Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen met het schrijven van een Damloop raceverslag. Het was mijn eerste en hij zat boordevol avonturen. Ik ga ze zo met jullie delen, maar eerst even de medailleselfie. Want woei, ik heb hem verdiend vandaag, met deze heldeneditie van de loop waar het volgens de speaker altijd zonnig is. Behalve dit jaar, een paar dagen na de mooiste zomer aller tijden.
Samen met Francé en haar hardloopmaatje Fatih reis ik al bijtijds vanuit Den Bosch naar Amsterdam. Stresskip als ik ben wil ik altijd graag overal te vroeg zijn, zodat ik tijd heb om te zoeken, me voor te bereiden en relaxed het startvak in kan.
De Dam tot Damloop blijkt echter zó goed georganisserd dat we binnen no time de tassenafgifte en de start gevonden hebben. Dat betekent dat we nog bijna twee uur moeten wachten. In een stationstunnel dan maar. Waar het niet zo koud is en vooral ook: droog.
Heel Amsterdam Centraal is overgenomen door hardlopers. Er is een dresscode gaande van vuilniszakken en wegwerpponcho’s en op de uitnodiging voor dit hardloopfeestje heeft kennelijk ook iets gestaan als: breng je eigen banaan mee. Daar heeft ook vrijwel iedereen gehoor aan gegeven.
Het is nat in Amsterdam. Niet regenachtig. Niet miezerig. Niet hier-en-daar een bui. Nee, echt nat. Van het kaliber: met je kleren aan onder de douche. Geen probleem: kunnen we met zijn allen eens testen wat er nu waar is van het hele concept dri-fit sportkleding.
Via instagram had ik van Ellen nog een waardevolle tip gekregen:
Denk eraan dat je voldoende drinkt en waar mogelijk in de schaduw blijft lopen.
Wat moest ik vreselijk lachen om dat advies. Maar de maniakale grijns is sowieso al niet van mijn smoel te rammen. Ik ben er helemaal klaar voor!
Een dame in hardloopkleding vraagt me een foto van haar te nemen, buiten, in de regen: “Mijn zoon staat op het negen kilometer punt en dan kan hij even zien wat ik vandaag aan heb. Dan herkent hij me makkelijker.”
Even later zegt ze: “Oh, jij hebt een later startvak. Maar als je die poncho nou goed over je nummer doet, later op de dag zijn ze soms niet meer zo heel streng, misschien kan je in een eerdere startwave mee.”
Ik sta inmiddels te klappertanden, dus ik besluit haar advies op te volgen en loop met mijn ondoorzichtige Xenosponcho over mijn startnummer in een clubje andere lopers mee het blauwe startvak in. Hoppa! Na een vrolijke warming-up van het Asics team word ik weggeschoten voor mijn eerste Dam tot Damloop!
0 – 5 km
Here! We! Go! Ik voel me een enorme stuiterbal en probeer de rem er flink op te houden. Want ik ben een beetje huiverig voor de IJtunnel. Die is gemaakt voor auto’s. Dingen met wielen en heel veel pk’s. Ik moet het met benen doen, en slechts één mensenkracht. Het inhouden lukt maar ten dele. Langs de trommelaars vlieg ik naar beneden. Ik klap met ze mee, steek duimen op en krijg mijn eerste kilometertijd door. 5’27 min/km, dat is eigenlijk sneller dan ik van plan was. Ik dacht dat het mooi zou zijn als ik de hele race rond mijn marathongemiddelde zou kunnen lopen.
We gaan de tunnel uit. Omhoog, omhoog, omhoog. Het is prima te doen. Ben ik hier nou zo bang voor gemaakt? Ik zie wel dat mijn tempo als vanzelf terugloopt. Ik loop de tweede kilometer in 5’37. Perfect.
Ik loop ook zo lekker nu. Een DJ aan de kant. Publiek dat ondanks die zeikende regen langs de weg is gaan staan. Overal waar ik kijk medelopers. Het geeft me allemaal vleugels. Ik kijk niet meer steeds op mijn Garmin, maar besluit dit tempo lekker aan te houden.
Na 5 kilometer blijkt dat compleet mislukt te zijn trouwens. Ik liep alles stukken sneller.
6 – 10 kilometer
Wat. Een. Feest. Als het in dit oerhollandse zeikweer al zo’n feestje is kom ik zéker nog eens terug. Aanmoedigingen. Superenthousiaste vrijwilligers bij de drankposten en het fruit. Verkeersregelaars die de godganse dag onder een koude douche staan. Ik loop in korte broek en zonder mouwen, maar ik krijg het gewoon warm van dit alles. En misschien ook wel omdat ik nogal doorloop.
In mijn eentje. Full focus. Door de druppels en met een lichte wind tegen.
Ergens tussen die 6 en 10 kilometer maak ik een nieuwe vriend. Ineens loop ik op met een lange loper in een knaloranje t-shirt en met een blauwe bandana. Hij is makkelijk te spotten en loopt min of meer mijn tempo, dus ik blijf een beetje in de buurt.
