Dit is zo’n zoete blogpost, dat het glazuur bijna van je tanden springt. Of het rubber van je zolen. Dit, lieve lezers van me, is een liefdesverklaring aan Het Kleine Loopje. Ik wist niet dat ik er warm voor zou lopen, but boy, I did.
Grote hardloopevenementen. Van die Grote Lopen waarvan sommige hardlopers zeggen: ugh, mij te massaal. Dát zijn juist de dingen waar ik me voor inschreef. En weet je waarom? Vanwege de anonimiteit.
Die dorpsloopjes met maar een paar honderd deelnemers, veronderstelde ik, die zijn voor serieuze hardlopers. Van die types die 5 kilomter minstens beneden de 20 minuten lopen of 10 kilometer ruim binnen de 45. En dan ook nog in staat zijn het weekend door te nemen met andere serieuze hardlopers. Zulke mensen zoeken dit soort loopjes op in de hardloopkalender en reizen dan naar Jubbega, of Elburg of Engelen. Klein loopje. Grotere kans op een podiumplaats.
Daar heb ik niks te zoeken, vond ik. Daar val ik veel te veel op.
Ook al ben ik intussen ruim anderhalf jaar structureel aan het lopen en ben ik een ware door-weer-en-wind-kilometervreter, toch voel ik me af en toe nog steeds een ontzettende newbie en vind ik het lekker om op te kunnen gaan in een massa. Als er ergens duizenden mensen aan de start staan val ik beslist niet op. Heerlijk. Om gewoon maar één klein onbeduidend stipje te zijn in een gekleurde zee van lycra, CoolMax, DryFit en polyamide.
Bovendien is zo de kans groter dat ik in de uitslagen één van de middelste poppetjes in het deelnemersveldgrafiekje ben en niet één van de achterste. Niet dat je je daar ook maar enigszins druk over zou moeten maken, maar ik heb al eens meer verteld dat ik een streber ben toch?
Zomerruns
Maar toen werd ik lid van de plaatselijke atletiekvereniging. En bleken heel veel van de leden mee te doen aan een serie zomerruns in mijn omgeving. Voor ik het wist had ik me ook ingeschreven voor de reeks van drie runs in drie weken. Medailles scoren op een kwartiertje fietsen van huis: natúúrlijk ben ik daarbij!
Afgelopen weekend was de eerste van de drie, de Engelenrun. Een zes of twaalf kilometer run, door dorpskern Engelen, even buiten Den Bosch. Met de start en finish op het voetbaldveld van FC Engelen en de route over de fiets- en wandelpaden langs de moderne, veelbesproken kastelenwijk De Haverleij.
Ik deed mee en er sprong zowaar een vonk over tussen mij en De Niet Massale Loop.
Gemoedelijk, dat is het eerste woord wat in me opkomt als ik de Engelenrun zou moeten omschrijven. Met 750 verkochte startbewijzen (waarmee deze editie volledig uitverkocht was) was dit zeker geen grote loop. Het was dan ook niet moeilijk om bekenden te vinden op het gezellige evenemententerreintje dat rondom de sportkantine was ingericht.
En, ook al zo fijn, dit was duidelijk helemaal geen evenement voor alleen maar serieuze lopers. Wie deed er eigenlijk níet mee. Iedereen die ik de voorbij week sprak leek er te gaan zijn. Om te lopen of iemand te supporten die dat zou gaan doen. Driekwart van Engelen. Een boel Bosschenaren. Iedereen en z’n moeder had zich ingeschreven. En de kapper van de buurvrouw van iedereens moeder. En daar de overbuurman van. En diens kinderen. Übertoegankelijk allemaal. Heerlijk!
Mijn 12 km
Ik deed mee aan de 12 kilometer. Qua weer trof ik het wederom niet, net als bij de Vestingloop was het warm. De thermometer gaf een graad of 25 aan. Heerlijk voor op een terrasje. Maar geen toptijdenweer.
Geen probleem, want de insteek was deze keer: lekker lopen en nu vooral niet oververhit in de berm belanden.
Het ging er relaxed aan toe. Tien minuten voor de start nog even een zenuwplasje doen in de toiletten van de sportkantine, vijf minuten voor start rustig naar het startvak wandelen met wat loopgroepgenoten en daar nog even wachten met de laagste startvakhartslag ooit. Die bleef dik onder de 90. Dat is me voor een race nog niet eerder gebeurd.
