Kijk. ik was altijd een losloper.
Ik ging hardlopen als ik daar zin in had. Bijna dagelijks. Dan liep ik een willekeurige afstand, op een tempo wat goed voelde (lees: waarschijnlijk altijd te hard) en ik kletste ondertussen bij met m’n loopvriendin. Een goed begin van de dag.
Op den duur verbeterden mijn resultaten. Ik wilde wel eens mee doen aan een georganiseerd iets. Ineens overschreed ik een zelfgetrokken volkomen idiote lijn: ik was nielanger een wannabe runner, maar een hardloper. (Wat achteraf volkomen onzin is: je bent een hardloper als je je loopschoenen aantrekt en hardloopt. Ongeacht afstand of tempo. Maar ik ben vaak heel streng voor mezelf. Doe maar niet: neem jezelf gewoon vanaf het begin al serieus!)
Meedoen aan iets betekent voor mij ook een beetje leuk willen presteren. Daarom kwamen er schema’s mijn leven binnen.
Heerlijk vind ik het. Er staat precies in wat ik moet doen en wanneer en hoe snel. Of vaak juist: hoe langzaam. Soms worden er tussentijds dingen bijgesteld, als ik moe ben, als er een training niet goed in m’n week past, als ik plots besluit me op korte termijn nog voor een halve marathon in te schrijven (Guilty! Zandvoort, ik kom naar je toe!).
Al mijn loopjes passen me als een maatpak en ik kan je vertellen: dat zit heerlijk. Als je eenmaal een persoonlijk loopschema hebt, wil je nooit meer confectie. Prêt-à-courir? Nee dank u!
Maar mijn hardloopagenda heeft er wel voor gezorgd dat ik geen losloper meer ben.
Schemaslaaf?
Ik probeer zoveel mogelijk te doen wat er in m’n schema staat. Na een training analyseer ik meteen m’n data en vraag me af hoe constructief het geweest is, in plaats van gedachtenloos en voldaan neer te ploffen. Ik vind het heerlijk zo, maar erg mindful is het niet. En gezellig? Nope.
Het is niet gewoon meer hardlopen. Het is trainen geworden.
Want een mooie marathon krijg ik in het najaar niet cadeau. Daar moet serieus hard voor gewerkt worden. En die snelle halven die ik voor die tijd nog hoop te lopen bouw ik ook niet op uit keuvelrondjes.
Dat maakt dat ik mijn gezelligheidsloopjes steeds vaker ben gaan overslaan.
Want, vriendinnen of niet. meelopen met iemand die op hartslag loopt is oervervelend. Dat doe ik m’n loopmaatje niet graag aan. Soms kan ik een uur lekker doorlopen, maar er zijn ook dagen dat ik vermoeid ben en ik tussentijds veel moet dribbelen of zelfs wandelen om m’n hartslag laag genoeg te houden. Goed voor mij, maar dat brengt een ander niks.
Dan zijn er de intervaltrainingen. Daar haal ik graag uit wat er in zit, wat tegenwoordig vaak betekent dat ik een paar oordoppen inprop, een playlist selecteer en me het snot voor de ogen loop. Die muziek sleept me er dan echt doorheen en dat alleen is al reden genoeg om ook op die dagen niet samen te lopen.
Ik bemerkte van de week dat ik het samen lopen best wel mis. Maar dat het me ook frustreert als ik niet volgens plan kan trainen. Alsof een loopje dan voor niks geweest is.
Gezelligheidsloper versus schemaslaaf: het is een dunne lijn en ik ben nog druk zoekende naar de balans. Want eigenlijk is samen hardlopen zo verschrikkelijk leuk ook: hardloopliefde vermenigvuldigt zich als je het deelt.
Ik vind het leuk om te lezen hoe jullie er mee omgaan. Hier, of op mijn Facebookpagina of op Instagram.
