De vraag gaat binnen nu en een paar weken weer veelvuldig komen denk ik, aan het Kerstdiner, op het schoolplein, op Oudejaarsavond: “Hee Kim, heb je nog goede voornemens?”
Ik denk dat ik ga antwoorden met: “Ja, eindelijk eens afvallen.” En dan een stapje achteruit doe om de reactie te peilen. Of zou het leuker zijn om te zeggen dat ik graag 10 kilo wil aankomen in 2018?
Goede voornemens, ik heb ze niet. Al heb ik wel een mooi doel voor 2018! Want voor mij werkt het altijd heel goed om een dikke vette stip op de horizon te hebben. Iets waar mijn focus ligt, iets waar ik naartoe kan werken. Een rode draad in een altijd maar weer vol en warrig jaar.
Een groots hardloopdoel
In 2017 was dat focuspunt om eindelijk eens van mijn overgewicht af te komen. Ik startte eind maart en heb mijn doel behaald. Dat had ik van tevoren niet durven hopen, maar met kleine stapjes en door het dag voor dag te doen is het gelukt! Ik voel me fijn en kijk tevreden in de spiegel. Maar nu dan? Wat doe ik in het nieuwe jaar? Ik hoefde daar niet lang over na te denken.
Hardlopen is wat me zoveel goeds gebracht heeft het afgelopen jaar. Hoe mooi zou het dan zijn om in 2018 naar een groots hardloopdoel toe te werken?
Op de dag dat de inschrijving opende meldde ik me daarom aan voor de Amsterdam Marathon. Die is in oktober volgend jaar; een voorjaarsmarathon zou zeker nog te vroeg zijn, hoewel ik het liefst mórgen al een poging zou doen om ruim 42 kilometer te rennen.
Is dat wel slim Kim?
Als je mensen vertelt dat je een marathon wil gaan lopen, komt er een potpourri aan reacties over je heen gedwarreld heb ik gemerkt.
Variërend van Wat ontzettend cool, maar ik zou het niet kunnen tot Je bent niet goed bij je hoofd! En van Met jouw doorzettingvermogen moet dat gaan lukken tot Je moet het zelf weten, maar ik vind het echt een heel dom idee.
Of het verstandig is? Niet per se. Een marathon is een enorme fysieke inspanning en ik ben pas een jaar serieus aan het hardlopen. Je kan je afvragen of een marathon überhaupt voor iemand een goed plan is: een lichaam heeft behoorlijk te lijden onder de trainingsinspanning daarvoor, om over dat uiteindelijke pleuriseind nog maar te zwijgen. En dus is het voor mij sowieso een nog mínder goed plan.
Daarom heb ik mezelf nog bijna een volledig jaar gegeven om mezelf erop voor te bereiden. Ik blijf gecoacht worden door Laetitia. Eerst richting de halve marathon in Egmond in januari. In het voorjaar doe ik nog een paar korte evenementen voor de leuk. En vanaf de zomer gaan we bouwen naar oktober.
Waar ik dan hopelijk beter voorbereid aan de start zal staan dan sommige mensen in lederhosen, een kerstmanpak of een t-shirt met Slow runners make fast runners look good, maar slechter dan mensen die dit al decennia doen en minstens elk jaar een marathon lopen, binnen de drie-en-een-half uur en dan op de atletiekvereniging toch nog mopperen over hun tijd.
Het gaat een spannend en mooi jaar worden. Waarin het M-woord hier veelvuldig zal vallen, want die stip op de horizon? Die straalt me keihard tegemoet en ik hoop dat het me gegeven gaat zijn om er naartoe te rennen.
Ik ben in maart van dit jaar plots gestart met lopen (had dit een voornemen geweest, was het me zeker niet gelukt trouwens) en liep voorbije vrijdag mijn eerste 10 KM wedstrijd. En nu word ik hebberig. Een halve marathon in het najaar, perhaps? 🙂
Succes met de voorbereidingen!
Whoop, gefeliciteerd met je 10K race, mooie prestatie!
O zo herkenbaar! En superleuk! Ik heb me ook ingeschreven voor een marathon, ietsje eerder (eind februari) en ik vind het gewoon keileuk, zo’n doel. (En erover schrijven ook, ik moet mezelf echt inhouden om er niet elke dag iets over te plaatsen)
Ik was je blog even uit het oog verloren maar ik werd erop gewezen en nu heb ik alles teruggelezen en ik vind het zo tof! Hoe je schrijft maar meer nog hoe je bent. Straalt echt zoveel goeds uit!
Zullen we een keer samen trainen? 😉
Zie ik deze reactie potdorie nu pas, wat erg, maar beter laat dan nooit toch? Wat een lieve woorden. Keer samen lopen, ja, wie weet! 🙂