Op weg naar een nieuwe keuken

De keuken in het huis waar we 6 jaar geleden zijn komen wonen is op.

Het fineer laat los van de kastdeurtjes. De achterplaten zitten op heel veel plaatsen los. We hebben ooit eens waterschade gehad, wat je op sommige plaatsen nog goed kan zien. De frontjes van de kastjes hebben lelijke beschadigingen en niet meer weg te poetsen vlekken.
Kortom: het werd hoog tijd dat we er eens wat aan zouden doen.

Verhuizen naar een huis met een spectaculair mooie keuken.

Nee hoor.

Een nieuwe keuken plaatsen dus.

Als moeder van drie breng ik veel tijd in de keuken door. Ik smeer honderden boterhammen, schil een ziljoen stuks fruit, ik bak taarten en cakes en ’s avonds kook ik pannen vol lekkere dingen die niemand eet. Dat verdient een prettige, maar vooral ook praktische ruimte.

Een nieuwe keuken uitkiezen is De Hel. Het is erger dan schoenen moeten kopen met mijn brede schoenmaat Zeilschip. Het is erger dan aerobics. Het is erger dan de aanschaf van een auto, want daar zit je IN, die zie je amper. En het is bijna net zo erg als op vakantie gaan en er ter plekke achter komen dat je buren op de kampeerplek naast je staan, aan het godvergeten andere eind van Europa.

Ik vind die hele keukenwereld ook maar een schimmig gebeuren. Het is net alsof je een auto gaat kopen. Bij de opgestelde keukens in de showrooms staan aantrekkelijke dik gedrukte prijzen op een bordje, maar uiteindelijk blijk je altijd duurder uit te zijn. En daar kan je dan weer wat afkletsen. „Omdat u het bent.” „Ik mag u alleen vandaag deze aanbieding doen.” „Mijn baas zou het nooit goed vinden, maar voor deze ene keer.”

Vervolgens komen er dan nog weer honderden euro’s bij. Voor het inmeten, de voormontage, de montage, de afwerking, administratiekosten of gewoon „Omdat u het bent.”

Gedoe.

We waren voornemens een keuken te kopen bij Ikea. Maar we hebben een lastig in te richten ruimte, met koofjes, nisjes en een raar geplaatst raam en met de keukenplanner software kwamen we er zelf echt niet uit.

Toch maar weer naar een keukenboer dan, Kvik dit keer. De keukenwinkel waar Pauline van UitPaulineskeuken.nl de Kvik Mano keuken kocht, waar ik op de foto’s meteen voor viel.
Ook in het echt bleek hij waanzinnig goed geschikt voor ons huis en voor ik het wist zat er een verkoopster 2 en 3d tekeningen voor ons te maken. Ze kwam met oplossingen waar we zelf nooit aan gedacht zouden hebben en creëerde zo spectaculair veel opbergruimte in een prachtig ontwerp.

Mijn droomkeuken moest voorlopig nog op de lange baan. Als we ooit een stuk groter gaan wonen komt hij er: een knusse landelijke keuken, met een vrijstaand 6pits gasfornuis, een grote eettafel, veel hout en veel kleur. Nu kan dat nog niet.

We hebben een open keuken aan een kleine woonkamer. Ik noem de woonkamer vaak gekscherend ’ onze woonkeuken’ en daar komt het wel zo’n beetje op neer.

Een keuken moest daarom voor mij aan een paar eisen voldoen:
– hij moest strak zijn, omdat dat rustiger oogt
– hij moest neutraal zijn, omdat hij bijna onderdeel van de woonkamer is
– hij moet licht zijn, omdat de ruimte klein is en een lichte kleur optisch groter maakt
– hij moet stootvast en makkelijk schoon te houden zijn, wegens 3 jonge rouwdouwers in huis

Ook qua apparatuur had ik wat grote wensen. Eindelijk weer op gas koken bijvoorbeeld, na 6 jaar gedwongen op een keramische kookplaat. Een vijfpits kookplaat, zodat ik mijn grote pannen beter kwijt kan. Een grote oven. Een combimagentron. Een vaatwasser. DUH!
En waar ik heel, heel, héél gelukkig van ga worden: een 1.78 m hoge koelkast, waar weekboodschappen voor vijf met gemak inkunnen en een vriezer met 5 lades, zodat ik niet hoef te kiezen tussen vooruit koken of brood op voorraad hebben. Ik zou anderhalve koe kunnen invriezen en nog plaats hebben voor de Zoku. Ook heel belangrijk!

Het gaat er eindelijk van komen en wat word ik er nú al gelukkig van!
Nu nog leren koken.

0

Reacties

reacties