Het is nog vroeg voor een zondagochtend als ik – zelfs nog voordat mijn kinderen op zijn – een kom Brinta sta te maken. De bluetoothradio bovenop de afzuigkap staat aan en na de laatste stemmige tonen van een kerstliedje dringen Rico & the Sticks de keuken binnen.
Houd je haar netjes en je sneakers fris
klinkt het en wat moet ik daar om lachen. Juist op de dag dat ik mijn eerste crossloopje ga doen is dit de soundtrack van mijn ochtend. Het had geen betere kunnen zijn.
“Houd je haar netjes en je sneakers fris,” zing ik enthousiast mee, terwijl ik met een theezakje in een mok heet water hengel. “Doe dan!”
En ik denk bij mezelf: not a chance dat dat gaat lukken.
Voor de start
Een uur later sta ik in het strandpaviljoen aan het Engelermeer te rillen. Deels omdat het met de regen en de wind van die ochtend best fris is. Deels omdat ik mezelf altijd nodeloos ongerust maak over nieuwe dingen en dus nogal gespannen ben over dat hele crossgebeuren.
Ik speld mijn startnummer maar eens op en niet veel later druppelen er wat mensen uit mijn maandagavond baangroep van de atletiekvereniging binnen. Gezelligheid en een beetje houvast, fijn!
Met een klein groepje besluiten we een stukje warm te lopen op het parcours. Slim, want zo kan ik de temperatuur meteen even inschatten. Het blijkt ondanks het slechte weer echt niet zo koud, dus ik speld mijn startnummer van mijn lange mouwen shirt over op mijn singlet. Korte broek, singlet en sleeves, daarmee zal ik het doen vandaag. En tussen alle mensen op trailschoenen hobbel ik op mijn oude paar Brooks rond. Trailschoenen heb ik nog niet. Ik ben een asfalt- en een baanloper en wil hier eerst wel eens van proeven voor ik andere schoenen koop.
Let’s go
Daar staan we dan, met zijn allen voor de startboog. Het is een gemoedelijke toestand. Een kleine 170 mensen starten er vandaag. De snelle wedstrijdlopers staan vooraan, om snel weg te kunnen sprinten voor een goede positie. En de recreanten staan daar achter, nog een beetje te kletsen, als daar ineens de PANG! voor de start al is. Hoera!
Foto: Jeanet Coomans
De Engelermeercross is onderdeel van drie crossjes in de regio: in december. januari en februari is er elke maand een cross. Samen vormen ze het Meierij Crosscircuit, een gevarieerde reeks: er is bijvoorbeeld ook een cross met stukken over de hei en een boscross bij. Vandaag maken we korte rondes langs het Engelermer, een grote recreatieplas. Elke ronde is 1,7 km lang en je loopt er maximaal 5.
Het heeft al de hele week geregend en het is als we starten nog steeds miezerig. Dat is te merken aan het parcours. Als ik enthousiast wegstuif na de start lopen we meteen door het natte gras. Het is heel anders dan op de weg lopen, dat las ik overal al en het was me ook verteld, maar ik ervaar ook meteen al: ja, inderdaad zeg!
Het gras veert wat, mijn schoenen zuigen zichzelf vol en beginnnen een tekenfilmwaardig zomp-zomp-zomp geluid te maken bij iedere stap.
We maken een bocht en moeten een steil heuveltje op. Er liggen wat bielzen traptreden, maar die zien er ondiep en glad uit, dus ik zie de meeste mensen links en rechts van de trap omhoog gaan. Vooruit dan maar, denk ik en ik baan mezelf een weg naar boven. In een paar passen ben ik er. Soepel als een berggeit, concludeer ik trots, terwijl mijn hartslag daar wel wat anders over denkt. We vervolgen de route met een blubberig bochtje, waar ik niet te hard durf op mijn gewone schoenen en dus mijn hartslag even iets laat zakken, terwijl ik behoedzaam maar gecontroleerd de bocht neem.
Dan, nog meer gras, gevolgd door een afdaling die van bovenaf echt veel steiler lijkt dan op de foto’s. Niet bij nadenken, niet achterover hangen, gewoon naar beneden denderen, prent ik mezelf in. Je zal wel moeten, want er lopen ook mensen achter je!
