In blijde verwachting (van een marathon)

Wat zal iedereen in mijn omgeving blij zijn als het november is. Of als ik voor die tijd een been breek. Want sinds ik besloten heb dat ik in het najaar mijn eerste marathon ga lopen, ben ik daar nogal door geobsedeerd. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Dat marathonplan zit voortdurend in mijn hoofd en het kleurt alles wat ik doe. Het lijkt wel een zwangerschap.

Alleen ben ik niet in verwachting van een kind, maar van de TCS Amsterdam marathon.

En er zijn zoveel parallellen met een échte zwangerschap, ontdekte ik!

Het besluit ervoor te gaan

Of je nu overweegt om voor een zwangerschap te gaan, of voor een marathon, het is een hele beslissing.

Ben je er klaar voor? Durf je ervoor te gaan? Is de timing wel goed? Krijg je het in je leven gepland? Kan je lichaam het aan?

Het is zover!

Als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt en jezelf gaat inschrijven voor je allereerste. Mán, wat een geweldig gevoel. Je bent er helemaal vol van. En wat voor naam zal je kiezen, voor je eerste spruit? TCS Amsterdam? NN Rotterdam? Of misschien wel BMW Berlin?

Je klikt jezelf door het inschrijfformulier. En je bent nog de enige die het weet, maar als je even later ingeschreven en wel op straat loopt, heb je zo’n glow dat je ervan overtuigd bent dat iedereen het aan je kan zien. En je wil het het liefst met de hele wereld delen.

“Mag ik een half volkoren? En een zakje mueslibollen. EN OH JA, IK GA EEN MARATHON LOPEN!”

De aankondiging

Hoe deel je het grote nieuws met je omgeving? Houd je het nog even stil, omdat het zoiets groots is dat het eerst even moet bezinken? Of vertel je het meteen aan iedereen-en-z’n-moeder?

Maak je een Facebookpost? En pas je meteen je Instagram bio aan? Ik was zo opgetogen over mijn marathon inschrijving dat een halve dag later iedereen al op de hoogte was.

Ik veranderde nog niet niet mijn e-mail signature in

Met vriendelijke groet,

Kim Heerschop

DIE OP 21 OKTOBER 2018 DE AMSTERDAM MARATON LOOPT

– “Leuk! Wanneer is dat?” volgde er steeds op mijn aankondiging. Soms met oprecht en soms met beleefd enthousiasme.

– “Oktober 2018!” stuiterde ik enthousiast.

Dat was in november vorig jaar. Ik ben enorm lang in verwachting mensen. Ik stel het geduld en het uithoudingsvermogen van mijn familie en vrienden danig op de proef.

Kooplust

Als je een kind verwacht doen je hormonen rare dingen met het gat in je hand. Dat groeit. Of je nu de deur uit gaat voor een zakelijke afspraak, het retourneren van een biebboek, een lunchdate of een loopje naar de glasbak, je komt altijd met rompertjes, pakjes, dekentjes, sokjes, mobiles met muziek en boxkleden terug.

In verwachting zijn van een marathon doet hetzelfde met je. Mijn stapel tights, shirtjes en jasjes groeit. Ik heb mijn zinnen gezet op hét ultieme tegen-regen-en-wind jack. Dat trailrugzakje roept mijn naam ook. En extra schoenen zijn ook nodig toch, met al die kilometers? Ik kan er niks aan doen!

Voorbereiding

Voor die kleine is alleen de beste voorbereiding goed genoeg. Toch? Dus je gaat naar pufklasjes. Je doet zwangerschapsyoga. En je leest alles wat los en vast zit.

Dat doe ik ook, voor mijn marathonbaby.

Mijn coach vertelt me precies hoe ik het beste te werk kan gaan. Zelfs mijn ademhaling passeert de revue. “Blaas uit alsof je een kaars uitblaast. Pfffffff.”

Net als tijdens een zwangerschapsklasje lig ik ook nu weer braaf regelmatig op een yogamatje. Alleen nu niet voor enge dingen met mijn bekkenbodem, maar voor core stability oefeningen. En om te rekken en strekken.

Naast mijn coach is er nog iemand die me goed in de gaten houdt nu ik in blijde verwachting ben: de fysio.

Hongerrrrrr

Mijn man trapt er nu niet meer in. Ik hoef het niet eens te probéren om hem ’s avonds laat nog op pad te sturen met de onmogelijke missie nog ergens zure matjes en een broodje kroket te gaan kopen.

Maar oei, de cravings na het lopen van lange afstanden! Twee Turkse broden kopen en ze opensnijden om er dik belegde tosti’s van te maken? Is dat raar? Want dan heb je deze alinea nooit gelezen.

De weegschaal

Je gewicht gaat met je op de loop. Dat is niet zo gek natuurlijk, als je in verwaching bent. Maar zo’n marathon verwachten werkt net even anders. De weegschaal doet dwaze dingen. Hij schommelt minstens zo als mijn triceps als ik de kinderen uitzwaai.

Want honger na je duurlopen: gewicht omhoog. Hele lánge duurlopen: gewicht omlaag. Trainen in de zomer, vocht vasthouden: gewicht omhoog. Er is geen peil op te trekken, maar dat weegschaalwijzertje doet hele rare dingen en je houdt het nauwlettend in de gaten.

En je bent niet de enige. Iedereen heeft commentaar op je gewicht. “Weet je zeker dat dit wel gezond is?” Er word nog net niet in je buik gepord.