Als er ergens wat meer ruimte ontstaat komt hij rechts van me lopen en zo gaan de kilometers voorbij. Op mijn Garmin zie ik dat ik steeds rond de 4’55 loop en nog steeds lijkt alles vanzelf te gaan.
Kilometer na kilometer tik ik af, met mijn oranje vriend aan mijn zij. We worden een geoliede machine. Continu lopen we links, we zijn eigenlijk alleen maar aan het inhalen. Als ik een groepje voorbij ga kijk ik in mijn ooghoeken of hij meegaat. Als hij ergens tussendoor zigzagt laat hij ruimte voor mij. We lopen echt bizar lekker samen op.
11 – 15 km
Het gaat nog steeds snel voor mijn doen. Het engeltje op mijn schouder zegt: wajooo Kim, dat gaat een lekkere tijd worden en een topmarathon volgende maand. Het duiveltje snibt: dat ga je niet nog zes kilometer volhouden lulhannes, je coach had toch gezegd dat je rustig aan moest doen?
Maarja. Mijn coach wist niet dat ik naast een lange donkerharige man met een blauwe bandana zou lopen, die nogal op mijn trots werkt. Ik kan nu niet mijn tempo laten terugvallen. Vasthouden. Vlak lopen. Doorgaan. En dat doe ik. Met nog altijd in mijn rechterooghoek die geruststellende, ook zo lekker doorlopende oranje vlek, met wie ik nog geen woord of echte blik gewisseld heb.
Kilometer 11 tot 15 gaan allemaal dik onder de 5’00 min/km.
Ik voel me blij, jolig en ongewoon spontaan voor mijn doen: ik deel high fives uit en geef hier en daar een klopje aan een wandelaar. Alles goed?
15 – finish
Heeeyyyy, is dit dan eindelijk Zaandam? In mijn loopjes zat altijd nogal een vervelend patroon; weg als een raket – wat níemand ziet – en finishen als een natte krant – als alle ogen en fotocamera’s op je gericht zijn. Werkpuntje, dus de afgelopen paar evenementen sprintte ik de laatste honderd meter voor de finish voor mijn leven. Een sprint kreeg ik er vandaag niet meer uitgeperst, maar het werd een mooie vlakke laatste kilometer. Blij mee. Trots op. Niks meer aan doen. Snel spiek ik even naar mijn tijd. What the fuck. Dat had ik niet verwacht.
Ohja, bedenk ik me dan, meneer Oranje! Ook gek om driekwart Damloop samen te lopen en dan… niks. Dus ik loop op hem af, geef hem een schouderklopje, steek een duim op en zeg: “Hee, mooi gelopen!”
Ik krijg schouderklopjes terug en een soort van arm om mijn nek, nóg een schouderklopje en hij zegt: “Bedankt! Dat was écht dankzij jou! Bedankt!” Mijn social skills zijn soms nogal off, dus ik laat het hierbij en ga op zoek naar de tassenuitgifte, al ben ik ergens ook heel benieuwd hoe híj die hele loop ervaren heeft.
Dus ik blijk vandaag iemand naar een fijne tijd gehaasd te hebben. Terwijl ik ook zoveel steun aan hém had, omdat ik te trots was om ook maar ergens tempo terug te nemen. Maar kennelijk heb ik hem door een voor hem zware editie geloodsd.
Dat vond ik echt een nog veel mooiere ervaring dan de hele loop of de 1:22:26 die ik liep. Of die tien kilometer binnen 50 minuten die er vandaag eindelijk eens uit kwam. Ik werd er helemaal jubelig van: een evenement pacen staat absoluut nog op mijn wensenlijstje en vandaag pacete ik dus alvast één iemand.
Onderweg terug in de trein staan er wat finishfoto’s bij de uitslag en daarop zie ik mijn vriend van vandaag ook weer terug. Oeh, denk ik, eens even kijken aan wat voor tijd ik hem dan geholpen heb. En of ik hem ergens kan vinden via een loopgroep of hardloopFacebookpagina ofzo, om even te laten weten dat het mij ook geholpen heeft om samen te lopen en of hij blij is met zijn tijd.
Ik tik zijn startnummer in in de Damloop app, om te zien wat deze Joost van Dam, Wim Hermkens of Joep van Duijn gelopen heeft.
Plop! Daar is zijn tijd. 1:21:32. Daar zijn zijn foto’s. Oranje shirt. Blauwe bandana. Oh, kijk, daar loop ik. Met mijn Webkim shirtje en mijn Tsjernobylkanariegele schoenen.
En daar is zijn naam. Ruud van Nistelrooy.
Echt mensen. Een dag met een gouden randje. Zelfs als het toch niet dé Ruud van Nistelrooy blijkt, maar gewoon een fitte naamgenoot. Dan is het nog steeds een goed en fijn verhaal én mijn eerste superdankbare haasklusje. Love it. Elke stap. En kan het dan nu snel marathondag zijn?!
Haha, je meent het! Dat is Ruud toch gewoon? De enige andere optie is dat zijn look-a-like ook nog eens dezelfde naam heeft, lijkt me straf. Heerlijke recap!