Regelmatig plaats ik foto’s van mijn 30 kilo gewichtsverlies. Op Instagram, hier op Webkim.nl, op mijn Facebookpagina en in hardloopgroepen waar ik lid van ben. Ik ben er zo trots op dat ik het liefst iedere lantaarnpaal in de stad vol zou plakken met mijn metamorfosefoto’s. Maar dat gaat net iets te ver.
-30 kilo. Wat hardlopen kan doen. Zulke bijschriften maak ik. Of: 30 kilo weggerend op het asfalt.
Maar is dat echt hoe het gegaan is? Kan je zoveel gewicht verliezen met hardlopen? In de hardloopgroepen op Facebook waar ik lid van ben krijg ik namelijk ook wel eens reacties als: maar hoe dan?! Ik loop vier keer per week en best wel flinke afstanden, maar ik val niet af.
Ik zal je vertellen hoe het bij mij ging.
L: mei R: oktober
Veel afvallen door hardlopen, kan dat? Ja en nee.
Als je te zwaar bent en je wil kilo’s verliezen of als je graag strakker in je vel wil zitten is hardlopen niet per se de beste manier. Het is namelijk best een flinke belasting op je gewrichten en of dat slim is als je echt veel te zwaar bent is discutabel. Bovendien kan je als beginner nog helemaal niet zo lang en ver hardlopen, dus qua verbranden van calorieën zet het ook niet meteen zoden aan de dijk.
Eigenlijk ben je beter af met krachttraining. Want door spieropbouw verlies je niet alleen centimeters, waardoor je er steeds een beetje strakker uit zal gaan zien, maar je verbranding in rust wordt ook hoger. Een uurtje trainen met gewichten werkt dus nog heel lang na.
En als vrouw word je echt geen kleerkast als je met gewichten traint. Integendeel. Je wordt er op den duur strakker en gevormder van dan ooit en je verliest gewicht op de koop toe. Win, win, win!
Hardloopkoorts
Waarom ging ik dan hardlopen, als ik beweer dat krachttraining the way to go is?
In mijn leven heb ik al wel vaker af en toe last gehad van een beetje hardloopkoorts. Het liep nooit zo heel hoog op en ik kon het altijd vrij snel onderdrukken met televisie kijken en met chocola. Soms werkte dat net niet afdoende en waren er ook chips nodig of een diepvriespizza met tonijn. Dan ging de koorts zo weer liggen.
Vorige winter kwam er weer zo’n hardloopkoortsaanval op. Koortsachtig zocht ik achter in mijn kast naar mijn tights en een hardloopshirt. Die had ik snel gevonden, maar mijn hemel, alles knelde! Ik wist even niet wat te doen.
Ik probeerde Netflix. Ik probeerde Tony’s Chocolonely. Ik probeerde rondhangen op de bank en zinloze rondjes social media. Als ik me niet vergis kwam er zelfs een zak kruidnoten aan te pas, maar niks hielp. Ik kreeg de koorts niet onderdrukt. IJlend knoopte ik mijn hardloopschoenen dicht, met koortsdromen van een slank lijf en terwijl ik iets mompelde over iedereen nu eindelijk eens wat laten zien en ooit een marathon lopen sloeg ik de voordeur achter me dicht. Ik ging hardlopen.
Die eerste stappen buiten in de vrieskou voelden zo goed. Ik was buiten, er bleek nog best een beetje basisconditie in dat zware lijf te zitten en in mijn oren hoorde ik een kerstplaylist. Het kon erger. Soms moet je aan koorts gewoon toegeven. Van koorts word je beter.
Depressie
De eigenlijke reden dat ik vorige winter zo’n hardloopkoortsaanval kreeg, was dat het helemaal niet goed met me ging. Ik zat midden in een heftige depressie en die bewuste dag voelde ik me zo afschuwelijk dat mijn hoofd kennelijk besloot: je moet wég, je moet eruit. En omdat ik niet wist waar ik naartoe kon gaan knoopte ik mijn loopschoenen dicht.
Het bleek bijna louterend, buiten zijn en rennen. Nergens over hoeven nadenken. Of dat eigenlijk gewoon niet kunnen, omdat mijn hele lichaam wanhopig bezig was met twee dingen. Ademhalen en verplaatsen. Gewoon alleen maar steeds de ene voet vooruit en dan de andere. Wolkjes ademend en dampend van het zweet. Linkerbeen, rechterbeen, linkerbeen, rechterbeen. Buiten in het donker van december was het zoveel minder duister dan thuis op de bank.
