar de finish en rap een beetje. In 1:52:51 ga ik over de finishmat. Daarmee ben ik zes minuten sneller dan op de Zandvoort Circuit Run vorig jaar. Alle reden om trots te zijn dus, maar het is ook een beetje wrang.
Als ik voor een halve marathon pr gekomen was had ik sneller kunnen lopen. Maar daar kwam ik niet voor. Ik zou een dertig lopen en die missie is niet geslaagd.
Intussen is het nog 50 dagen tot Rotterdam. Ik ben fit, mijn benen zijn sterk, maar mentaal moet er echt nog het één en ander gebeuren. “Hardlopen doe ik voor mijn lol en dit is echt niet meer leuk,” daarmee loopt een mens geen mooie marathon natuurlijk. En met een donker hoofd evenmin. Om nog maar te zwijgen over mijn innerlijke smoesjessprokkelaar. Ik kan echt meer dan ik denk, maar dan moet mijn hoofd wel meewerken. Niet alleen m’n benen.
Ik besprak mijn mentale zwakte met La Coach en ze heeft besloten me in aanloop naar Rotterdam aan het einde van dit trainingsblok drie weken naar De Hel te sturen. Ik denk dat het nodig is. En ik hoop dat het werkt. Ik zal jullie op de hoogte houden hoe het me vergaat, met de trainingen in het vagevuur.
