Hoe oud ik was weet ik niet eens meer, maar het moet ergens begin 20 zijn geweest. Ik had een eetstoornis en ik werd met de week overal platter. Ik was nog bang voor de hoeveelheid calorieën in een kneepje tandpasta.
Er moest een tattoo komen vond ik. Op mijn lege, holle buik. Want dan kon ik het me niet meer permitteren hem ooit nog dik te laten worden. Dat was natuurlijk niet de motivatie die ik iedereen vertelde (“Ik wil dit al heel lang. Ik heb er goed over nagedacht.”), maar het was wel mijn stiekeme achterliggende gedachte.
En zo geschiedde. Met mijn OV-kaart en een flinke portie zenuwen reisde ik naar Rotterdam, naar Tattoo Bob, want hij zou de beste zijn. Niet dat dat er iets toedeed voor het eenvoudige plaatje dat uitgekozen had, maar little did I know.
Een half uur na binnenkomst prijkte er een plaatje op mijn buik, dat net boven mijn broek uitpiepte. Zoals meisjes die net een tongpiercing hebben laten zetten te pas en te onpas hun tong uitsteken of hun mond net iets te ver opensperren liet ik altijd mijn tattoo zien. Shirtjes waren altijd net iets te kort. Broeken nét iets te laag.
Het werd een soort signature mark. M’n tattoo prijkte destijds ook prominent in de header van mijn blog en het gebeurde wel eens dat ik erdoor herkend werd. Een wijzende vinger naar mijn buik: “Hee, jij bent Webkim! Dat dácht ik al, maar nu weet ik het zeker.” Raar, maar waar.
Die tatoeage kreeg heel wat te doorstaan in de jaren erna. Van afschuwelijk dun – waarvan ik hier maar geen foto’s plaats, ik vind het zo lastig ze terug te zien – werd ik enorm gespierd en van supergespierd werd ik drie keer een kolossale zwangere.
Dat plaatje op mijn buik plooide iedere keer weer netjes terug in vorm. Vandaag de dag is mijn buik alles behalve enorm strak. De tattoo zit er nog steeds en hoewel de kinderen het grappig vinden (“Haha, mama poes op de buik!”) ben ik blij dat hij op een plek van mijn lichaam zit waar doorgaans kleding overheen zit. Spijt is een te groot woord voor wat ik erbij voel, maar het is beslist niet een afbeelding die ik nu, als dertiger, weer zou kiezen. Al had ik er destijds heel goede redenen voor, vond ik.
Ik vind tattoos nog steeds fantastisch en op Pinterest doe ik regelmatig inspiratie op voor de prachtigste tattoo-kunstwerken. Zeg nooit nooit, maar ik denk dat het bij window-shopping blijft en dat er op mijn lijf geen inkt meer bij komt.
Heb jij een tattoo? Wanneer en waarom liet je die zetten? En wat vind je er vandaag de dag van?
Ik denk wel eens dat ik een ouwe taart ben, omdat werkelijk iedereen een tattoo heeft of wil, en ik vind het gewoon vreselijk lelijk. En zo definitief.. dat vooral… wat vandaag leuk is kan morgen best niet zo heel leuk meer zijn. En dan is het toch lastiger dan een flesje nagellakremover kopen..
Mammalien onlangs geplaatst…De vakantiebungalow en de nachtrust
ik heb er twee waarvan er een ruim 20 jaar oud is, 20 jaar geleden deed ik niets aan sport. Nu inmiddels wel wat, de spaarzame keren dat ik in een singlet hardloop zijn de tattoos te zien één daarvan is een hardlopend mannetje die is dus 20 jaar oud 😐
mari onlangs geplaatst…Vakantie rennen
Niet! Maar waarom dan een runnertje, terwijl je niet aan hardlopen deed? Helderziend? 😉
Moet je me toch eens vertellen (of bloggen) over het verhaal van de hardlooptatoo van een nog-niet-hardloper. Hoe kom je daar nou aan?
Was gewoon een poppetje wat ik zelf had getekend in keith Haring stijl, super strak en mooi (vond ik toen in ieder geval). Doc Tony de toenmalige eindige tatoeerder in DB city deed het wel iets minder strak en mooi, maar dat zie je pas als de korsten eraf vallen. Bij de geboorte van mijn eerste kind die Tattoo laten zetten, had niets met hardlopen te maken
mari onlangs geplaatst…Vakantie rennen
Ik heb flink wat tattoos. Sterker nog ik ga a.s. woensdag weer. Ik vind het prachtig een aanvulling op mijn persoonlijkheid. De regel: “your body is a temple, so why not decorate the walls”, pas ik graag toe.
Zoals je het beschrijf begon ik ook: “kijk mij nou!” Stoere meid hoor.
Nu ben ik trots op wat ik heb en wie ik ben en maakt het me niet meer uit wat anderen ervan vinden of denken.
Bedankt voor het delen van je verhalen trouwens. Heerlijk om te lezen.
Ik heb last van het tegenovergestelde eigenlijk.
Ik wil al een tattoo sinds mijn 15e, maar, nu 20 jaar later, heb ik er nog steeds geen.
Dat perfecte plaatje kan ik maar niet vinden.