Ik snap het wel.
Als ik er nu plotseling één had zou ik er ook de hele dag aanzitten. En alle mogelijkheden ten volle benutten.
Maar man-man-man, wat vind ik deze periode bij mijn kinderen vermoeiend. Ik maakte het al twee keer eerder mee, als moeder van drie jongens, en jawel hoor, we zitten er nu voor de derde keer middenin.
De piemelfase.
Blijf er nou toch eens af
Elke keer hetzelfde liedje. Die piemel zit al drie jaar in de luier – het is niet alsof die daar over night gegroeid is -, maar nu met zindelijk worden is daar ineens het besef dat daar iets bungelt.
Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat ik één van onderstaande uitspraken doe zou ik voorlopig niet meer hoeven werken.
“Blijf er nou af!”
“Blijf er nou toch eens a-haf!”
“Blijf van je piemel af!”
“Niet aan zitten.”
“Stop -em eens terug in je onderbroek.”
“Je hoeft niet steeds te kijken: hij zit vast, hij valt er heus niet af.”
“Die is om mee te plassen; stop hem maar terug.”
“Als je er zo hard aan trekt is -ie dadelijk drie meter lang.”
Ontdek je plekje
Ik ben helemaal niet zo’n moeilijk mens hoor. Ik snap best dat het een lekker gevoel is. Dat het fijn kriebelt. En dat een kind zijn eigen lijf moet ontdekken.
Maar niet te pas en te onpas graag. Niet de hele dag door. En niet overál. Ik heb potdorie nog net niet mijn eigen kleine rennende rukker in huis. Of Al Bundy, want het favoriete ontdek-je-plekje moment blijkt voor de televisie te zijn.
Het ding wordt uitgebreid onderzocht, uitgerekt alsof het een elastiekje is, uitvoerig binnenstebuiten gekeerd. En er wordt heel regelmatig gecheckt of -ie er nog wel ís.
Ik probeer hem nu maar duidelijk te maken dat hij dat gefriemel en gefrunnik onder de douche mag doen. Of op zijn kamer. Maar liever niet waar andere mensen bij zijn.
De boodschap komt nog niet echt door, maar gelukkig heb ik de troost dat het al twee keer eerder goed kwam. Dus ook mijn jongste zal binnenkort wel leren wat sociaal wenselijk is, op het piemelvlak. Als het even meezit nog voordat hij naar de kleuterschool gaat.
Jongensmoeders, laat even van je horen: zijn jullie kinderen ook zo op ontdekking? En hoe ga jij daarmee om?
Hier een dochter, maar hetzelfde verhaal hoor. “Haal nu toch eens je handen uit je broek!”. En daar komt dan nog het voortdurend “ik wil ook een piemel”-gezeur bij…
Oh ja, Nr 1 zat een hele periode met hand in broek voor de tv, zegt nu nog geregeld: ow, kijk hoe groot mijn piemel al is! Nr 2 vindt het geweldig om er heel hard aan te trekken bij het verschonen. En giechelen maar!
Bieke Pype onlangs geplaatst…Scarletshort: eind goed, al goed!
Hier spelen de zonen vooral “gitaar” als ze bloot zijn.
En de dochter doet vrolijk mee 🙂
geertruurzaam onlangs geplaatst…Bar Oost / Park Spoor Oost
Owja, de piemelfase. We zitten er ook middenin. Hij vind het vooral leuk om iedere keer als dat dingetje groot wordt overal te roepen “mama, ik heb een grote pielie”
Van thuis, in de auto tot midden in de supermarkt. En dan wil hij hem meteen nog laten zien ook nog…..
En dat gefriemel doet hij ook de hele dag, ‘blijf a-haf’ is hier ook veelgehoord.
Awel, eigenlijk heb ik dat hier niet meegemaakt precies. Ik heb hier twee stuks rondlopen die dat precies niet hebben doorgemaakt. Ze zitten er wel eens aan maar tonen niet de piemelliefde die jij beschrijft. Ze zijn nu 5 en 6. Hopelijk komt die liefde nu ook niet meer 🙂
An_nononsonsmoms onlangs geplaatst…Met de koters in de bergen
Heel herkenbaar… zoonlief is er inmiddels weer overheen gelukkig.
Maar wat ik niet had verwacht is dat mijn dochter van 2 nu vrolijk een piemelliedje heeft bedacht en haar grote broer en vader in de badkamer vol overgave toezingt.. kennelijk toch een fascinerend ding zo’n piemel.
Inge onlangs geplaatst…Moving on
Ja hoor, “Hand uit je broek” is hier ook meerdere keren per dag te horen. Of: “niet zo aan trekken, hij zit maar aan één kant vast hoor!”
Mijn oudste zoon is er meer in geïnteresseerd dan de jongste, maar die is nog niet zindelijk. Hoewel de oudste ook toen hij nog niet zindelijk was met elke verschoning al uitgebreid de boel moest verkennen.
Maar meisjes gaan ook wel door zo’n fase hoor. Mijn dochter (alleroudste) zat ook regelmatig te spelen rond de peuterleeftijd. Zij is er inmiddels uit. Nu de mannen nog!
Anne-marie onlangs geplaatst…Panda’s en flamingo’s
Hier nog weinig interesse voor zijn piemel. Heel af en toe tijdens het douchen…
Daantje onlangs geplaatst…Kindvrije restaurants
Mannetje is nét één, maar ook hier is Piemelmans al ontdekt. Bij elke verschoonbeurt wordt er driftig aan getrokken, rond gekriebeld met beide handjes en verder mee gespeeld. Het blijft beperkt tot die luierwisselingen, dus we laten ’t maar zo. Benoemen wel wat hij doet/wat we zien en proberen het positief te houden. Maar misschien is-ie er al vroeg bij, als ik de reacties (van mama’s van oudere kindjes) zo lees…
Met 3 zonen herken ik dit volledig! Ga er net zo mee om als jij. Wij hebben een keer vreselijk gelachen toen Roman zei:’Doe mijn luier eens uit, mijn piemel wil met me spelen’.
Hier wordt piemelmans ook echt vereerd. Maar vooral…… Uitvergroot! De 5 jarige bekijkt hem uitvoerig onder de douche, ik mag mee bewonderen om vervolgens te horen….. Watistie GROOT hè mam…..
Bij het weglopen kon ik niet nalaten om te mompelen: ” ja hoor, hartstikke groot, maar vergeet niet dat de rest van je
Lijf nog wél zal groeien “
Mijn zoon is pas twee en zit er ook al in. Het is helemaal nieuw voor me.
Vorige week vertelde hij doodleuk aan mijn vader “ikke grote zizi (= piemel) en papa grooooote zizi”
Euh. OK. Leuk.
Ester onlangs geplaatst…Naamlabels van Mynametags ( + winactie)
Ach, over jaar of 7 vind je sokken met rare witte vlekken achter de bedden. Dat is weer een hele andere piemelfase. 🙂
Eehm: over 7 jaar is hij 10: is dat niet wat vroeg?
Herkenbaar.
Hier is het al weer klaar, maar mijn zoon ging er telkens echt voor zitten en zei dan (heel hard terwijl we in de tent waren op vakantie bijvoorbeeld) ‘nog heel even grote piemel kijken’ en ging dan steeds z’n voorhuidje naar achter schuiven 🙂