In de slaapkamer: mijn stand van slapen

Soms, als we op zo’n meubelboulevard zijn, met etalages vol bankstellen, kasten, keukens en badkamers waarvan ik meteen het gevoel krijg dat ik ze écht nodig heb zie ik er weer één:

zo’n perfect gelukkig Hästens-stel op een enorm grote reclamebanner.

Ik word daar tamelijk agressief van.

Ik zou zo’n stel het liefst op een goedkoop opklapbed gooien en dat dan met grof geweld een keer of twintig OPEN-DICHT! OPEN-DICHT! OPEN-DICHT! rammen.

Het Hästens-stel

Ken je het sterotype Hästens koppel? Zij heeft lang, van nature prachtig krullend haar, dat na een nacht slapen niet pluist of rechtop staat. Ze heeft frisse blosjes en zelfs van grote afstand weet je al: háár ochtendadem stinkt nooit naar de bodem van een kliko in de zomer.

Hij heeft een stoppelbaardje en een warrige haardos en hij draagt een katoenen oude mannen pyjamabroek, die hij met zijn blote sixpack tot een sexy kledingstuk weet te verheffen.

Ze zitten nonchalant op de bedrand, glaasje versgeperste jus d’orange en een kopje espresso in de hand, volkomen uitgerust na een nachtje in hun veel te dure Scandinavische boxspring. Met smetteloos wit,  in een lentebriesje gedroogd beddengoed.

Mijn bedsituatie

Hoe anders is míjn werkelijkheid.

Al sinds jaar en dag slaap ik in een Marktplaatsbed. Ik zou het zelf niet gekozen hebben, maar ons bed moest 2 meter 10 zijn en na de verhuizing was het budget wel op. Marktplaats dus. Want ik had toch liever een tweedehands bed, dan de benen van mijn net verse echtgenoot te moeten amputeren boven zijn enkels om hem in een standaard Ikea bed te  laten passen. De matrassen kochten we zelf. Traagschuim. Twee eenpersoons, omdat Frank erg gehecht is aan zijn eigen ruimte in bed.

Nu hebben we drie kinderen en komt er al zes jaar lang geregeld ’s nachts iemand buurten in bed. Eigenlijk vrijwel elke nacht, de enige vraag is: wie van de drie?

Die nachtelijke bezoekjes resulteren er vaak in dat ik eindig in De Gleuf: de door mij zo intens gehate ruimte tussen onze matrassen in.

Een soort grens, die ik moet overbruggen als ik in bed mijn charmes in de strijd wil gooien bij Frank. Maar ook een kuil, waar ik in eindig als er een kind bij ons in bed schuift.

Weg met de gleuf

Nu de levensduur van onze matrassen een beetje op z’n eind begint te lopen gooi ik wel eens een balletje op over een boxspring. “Ik wil wel twee aparte matrassen hoor!” is dan Franks eerste reactie. Hij is gehecht aan zijn eigen ruimte in bed. Het liefst zou hij volgens mij De Gleuf vol water laten lopen: een slotgracht tussen de matrassen in. Een stroomdraad spannen lijkt hem vast ook wel wat.

De enige momenten waarop ik die kier tussen ons wel prettig vind is als ik boos ben. Dan kruip ik zover mogelijk op mijn eigen kant en loopt er letterlijk een hele dikke streep tussen ons in. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak: ik vind boos gaan slapen een slechte gewoonte. Wat nou als je nooit meer wakker wordt? Ruzies moet je oplossen (lees: winnen!) voor je je ogen sluit of voor één van tweeën de deur uit gaat, vind ik.

Lepeltje-lepeltje

Nog even terug naar dat Hästens-stel. Die slapen natuurlijk ook lepeltje-lepeltje. Heerlijk tegen elkaar aan gekropen. Dat is nog iets waar mijn man niet gelukkig van wordt. En een tweepersoons dekbed? Dat hebben we ooit wel eens geprobeerd, maar we zijn alletwee nogal hebberig aangelegd in onze slaap, dus dat was ook niet zo’n succes.

Ongezellig? Welnee! Als we wakker in bed liggen zoeken we elkaar wel op en lepeltje-lepeltje slapen kan ik geregeld doen met één van de kinderen. Zij en ik vinden het wél heerlijk om tegen elkaar aan gekroezeld in slaap te vallen.

Vertel je me ook over jouw stand van slapen?

8

Reacties

reacties