Mijn hardloopstatistieken in Nike+ zien eruit als het ECG van iemand met een hartritmestoornis. De ene periode loop ik vrij veel, de andere weer niet tot nauwelijks. En ook mijn tempo is alles behalve een mooie vlakke lijn.
Een paar weken geleden vond ik mijn hardloop-mojo weer terug. Uit puur praktische redenen. Het was qua werk zo druk dat ik de tijd niet vond voor de CrossFit WOD’s of de sportschool, dus de spaarzame vrije momenten knoopte ik mijn loopschoenen snel-snel onder.
Tot mijn verbazing gaat het me zoveel makkelijker af. Door het afvallen ben ik sneller en de loopjes zijn ook zelden nog een worsteling.
Chaotische hardloper
Ik ben een enorm chaotische loper. Ik werk nergens naartoe, dus ik loop niet met een schema. Ik bepaal niet van tevoren hoe ver ik zal lopen of hoe snel.
In de praktijk gaat het meer zo:
ik ren een kilometer, bedenk me hoe mijn benen voelen en kijk eens op mijn Nike+ horloge. Voel ik me lekker en gaat het vlot? Dan besluit ik ter plekke voor een snelle 5 kilometer te gaan. Willen mijn benen niet erg en is mijn tempo ook niet je-dat? Dan kies ik voor een iets langere afstand.
Misschien heel onlogisch, maar zo ziet mijn looproutine eruit.
Halve marathon
Toen ik gisterochtend de herfst in stapte deed ik dat zoals gewoonlijk weer zonder plan. Het was heerlijk weer. Een graad of 16 en bewolkt. Met een fijn muziekje in mijn oren begon ik aan een loopje. Maar dat pakte even anders uit.
Mijn tempo was niet fantastisch. Ik bleef net onder de 6’00”. Dan maar wat verder weg, bedacht ik en ik zette koers richting het Bossche Broek, een mooi stuk natuur net buiten het centrum van Den Bosch.
Met mijn voeten door de herfstblaadjes en mijn hoofd in de mist liep ik heel comfortabel de eerste tien kilometer. Als ik nu naar huis ren zit ik op 12 of 13, rekende ik. Dat vond ik een cool gegeven: ik ren zelden meer dan 10 kilometer.
Vlakbij huis bleek ik al op de 14 kilometer te zitten. Ik heb er nog nooit meer gerend dan 16. En die afstand dateert al van jaren geleden. Whoop! Lag er zomaar even een record binnen handbereik. Gelukkig heb ik altijd een paar Euro bij me als ik ga rennen. Ik stopte bij een tankstation en kocht een flesje Aquarius. Poeh, daar was ik aan toe! Ik had de eerste 14 kilometer niets gedronken, omdat ik volkomen onvoorbereid was.
Gauw weer verder! Gek genoeg ging het nog steeds heel lekker. Geen pijntjes, geen kramp. Alleen lekkere muziek, een hoofd vol gedachten en een prachtige herfstochtend.
Toen ik de 16 kilometer aantikte realiseerde ik me dat dat er bijna 21,1 zijn. Dat betekende dat ik met een rondje IJzeren Vrouw mijn langste afstand ooit zou lopen en mijn eerste halve marathon!
Dat ik op een punt gekomen ben dat 5 kilometer hardlopen gewoon een blokje om is vind ik nog altijd zo bijzonder. Ik kan me nog zo goed herinneren wat een geploeter het is geweest om te léren hardlopen. Met de Start To Run mp3’s in mijn oren, ’s morgens voor het licht werd.
Ik rende rond het water en bij iedere loopster die me inhaalde kon ik alleen maar grijnzen. “I don’t care,” dacht ik, “ik heb er al 20 kilometer opzitten!” En met een big smile en even een blik naar boven (Hoi pap! Kijk eens wat deze Sjaak Afhaak doet?) passeerde ik de 21,1 kilometer grens.
Een halve marathon op een gewone maandagochtend. In 2 uur en 11 minuten. Zo jammer dat het geen officiële was. Ik vind dat ik wel een medaille en een bos bloemen verdiend heb. In plaats daarvan liep ik twee uur later alweer achter een boodschappenkarretje in de Jumbo. The glamorous life.
Ik ben zo enorm trots. Die impulsieve actie van gisteren bewijst me weer eens dat hardlopen niet alleen fysiek is, maar vooral ook een mental game en dat ik dat dus best kan. Wie weet kan ik toch ook ooit die hele marathon van mijn bucket list strepen.
Wow, wat ontzettend goed! Diepe buiging!!
Vroeger had ik nogal eens de gewoonte om van een afstandje ‘slechte lopers’ een beetje uit te lachen, te bekritiseren. De moeizaam voortploeterende, schuifelende of hossende ‘karrepaarden’. Als ik een straf wandeltempo had haalde ik ze nog in! “Toe nou kerel, geef het op, dat wordt toch helemaal niets…”, dacht ik medelijdend.
Tot ik het ook een keer probeerde. En nog een keer en nog een keer, tot ik met heel veel moeite en op een slakkengangetje 3 minuten achter elkaar kon rennen.
Sindsdien juich elke strompelende hardloper in stilte toe. “Kom op! Je kan het! Geweldig, diep respect! Ik doe het je niet na!”
Dus, als gezegd: diepe buiging voor deze prestatie!
(en dank voor weer een ontzettend leuk stukje. Altijd fijn om je te lezen!)
Wow!!! Mijn loopgedrag lijkt erg op jou alleen ik verwacht niet dat ik dit ook zou kunnen. Maar wie weet. Knap hoor!!!
Goed gedaan zeg! Een mooie mijlpaal.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Bespaartips die je nog niet kende
Goed gedaan hoor!!
Heerlijk herkenbaar. Zo ga ik ook vaak van start bij mijn duurloop. Meestal ga ik uit van 12-14km en als mijn benen goed voelen plak ik halverwege een “lus” aan mijn route en worden het er 18-21.
Respect voor jouw prestatie. Geniet van het gevoel en misschien wordt het nu toch tijd om jezelf in te schrijven voor een “officiële” halve marathon…….
Een officiële, ja, dat lijkt me heel tof!
Maar ik meet me altijd liever aan mezelf dan aan anderen en dat kan ik slecht loslaten in een officiële loop.
Ik ben gewoon trots op je!!
mari onlangs geplaatst…Halve Marathon, ben ik er klaar voor
Thanks Mari! Da’s fijn om te lezen.