Maar dat afvallen dan hè? Hoe kwam dat?
Mijn rondjes waren die eerste periode nauwelijks vijf kilometer lang en daarvan rende ik echt niet het volledige stuk. Af en toe moest ik echt wandelen, omdat ik het niet vol kon houden. Dat schiet echt nog niet zo op als je kilo’s kwijt moet, al is het natuurlijk al stukken beter dan thuis languit liggen met snacks en zoetigheid.
De grap is dat ik helemaal niet met afvallen bezig was. Ik was alleen nog maar aan het overleven. En hardlopen hielp daar zo goed bij, dat ik het ben blijven doen. Ik sleepte mezelf door december, ik rende in januari en ik liep hard in maart.
Bijwerkingen
Ik kreeg die hardloopkoorts er niet meer onder. Meerdere keren per week had ik flinke opvlammingen en het enige medicijn bleek rennen te zijn. Dus dat deed ik. En al snel begon ik bijwerkingen te bemerken. Positiviteit, energie, geduld met mijn kinderen, zelfvertrouwen, verminderde lusteloosheid, bewegingsdrang, een lichte mate van gewichtsverlies.
Hardlopen bleek te gaan doorwerken in mijn complete dagelijks leven. Ik was trots op wat ik flikte en had daarom steeds opnieuw zin om dat te doen. Want ik had me maanden zo waardeloos gevoeld en als je dan ineens 5 kilometer aan een stuk kan rennen, zij het dan niet supersnel, is dat een hele prestatie. Ik voelde me onoverwinnelijk!
L: tijdens een hardlooprondje in mei R: na een rondje in oktober
Rennen veroverde een plekje in mijn dagelijks leven. Het begon erbij te horen. Iets wat ik nu eenmaal deed. Maar ik ging er ook naar leven. Weer zo’n bijwerking. Want doordat ik me gezonder en energieker ging voelen kreeg ik minder zin in snoepen en snaaien. Dat vond ik ineens zonde, vanwege het hardlopen. Elke kilo minder is een beetje meer tempo. En ik vond het zonde, vanwege hoe gezond ik me voelde. Wel heb je ooit.
Kijk, uiteindelijk is afvallen heel eenvoudig: dat is in de regel iets dat gebeurt als je lichaam meer energie verbruikt dan je inneemt. En vanaf maart dit jaar ging het hardlopen zo lekker, dat dat lukte. Ik rende nog steeds niet zo ver, maar de behoefte aan ongezond eten verdween. Ik ben dus niet op dieet gegaan, want mij verbieden chocola te eten is hetzelfde als tegen iemand zeggen dat -ie niet aan een groen konijn mag denken. Nee, ik wílde geen troep meer eten. Want ik wilde zo graag sneller en verder en beter hardlopen.
Dat lukte: mijn tempo werd steeds een beetje hoger. De afstanden die ik kon rennen werden groter. Daardoor verbrandde ik wat meer. Waardoor ik nog een beetje sneller werd. Waardoor ik nog steeds geen behoefte had aan ongezonde voeding, zodat ik nóg wat sneller zou kunnen. Als een sneeuwbaleffect bleef alles maar op elkaar doorwerken.
En intussen pas ik mijn middelbare school jeans weer en moet ik na een lange duurloop soms zelfs extra eten, omdat ik niet teveel gewicht meer kwijt wil. Dus ben ik nou echt afgevallen door het hardlopen? Ja en nee, maar voor mij voelt het beslist zo. Zonder mijn loopschoenen zou het me niet gelukt zijn.
Super. Ben jouw blog zo’n 5 jaar lang uit het oog verloren (niet enkel die van jou hoor, ben gewoon een tijd blogmoe geweest) en het is zo fijn om dit allemaal te lezen. Zo fantastisch uitgelegd, ik begrijp het helemaal.
Zelf ben ik beginnen sporten om af te vallen, maar sinds ik ook ben beginnen lopen (plots was die kriebel daar, heel vreemd) gaat het om iets helemaal anders: buiten zijn, uitwaaien, mijn gedachten tot rust brengen. Ik schrijf er binnenkort ook zelf nog es iets over, en dan weet ik je te linken.