Na het startschot was ik zoals gebruikelijk snel weg. De eerste 5 kilometer liep ik een gemiddeld tempo van 5 min/km. Dat tempo zou gedurende de race alleen maar oplopen, maar ik heb er niet op gelet. Ik had het van te voren namelijk al losgelaten: de Engelenrun ging om lekker lopen.
Zo komt het dat ik ook wandelend op sommige van de dronebeelden van de race sta: op punten waar mijn hartslag heel hoog werd liep ik gewoon even 50 tot 100 meter, in een poging die wat te laten zakken. Fuck dit, dacht ik dan. Ik loop hier voor mezélf.
(Wat ik mezelf trouwens ook wel eens voorhoud als ik nog best wel kan en het gaat wél ergens om. Wat dat betreft moet ik echt nog beter leren doorkauwen, maar dat is weer een ander verhaal. Iets dat ik in de praktijk zal moeten brengen tijdens mijn eerste 5 km. race bijvoorbeeld, want daar gaat het natuurlijk vanaf het begin tot het einde snel. En wordt het ook ongemakkelijk, maar dat mág. Niks fuck dit. Gáán!)
Na zes kilometer kom ik nogal blij over het doorkomstpunt. Je zou het ook hysterisch kunnen noemen. Het is een dunne lijn. Ik ben in ieder geval duidelijk blij dat ik al op de helft ben.
Er zit tijdens bijna de hele Engelenrun een dikke smile op mijn hoofd geplakt. Het is allemaal zo goed geregeld! Door het beperkte deelnemersveld heb je als loper de ruimte en is het nergens duwen en dringen. Langs de route is leuk entertainment, zoals een DJ booth die in een steiger boven het fietspad uitttorent en waar je onderdoor moet rennen. Verder twee percussiegroepen, die je met hun getrommel opzwepen net een tandje bij te zetten. En een dansgroep met schattige gestippenjurkte meisjes, die je met hun moves motiveren je beste beentje voor te zetten. Want hee, als zij geen last hebben van de warmte, wat zou ik dan miepen?
Hee, kijk! Mensen van mijn loopgroep.
– “Hoooiii! Loop je lekker?”
Haha, mijn atletiektrainer.
“Ha Hans!”
Er is meer dan voldoende water onderweg en hoera, ook een nevelinstallatie en sponzen! Zo fijn om tijdens die hitte letterlijk je hoofd koel mee te houden.
Wat óók al zo goed geregeld was: fotografen! Tijdens de doorkomst en de finish werden alle lopers vastgelegd door Rob Nelisse, die zijn foto’s gratis beschikbaar stelde, maar bij het downloaden een vrijwillige bijdrage voor Kika vraagt. Die kreeg hij van me, omdat hij mijn enthouasiame zo briljant gevangen heeft dat ik hardop moest lachen toen ik de foto’s zag.
En Wim Roelsma van Artishoot maakte een hele fijne sfeerimpressie. Ook daarin kwam ik mezelf tegen, blij als wat, tussen de moderne kastelen.
Finish!
Na 1.06.44 kom ik de finish overgehopst met het voornemen: hier loop ik volgend jaar weer! Ik krijg een mooie medaille omgehangen en er staan vrijwilligers met bakken vers fruit. Die vrijwilligers, die verdienen een hele dikke chapeau trouwens. Van de startnummersuitdelers tot de garderobedame, van de water- en sponspostmensen tot de verkeersregelaars, van de speaker tot de fruitmeisjes, van de manusjes van alles tot de medaillemensen, allemaal waren ze zo enthousiast.
Glimlachen, complimenten, opgestoken duimen, felicitaties, ik heb het allemaal in ontvangst mogen nemen van die leuke mensen met een crewshirtje of een veiligheidshesje aan. Zonder hen geen loop. Met fijne vrijwilligers staat of valt je evenement. En dit stónd. Als een huis. Dus ik nam me maar weer eens voor: ik ga absoluut ook eens ergens helpen waar ik zelf niet loop. Dat geeft bijna net zoveel energie als zelf ergens racen, denk ik.
Toen ik mijn fiets ging pakken kwamen er nog lopers voorbij en heb ik samen met wat anderen die al gefinisht waren nog tien minuutjes staan aanmoedigen. Aha, bedacht ik tijdens het naar huis fietsen. Dít is dus de charme van een dorpsloopje. Heerlijk! Zo lust ik er nog wel meer!
En mocht je nou volgend jaar juni zin hebben in een gezellig, kleinschalig evement: volg de Engelenrun even op Facebook om op de hoogte te blijven. Ik denk dat ze in 2019 sneller vol zitten dan ooit tevoren!
