Elke week zit ik relaxed op een stoel langs de zwembadrand, terwijl mijn middelste uitgelaten rondplonst in het lesbad. En elke week zie ik haar. Of haar man. Hun kind is geen waterrat. Zwemles is voor hen écht geen pretje. Hun zoon huilt, weigert soms eenvoudigweg om aan te sluiten bij de les en het hele zwemlestraject ziet eruit als één grote worsteling.
Vanmiddag, toen hun zoon probeerde weg te lopen van zijn lesbad, probeerden zijn papa en mama hem van twee kanten in te sluiten. Elke keer wist hij weer bij ze vandaan te lopen. Hij wilde écht niet zwemmen. De hoofden van de ouders om me heen volgden allemaal het jongetje. Naar links. Naar rechts. Weer naar links. Alsof ze naar een tenniswedstijd keken. Ook ik keek mee. We kennen hem allemaal, de ouders van de maandagzwemles; Het Jongetje Dat Niet Wil Zwemmen.
Na een tijdje gaf hij het op en ging op een bankje zitten. Zijn moeder zette zich naast hem, sloeg een arm om hem heen en begon rustig op hem in te praten. Hij ontspande zichtbaar. Niet veel later liepen ze alsnog samen naar het lesbad. Ik ademde opgelucht uit. Maar binnen vijf minuten stond hij alweer mokkend aan de kant.
Wat een worsteling is het soms, dat opvoeden. Voor elke ouder. Allemaal hebben we op een ander vlak onze strubbelingen. Ons kind is een moeilijke eter. Slaapt niet zo best. Is te druk. Is te tam. Of, zoals in dit geval, bang voor zwemmen.
Hart onder de riem
Ik vind het jammer dat mensen zo snel met oordelen klaar staan en niet zo snel met aanmoedigingen of complimenten. Soms heeft een ander veel meer aan een hart onder de riem, dan aan een betoog over hoe jíj het aan zou pakken of aan Een Blik en een oordeel in een gedachtenwolkje boven je hoofd. Daarom zocht ik in mijn tas naar iets om een berichtje op te kunnen schrijven – ik vond gelukkig een oude memo van school – en een pen. Ik krabbelde een briefje en wurmde me aan het einde van de les tussen alle ouders door naar de moeder van Het Jongetje Dat Niet Wil Zwemmen toe.
Met hoogrode wangen, omdat ik een beetje gêne voelde, stak ik het briefje naar haar uit. Vragend keek ze me aan. “Ik kreeg net de kans niet, maar ik wilde je even laten weten dat jíj ook een zwemdiploma verdient. Wat doe je dat fijn met je zoon, ook al vindt hij zwemmen maar niks.”
Dit is een gefingeerd briefje. 🙂 Het echte exemplaar heeft de zwemlesmoeder in haar bezit.
Ze leest wat ik geschreven heb, wappert even met haar hand naar haar gezicht, alsof het haar raakt. Ik word nog een tikje roder dan ik al was, mompel iets als “Fijne avond!”, steek een duim naar haar en haar man op en haast me terug naar mijn waterrat, die lekker staat te douchen.
Ik voelde me very American, stupid en overdreven, maar ik hoop dat ik een voor haar misschien weer lastige middag een klein positief sprankje heb kunnen geven.
Als ouders doen we allemaal ons best. En wat is het af en toe gewoon fijn als dat gezien wordt.
En waarom ik dit blog? Niet omdat ik schouderklopjes wil, maar omdat ik wil laten zien hoe het ook kan. Doe je mee? Maak eens wat vaker andere ouders een compliment. Want het is lang niet altijd one happy Ikea commercial, dat gezinsleven.
Wat lief van je! Dat kon die moeder vast goed gebruiken!
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Fiets gratis mee in de trein in het weekend
ooooh, wat ontzettend lief! kan me voorstellen dat je je een beetje opgelaten voelt. Maar ik zou dit wel heel erg waarderen als moeder zijnde die net een stromachtige zwemles achter de rug heeft.
Ik zeg: “Het is dat ik geen bos bloemen te voorschijn kan toveren, maar als ik het kon had jij…….” Wat een super goede actie Kim, tranen biggelen over mijn wangen. Iedere ouder kan zich verplaatsen in de ouders van het jongetje. Voor jou ook een dikke pluim, dit zouden meer mensen moeten doen.
Miranda onlangs geplaatst…Trouwalbum
goed bezig!
Wat een goeie actie!
Wat super van jou! You rock too!! 🙂
Lori (Mama’s Jungle) onlangs geplaatst…Over een vieze geit, dronken boot en vinger mama (kinderkletspraat #7)
Wat een fijne blog… niet voor de ouders en het ventje in kwestie maar wel van jou actie!
Top! Brigitten Kaandorp heeft daar ooit een hilarische sketch over gedaan: baby’s in de fietsstoeltje wurmen dan een poepbroek en een fiets die omvalt met kind en al. Moraal van het verhaal:steek af en toe als moeders onder elkaar jeduim naar elkaar op om elkaar te steunen. (Og nooit gezien? Echt even Googlen)
Oooh wat mis je blogs.
Ik hou van de manier hoe je in’t leven staat en anderen een hart onder de riem kan steken.
Want indd, ’t gezinsleven is geen IKEA commercial,
‘T is soms verdomd zwaar en een schouderklopje kan dan als eens wonderen doen 🙂
Wow! Stoer dat je dit deed! En je hebt gelijk minder oordelen en vaker een compliment geven zou een mens goed doen!!
Marieke onlangs geplaatst…Weekendoverzicht #17
Ik hoop dat veel mensen m’n voorbeeld volgen. <3
Wat super lief. Ik kreeg eens een fijne reactie vaneenmoeder toen ik hoog zwanger een kleuter aan de hand hand en een hysterisch krijsende peuter onder mijn arm. Zij had er ook zo eentje gehad, tot kotsend toe. Het komt goed zei ze, doen ze over een paar jaar niet meer. Weet ik natuurlijk wel maar zo fijn om te horen. Veel beter dan al die blikken. Jouw zwembad moeder kan het vast waarderen. Dit soort gebaren vergeet je noet meer en hebben we nodig. Gek toch dat het zo moeilijk is…
Maai onlangs geplaatst…Lego en lego friends adventkalender
Oh, dat zijn van die momenten waarop je echt wel wat steun kan gebruiken ja, omdat het De Hel is, of omdat je je Enorm Bekeken voelt. Wat llief van haar! <3