Mijn oudste zoon is nu acht en hij zit al sinds zijn kleutertijd op judo. Hij is doorgerold vanuit een proeflesje op school en trouw blijven doorgaan. Het is een sport voor hem. Het heeft hem zelfvertrouwen gebracht en meer controle over zijn bovengemiddeld lange lijf. Hij kan zijn kracht gebruiken, op een goede manier en zichzelf meetbaar verbeteren: met elke slip of band die hij opschuift wordt hij vastberadener om te blijven judoën.
Mijn middelste was ook een kleine judoka. Maar ergens along the way besloot hij: “Ik wil eraf!” Zoals dat zo vaak gaat met kinderen. Ik vind sporten een must, maar het moet wel iets zijn dat je met plezier doet. Hij ging dus bij tae kwondo meedoen, maar constateerde na vier proeflessen: “Ik wil hier niet op.”
Handbal was het ook al niet voor hem, tot grote teleurstelling van zijn papa, opa en oma: mijn schoonfamilie is een echte handbalfamilie.
Maar het lijkt erop dat hij een nieuwe sport gevonden heeft: kickboksen!
Kickboksen voor kinderen
Morris (6) krijgt hier thuis wel het één en ander mee van kickboksen. Zijn papa bokst sinds een paar jaar en is er behorlijk gepassioneerd over. Af en toe krijg ik ook een kickbokstraining en ik ben dan ook blij als een aap. Achteraf dan toch.
Toen we in de zomervakantie een avond op een buurtstrandje zaten, was daar plots een open kickbokstraining voor kinderen. Dát vonden m’n kinderen tof! De trainer had materialen bij zich en een tiental kinderen kreeg een uurtje boksles, in de ondergaande zon op het strandje. Wat een feest.
Verkeerd imago
Morris wilde daarna ook graag eens naar een proeftraining op de boksschool, waar kinderen vanaf zeven jaar op les kunnen. Met zijn zeseneenhalf mocht hij het alvast een keertje komen proberen.
Prachtig vond hij het! En ik ook. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik een heel verkeerd beeld van kickboksen had. Of van boksen in het algemeen eigenlijk.
Waar judo volledig geaccepteerd is, als die zelfverdedigingssport waar je timide kinderen op doet, om wat haar op hun wisseltanden te kweken, hangt om boksen toch een heel ander imago. Asociaal, grof, niks voor kinderen, een bepaald soort volk. Het heeft allemaal door mijn brave dorpse hoofd gespookt, daar zal ik geen doekjes om winden. Maar ik had het mis.
Natuurlijk is niet elke boksschool een nest van criminaliteit, waar mannen elkaar de tanden uit de mond rossen. Natúúrlijk niet!
Want kijk mijnes hier eens gaan, in een kinderklasje. Met doodgewone andere kinderen en doodnormale vriendelijke trainers. Bovendien is een kickbokstraining voor kinderen wel een beetje de Jip en Janneke versie: op het hoofd slaan is echt not-done. Daar zijn de bokszakken voor.
Boksen is weliswaar een vechtsport, maar de kinderen leren dondersgoed dat je de bokstechnieken alleen gebruikt tegen een andere bokser. En niet tegen treiterkinderen op het schoolplein.
Ik zie geen aso-sport meer. Ik zie een pittige work-out. Een sport die je enorm leert te focussen. Die je leert dat een pijntje niet het einde van de wereld is. Een sport die je zelfvertrouwen brengt. En ik zie vooral heel veel plezier bij m’n kind. Zou dit het dan voor hem zijn?
Welke sport doet jouw kind? Zou jij je kind op boksen doen?
Mijn kinderen fietsen elke dag een heel eind naar school. En mijn jongste zit op dansles.
Hier zijn de jongens (8 en en 5) allebei aan het zwemmen. Ook na het behalen van de nodige brevetten willen ze graag doorgaan met de lessen. Ik ben allang blij dat ze allebei hetzelfde leuk vinden, want 4 kinderen meeslepen naar de hobby van 1 vind ik best een gedoe 😉
De kleintjes doen nog niks, voor de oudste zijn we aan het kijken of de zeescouts wat zijn voor hem.
geertruurzaam onlangs geplaatst…Camping La Semnadisse