Ik stort mezelf dus in een soort voorwaartse vrije val en het blijkt verrassend leuk! Zeker als blijkt dat onderdaan dat afdalinkje midden in een wei de diepste plassen van het hele rondje liggen, waar je eigenlijk niet omheen kan als je geen extra meters wil maken.
De afdaling is bij mij dus een Woooeeeeiiii! PLONS! Het is buitenspelen voor volwassenen en ik krijg er iedere ronde meer lol in.
Dan: zand. We lopen ook elke ronde twee keer door een stuk strand langs het Engelermeer. Een kort stukje en een wat langere strook. Omdat het nog helemaal niet koud geweest is is het zand nog heel zacht. Gelukkig stuift het niet meer, er is genoeg regen overheen geweest deze week, maar het verdient zeker nog de naam mul.
Foto: Jeanet Coomans
Dit vind ik de zwaarste stukjes. Met korte passen ploeter ik er doorheen en ik verfoei mezelf intussen: “Kim, je hebt je weer ingeschreven voor Egmond. Dat is ZEVEN KILOMETER zand, you stupid.” En dan ook nog 13 zonder, trouwens. En terwijl ik niet geheel serieus overweeg om me daar meteen bij thuiskomst voor uit te schrijven relativeer ik deze korte stukjes. Als je daar weer wil lopen moet je echt niet zeiken over tweehonderd meter.
Vijf rondes
De rood witte linten die ’s morgens vroeg door de vrijwilligers zijn uitgezet leiden terug naar de start- en finishboog. Daarbij staan twee houten borden. Voor FINISH mag je linksaf, voor RONDE ga je naar rechts. Na twee rondjes moet ik mezelf elke keer bij de borden dwingen rechtsaf te gaan. Ik had me voorgenomen er vijf te lopen, dan zál ik er ook vijf.
Er is weer eens een conflict tussen de streber en de genieter gaande. Ik vind het crossen geniaal. Het parcours wordt met elke ronde modderiger. Het is fenomenaal leuk om door de plassen te rennen en het water te voelen opspatten tegen mijn knieën. In volle vaart van een hellinkje afrennen is toffer dan een kermisattractie en nog veel goedkoper ook. En het gevoel van mijn bonkende hart, terwijl ik tóch door kan blijven gaan vult me met trots.
Maar het is een kleine loop. Ik loop relatief achterin. En ik word om de haverklap ingehaald door snelle Harry’s die al één of twee rondes voorliggen. Hoe knap ik dat ook vind, ik baal wel een beetje dat ik alles behalve snel ben hier. Ik heb echt te laat ontdekt hoe leuk hardlopen is om er nog toe te doen. Misschien lukt het nog om ooit een podiumplaatsje te bemachtigen als ik kan blijven lopen tot na mijn zestigste.
Finish
Na vijf rondjes op gemiddeld 5:40 min/km mag ik onder de finishboog door. Gelukkig! Mijn benen zijn zwaar en ik heb zin in de kom erwtensoep die elke deelnemer na de finish mag halen. Ik kijk een beetje beteuterd naar mijn schoenen en mijn benen. Bijna geen modder! Het ziet er weinig heroïsch uit zo, wat een tegenvallende opbrengst. Ik had verwacht mijn veters niet meer te kunnen vinden tussen de dikke klonten modder. En ik had gerekend op blubberspetters en vegen over mijn hele benen.
“Je hebt Teflon beentjes,” grapte iemand ’s avonds op Instagram tegen me. Ze had gelijk: er bleef niks aan plakken. Even overweeg ik nog mijn benen zelf een beetje te bemodderen. Beter voor de foto. Maar ik laat het er maar bij. Want ik ben toe aan snert en een warme douche en het inschrijfformulier voor de volgende twee crossjes.
Ik vind het ongekend leuk! Er is hardlopen en er is buitenspelen, maar dit: dit is allebei!
“Je weet pas of je het lust als je het geproefd hebt,” roep ik aan de eettafel vaak met opgeheven vinger naar mijn kinderen vanachter een pan met lussiknie of vinnikvies, twee van mijn specialiteiten. Nou, dat crossen, ik heb ervan geproefd en ik lust het. Sterker nog: ik vind het lekker!