Obsessie

Als je in verwachting bent zit dat voortdurend in je hoofd. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Het kleurt alles wat je doet en je houdt er voortdurend rekening mee.

Ook als je een marathon verwacht. Vakantieplannen maken? Prima hoor. Maar kan ik daar wel een beetje afstanden maken?

En tijdens elk gesprek dat je voert weet je het onderwerp moeiteloos naar je marathonbaby te sturen.

Als je een baby verwacht doe je dat zo:

(Het kopieerapparaat is vastgelopen) “Haha, volgens mij heeft mijn verloskundige precies zo’n kopieerapparaat in de praktijk.” Waarna je een verwachtingsvolle stilte laat vallen.

Als je een marathon verwacht doe je dat zo:

(Het kopieerapparaat is vastgelopen) “Haha! Als ik maar niet vastloop. Haha! Snap je? Vastloop? Ik heb morgen namelijk dertig kilomter op m’n schema.” Waarna je een verwachtingsvolle stilte laat vallen.

Toiletpret

Of je nou een kind verwacht of een marathon, je krijgt in beide gevallen te maken met sanitair gedoe.

In het eerste geval moet je altijd en overal plassen, omdat er een baby de sirtaki danst op je blaas. In het tweede geval ga je nooit voor een lange training weg zonder een stukje toiletpapier op zak, gewoon omdat.

En in beide gevallen is het niet ondenkbaar dat je van tevoren precies gecheckt hebt of er onderweg ergens toiletten zijn.

Voorweeën

Het hoort erbij: voorweeën. Oefenen voor het echte werk. Tijdens een halve marathon die je als training loopt of tijdens een duurloop van 30 kilometer bereid je je lichaam voor op de enorme prestatie die het nog moet gaan leveren.

Het doet nú soms al pijn en je vraagt je af waar je in vrédesnaam aan begonnen bent en hoe dat ooit goed moet komen met die marathon. Hier ben je toch helemaal niet voor in de wieg gelegd? Wiens idee was dit?

Nachtmerries

Als je in verwachting bent, heb je soms de meest bizarre dromen. Over hoe je per ongeluk je baby vergeet mee te nemen uit een kluisje op het station. Over hoe je op de twintig weken echo een siamese drieling blijkt te dragen. Met twee hoofden. Of over hoe je tijdens een bergwandeling met Boef – die ineens de vader van je kind blijkt – vergeet de buggy op de rem te zetten.

In aanloop naar je eerste marathon is het niet anders. De meest akelige dromen komen voorbij. Je staat in de kleedruimte, maar waar zijn je hardloopschoenen? Je startnummer waait weg, op weg naar de start. Of je hebt je vergist in de tijd en terwijl je nog op een Dixie zit te poepen – wat al een nachtmerrie an sich is – hoor je ineens het startschot.

De bevalling

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Je hebt er zo lang naartoe geleefd, maar vandaag gaat het gebeuren! Je ziet er tegenop én je ziet er naar uit. Je lichaam is klaar voor een enorme prestatie. En als je geest dan ook nog even mee werkt, dan kan het eigenlijk niet meer mis gaan.

Je partner moedigt je onderweg aan. Je krijgt water aangereikt. En je doet het gewoon! Daar is -ie dan: je allereerste marathon!

Het kan zijn dat je jezelf niet helemaal bent onderweg. Dat je stemming op en neer gaat tussen extatisch en duivels. Er kan getierd en gevloekt worden, want AU!, wiens idee was dit, DIT NOOIT MEER!

Felicitaties

Je partner was erbij. Familie en vrienden zijn af en toe via een app’je op de hoogte gehouden. You did it!

Hij is er! Je eerste marathon! 42,195 km. schoon aan de haak bij de geboorte. De felicitaties stromen binnen. Je bent doodmoe, leeggezweet, gepijnigd en euforisch tegelijk. Je maak een selfie (of twee, of drie, of zesenveertig) met het sieraad dat je kreeg omgehangen als beloning voor het voldragen van je eerste marathon: je medaille.

Aandenken

Na de geboorte van mijn kinderen kreeg ik een sieraad.

Als je marathon erop zit, krijg je het mooiste sieraad ooit om je nek gehangen: je medaille. Voor je het weet nemen aandekens je huis over. Alsof je opnieuw een baby baarde.

Een mooie poster van de marathonroute. Afdrukken van de veel te dure foto’s die je uiteraard allemaal kocht. Een tattoo? Een hangertje met gecapsuleerd zweet of een afgietsel van je blaren?

Ik sta niet voor mezelf in: ik denk dat ik het allemaal wil! Inclusief een t-shirt met mijn finishfoto!

Negen maanden

Zie je wel, hoeveel overeenkomsten?

Zelfs hoe je je de dagen nadien voortbeweegt vertoont gelijkenissen.

Een groot verschil gaat gelukkig wél zijn dat op een marathon geen slapeloze nachten meer volgen. Als ik die uitloop slaap ik als een baby, denk ik.

Op het moment dat ik dit artikel schrijf, duurt het nog precies negen maanden voor het voor mij zo ver is. Ik ben nog negen maanden in blijde verwaching van mijn TCS Amsterdam marathon.

Hopelijk blijf ik gespaard van kwaaltjes en gaat het allemaal voorspoedig. Jullie zullen het wel merken, want ik ga het hele traject natuurlijk met jullie delen!