Op een onbewoond eiland – #IBDZD

Ik zit op een eiland lieve Doon. Ver weg van alles en iedereen. De stilte doet bijna pijn aan mijn oren. Er is hier verder helemaal niemand, tenminste, niet in het stuk waar ik tot nu toe geweest ben. Hoe vaak ik me niet op een onbewoond eiland gewénst heb, tijdens avondspitsuren thuis, of als m’n jongens weer eens hevig liepen te ruziën. Maar nu ik er ben valt het toch tegen. Ik hoop dat ik gevonden word. En snel, want het is vreselijk om me te beseffen dat Frank en de jongens in angst zitten, omdat ze niet weten waar ik ben. En dát ik er nog ben.

Niet weten. Dat is misschien nog wel het ergste. Net zoals ik het met jou niet weet. Ik weet niet wat er met jou gebeurd is. Alleen dat je er niet meer bent.

Voor me rollen de golven af en aan en af en aan voor ze kapot slaan op het strand. Dat doet me denken aan ons. Aan onze vriendschap. Jarenlang hebben we samen aangekabbeld. Af en aan. Af en aan. Soms zagen we elkaar meerdere keren per maand. Logeerpartijen. Samen nachten dansen in 013. Wijn. Cream & Chives chips. Hele donkere humor. Grappige tekeningetjes maken. En niet eten. Vooral níet eten. Dat is iets wat we gemeen hadden. Daarin vonden we elkaar.

Er waren ook veel momenten waarin we elkaar niet zagen. Waarin het allemaal te veel was. Te heftig. Waarin we genoeg hadden aan onszelf. Of tenminste. Vooral ik. Aan mij. Maar, Doontjelief, er zijn maar weinig mensen geweest waarbij ik me zo goed en zo mezelf heb gevoeld zoals bij jou. Ik ben niet zo’n vriendinnenmens en het is zo zonde dat onze vriendschap ooit besloot niet meer terug te golven. Het bleef eb tussen ons. Iets met afstand en een gezin en zoveel meer geluk dat ik eigenlijk met je had willen delen nu ik weet wat ik nu weet.

Ik voel hier de kilo’s van me af vallen. Iets waar ik vroeger breeduit om gelachen zou hebben – terwijl jij me de les zou lezen, vanwege de stiekeme rivaliteit tussen ons niëters – maar nu vind ik het eng. Ik voel de honger en ik word daar, ondanks dat ik tegenwoordig echt te zwaar ben, niet meer gelukkig van. Omdat ik nu niets kán eten als ik te zwak word. De smerig zacht gesmolten O heb ik al op en van al die gekke planten hier weet ik niet of ze eetbaar zijn. Ik had misschien toch Expeditie Robinson moeten kijken, ooit.

Stel je voor dat ik ruim tien jaar nadat ik genezen ben toch nog langzaam dood honger.

Jij bent al dood Doon. En toch schrijf ik je, op het enige stuk papier dat ik heb, met de pen die godzijdank ook nog in m’n tas zat. Verlies ik langzaam mijn verstand, door de hitte en de zon? Of had je thuis in Nederland ook nog zo door mijn hoofd gespookt? Een week geleden las ik zomaar plots op Facebook dat je ‘ons verlaten had’. Een ongeluk, werd me verteld. Niet waar! gonsde het aan alle kanten in mijn WhatsApp en Facebook chat. En iedereen had een verhaal over wat er dan wél gebeurd zou zijn. Het laat me niet los. Zelfs niet nu ik hier zit en me zorgen zou moeten maken om thuis en hoe ik hier weg kom. Van niet eten, naar niet weten. Dat is waar het definitief is geëindigd tussen ons.

Ik heb niets bij me. Een tas. Een chocoladeletter. Een pen. Een oude bril (godzijdank, want wat begin je met contactlenzen hier!) en een proefmonstertje zonnecrème. Het was precies genoeg voor mijn gezicht, maar ik had liever Deet gehad, want ik word hier levend opgegeten. Door de muggen, die zijn kennelijk overal. Al zijn ze hier gemener, mijn muggenbulten zijn zo groot als twee Euromunten en ik heb zeker veertig Euro aan bulten op mijn lijf.

Vanmorgen zag ik nog een vlinder. Ik moest er even om glimlachen en dacht aan jou. Doe niet zo stom! prentte ik mezelf toen in. Die vlinder heeft niks met Doontje te maken. Vlinders zijn troostdieren. Elke keer als er iemand doodgaat ontpopt er zich een vlinder denk ik. Om even voorbij te fladderen bij de mensen die iemand missen. Maar dat is natuurlijk klinklare onzin. We willen dat geloven, omdat het heel even helpt. Omdat zo’n citroentje of dagpauwoog even een glimlach brengt. Maar het is geen teken. Geen seintje uit het hiernamaals.

Ik hoop dat Frank en de kinderen voorlopig geen vlinders zien. Ik hoop dat ik het red. En ik bedenk me dat ik op moet schrijven wie ik ben, voordat mijn pen leegraakt, zodat ze weten wie ik ben als ik dit niet kan navertellen.