Last-minute traktatie binnen 30 minuten

Vanmorgen, vlak voor hij de deur uit stoof naar school, trok hij-van-7 nog even aan mijn mouw. “Mam, wat trakteer ik eigenlijk op judo?”

“Oh,” wuifde ik nonchalant, in mijn badjas, “dat vertel ik je vanmiddag wel.”

En dát herinnerde ik me een half uur voor ik hem uit school moest halen en we naar judo moesten. Ademnood had ik even. En niet van de gezellige Linda, Roos & Jesscia-soort.

Boze eindredacteur

Je kan wel merken dat we hier niet aan contentmanagement doen bij Webkim.nl.
We zijn zelfs niet eens een ‘we’ hier. Ik moet ook altijd alles zelf doen.

En een eindredactie is er ook al niet.

Die hadden me anders wel  op het matje geroepen.

“Ja moet je horen Kim, alles leuk en wel met die verjaardagsvierdaagse. Maar voor je het weet denken mensen dat dit een verjaardagsblog is. Of een traktatieblog. En daar zitten je lezers echt niet op te wachten hoor.”

Maar ja, mijn innerlijke eindredacteur is wel te spreken over mijn actie van vandaag en vindt dat die best gedeeld mag worden. Met het risico dat jullie allemaal denken dat Webkim.nl is overgenomen door duffehuismoederstraktatietoestanden.nl. Of dat ik gewoon geen leven heb.

Last-minute traktatie

Mijn kinderen weten dat ik altijd wel even mijn best doe op uitdeeldingen. En sinds ik hem de hemel in prees en dat stukje nogal viral ging in de judoscene (die blijkt er te zijn, who knew!) weet Mister Judo ook van mijn blog.

Een zakje chips of een zakje Haribobeertjes was me dus mijn eer te na. Zeker na alle crea traktaties die ik hier al toonde. Maar wat dan?! Wat moest ik meenemen voor die kinderen in die witte pakjes?

Chocola! gniffelde de sadist in me. Oh crap, dacht ik vervolgens. Ik moet zelf ook twee van die pakkies wassen! En bovendien is hij-van-7 één van de drieëntwintig Nederlanders die geen chocolade lusten.

Tik-tak-tik-tak, ik had nog vijfentwintig minuten.

Gelukkig kwam er een tebinnenschieter. Ik hees mijn kind in zijn regenlaarsjes, wegens sneller dan schoenen. Buiten keek hij beteuterd naar de grond. Het was overal kurkdroog. “Geen plassen stampen mama?”

“Nee, geen plassen stampen lieffie. Mama wil NU naar het winkelcentrum aan de overkant. Om een paar reputatieredders te kopen. Die hebben ze daar!”

De reputatieredders

Ik ben een wandelend Pinterest-bord. Alles wat ik er zie sla ik ergens op in de krochten van mijn hoofd. Tussen al mijn oude telefoonnummers, het bestelnummer van die ene sushi-met-schelpenzand die je bij Sakana zeker niet moet kiezen en tussen recepten die ik al eeuwen niet meer gemaakt heb. Een olifantengeheugen heb ik. Kwam gratis bij de billen denk ik.

Afijn, terug naar de reputatieredders, die ik nodig had om iets te maken wat ik ooit had gezien.

Ik sleurde de regenlaarsjes naar de Bruna. Erin stond nog steeds een boos jongetje dat in de plassen wilde. De Bruna had geen papieren cd-hoesjes, die essentieel waren voor mijn reddingsplan. “Kon gauw Dex,” lokte ik m’n peuter mee. “We gaan gauw kijken of het al regent.”

Tik-tak-tik-tak.

De cd-winkel dan? Leek me een logische oplossing. Maar nee. “Hebben we niet. We hebben ook bijna geen cd’s meer hoor. Veel meer dvd’s. Vandaar.” En ze was bloedserieus ook nog.

De Handyman, waar ik in mijn laatste wanhoop nog mijn hoofd om de hoek stak -“Jullie hebben het vast niet, maar ik zoek papieren cd-hoesjes.” – toverde ze zo tussen de stofzuigerzakken vandaan. Een winkelketen die kan bestaan bij de gratie van de stofzuigerzak, dat heb ik ook nooit begrepen, dat kunnen ze echt niet dankzij mensen zoals ik.

Ik had dus hoesjes! En ik racete nog met Dex door de supermarkt voor reuzenstroopwafels. En hoppa! In elkaar flansen en redden, die eer. Gelukkig had ik ook nog uitgesneden ballonnetjes onder het Tafelziel liggen. Die viste ik eronder uit en beschreef ze met een permanent marker.

Tadaaaa! Supersnelle traktatie!

Men proppe een stroopwafel in een cd-hoesje. (Als je ergens stemmen moet winnen ofzo, dan bak je natuurlijk reuze-chocolate-chip-cookies. Want én reuze én chocola én koekjes, dat opent alle deuren.)

Stop er een briefje in. Of knip een figuurtje uit. Laat je kind iets op het hoesje tekenen. Maak het zo snel (Less is more, verkoop je het dan) of zo kunstig als je zelf wil. Of je nou twee minuten hebt of twintig, hier valt altijd wel wat van te maken.

De achterkant van de hoesjes plakte ik met één hand dicht met washi-tape, terwijl ik met mijn andere hand de judopakken ongekreukt in een tas probeerde te frotten.

Klaar, blij met het resultaat en nog net op tijd om mijn judoka’s uit school te halen. Alwaar hij-van-7 met een tevreden knikje zijn traktaties goedkeurde.

Phew! Gelukkig hoeft er de komende twee weken nog maar drie keer getrakteerd te worden, door mijn twee andere kinderen.

En in het kader van de Wet op de Gelijke Behandeling hoef ik me daar ook niet vanaf te maken met een uitdeelzak wokkels of Lange Jannen.

Excuseer me alsjeblieft even nu, terwijl ik de resterende twee stroopwafels naar binnen werk en in een hoekje hysterisch ga zitten wiegen en lachen om de onmogelijke verjaardagsplanning.

Vind je -em leuk? De last-minute stroopwafel in een hoesje? Heb jij nog geniale traktatietips?

2

Reacties

reacties