Nu Sophie Hilbrand elke week bekend en minder bekend Nederland het vuur aan de schenen legt over botox en fillers is ineens de hele discussie weer actueel: in hoeverre is het done om iets aan je lijf te laten doen.
Eigenlijk heb ik daar een hele simpele mening over:
dat moet iedereen lekker zelf weten.
Natuurlijk zit er een hele maatschappelijke discussie aan vast, over niet realistische schoonheidsidealen en wat al niet meer, maar daar houd ik me ver van.
Ik lag zelf ook al eens op de tafel van een plastisch chirug. Een hele enge. Ze zag eruit alsof ze de hele ‘menukaart’ van de kliniek zelf al herhaaldelijk had doorlopen. En dan met name de gezichtsbehandelingen. Er was werkelijk niets meer in haar zeker vijftig jaar oude hoofd dat bewoog, behalve haar mond als ze sprak.
Terwijl ze aan míjn gezicht knutselde besprak ze met haar collega in een kolderiek Duits accent haar naderende skivakantie. Op de achtergrond klonk een klassieke kerst-cd.
Het hele tafereeltje had zo een aflevering van Koefnoen kunnen zijn, maar het was mijn ooglidcorrectie.
Ooglidcorrectie
Vroeger toen ik dertig was had ik nog geen oogleden. Kijk maar eens op de foto hier beneden. Mijn voorhoofd loopt zo via mijn wenkbrauw, hóp, door mijn oog in. En op foto’s houd ik mijn ogen vaak wat verder open. In werkelijkheid kon je amper mijn halve iris zien.
“Ben je moe?” vroegen mensen om de haverklap. “Kijk eens niet zo boos,” kreeg ik vaak naar m’n hoofd geslingerd. Maar hee, dat was gewoon mijn neutrale blik.
Vanaf het moment dat ik ’s morgens opstond was ik bezig voortdurend mijn ogen wat open te sperren. Niet omdat ik bang was voor de tienmiljoenste keer als chagrijnig bestempeld te worden, maar omdat mijn ogen letterlijk wat werden dichtgeduwd. Dooodvermoeiend.
In onze familie drukt de zwaartekracht nog al zwaar op de bovenste oogleden. Little did I know dat diezelfde zwaartekracht zeven jaar later aan mijn héle lijf zou trekken, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik koos ervoor een ooglidcorrectie te laten doen, aan mijn bovenste oogleden. Om daar wat overtollige huid weg te laten halen, zodat mijn ogen wat opener zouden worden. Een plastisch chirurg haalt behalve huid ook wat vet weg, zodat je oogleden wat minder naar beneden duwen.
Spijt van?
Hell no, het is echt wel een groot verschil. Ik weet nu niet beter meer, maar af en toe zie ik nog een foto terug van mezelf als twintiger en dan zie ik echt een ander gezicht.
Hier beneden een voor en na van de poliklinische behandeling. Het kostte me destijds een kleine €2000. De ingreep bestond uit een vooronderzoek en een opnamedagdeel waarin mijn oogleden geopereerd werden en ik nog even moest blijven met een verkoelend oogmasker. Natuurlijk waren er ook nacontroles. Eén waarbij de hechtingen eruit gingen. En een tijd later nog één om te zien of het resultaat naar wens was.
Op de rechterfoto zitten de hechtingen er nog in. Zo bont en blauw zat ik ook aan het kerstdiner. Naar de supermarkt deed ik een zonnebril op, ook al was het december, want oef, ik zag eruit alsof ik het liefje van Regilio Tuur was. Mijn ogen waren rood, blauw, geel en behoorlijk gezwollen. Gelukkig duurde dat maar kort.
Het lastigste vond ik nog dat ik een paar weken niet mocht bukken of tillen, omdat dat drukverhogend op de ogen werkt. Dat is een uitdaging als je een kindje rond hebt kruipen, zoals ik toen.
Toen de hechtingen eruit waren en mijn oogleden waren genezen kon je pas echt goed zien wat voor een verschil het maakt.
L. december 2008 R. december 2009
Het is helaas niet blijvend, de zwaartekracht zal weer opnieuw aan mijn ogen gaan trekken, maar hopelijk niet zo erg als vroeger. Ik vind het juist zo leuk dat ik nu eindelijk wat eye-liner en andere rommel op mijn ogen kwijt kan. En dan mensen het bij het goede eind hebben als ze me vragen: “Ben je boos ofzo?”
Wat ik verder acceptabel vind, qua maakbaarheid van het / mijn lichaam en qua cosmetische chirurgie? Daar kom ik snel op terug!
Ben jij ooit bij een plastisch chirurg geweest? Waarvoor?
Of zou je het graag willen? En wat zou je dan aan jezelf willen laten veranderen?
Ook hier de wens voor een borstverkleining als onze kinderwens voorbij is 🙂
daantje onlangs geplaatst…Zoveel te doen…. Ik heb nog zoveel te doen 😛
Ik ga helemaal akkoord met die ‘dat moeten ze lekker zelf weten’. Wat kan ik mij ergeren aan al dat veroordelen en beschuldigen. Leven en laten leven zeg ik altijd!
Lotte onlangs geplaatst…Over zotte dromen
Ik wil het ook, ik wil het ook, ik wil het ook! Maar ik twijfel zo, bedankt voor je verhaal!!!
Miranda onlangs geplaatst…Topdag@OudValkeveen
Mijn bovenooglidcorrectie vond plaats in 2000 en kreeg ik vergoed door de verzekering. Het was echt nodig want ik had constant hoofdpijn door het optrekken van mijn voorhoofd om toch maar een beetje zicht te hebben. Het flapperde nog net niet bij het fietsen 🙂
Beste operatie ooit!
Ik deel dezelfde mening; iedereen moet het lekker zelf weten. De toon van het programma van Sophie staat me eerlijk gezegd een beetje tegen. Zogenaamd open zijn maar man man man, wat een oordeel zit er in verborgen.
De voornaamste reden dat ik reageer is omdat ik wil zeggen dat ik het resultaat bij jou echt heel erg mooi vind! Ik volg je echt al duizend jaar en had er nooit zo bij stil gestaan (had wel foto’s gezien, geloof ik), maar nu je er zo over schrijft en de foto’s naast elkaar zet valt het me op.
Wat goed dat je er hier zo gewoon over schrijft. Behalve wat permanente ontharing heb ik nog niets ondergaan en ik heb ook geen plannen in die richting. Inderdaad, iedereen moet zelf weten wat ze met hun lichaam doen, maar als je er ‘plastiekerig’ begint uit te zien, vind ik het toch te wat te ver zijn gegaan.
gerhildemaakt onlangs geplaatst…Dinsdag pinsdag #14
Grappig dat ik net dit stukje tegen kom twee dagen voordat ik onder het mes ga. Voor een buikwandcorrectie. Ik heb na mijn zwangerschappen van twee babies over de vier kilo een navelbreuk en behoorlijke diastase opgelopen, er viel niet tegen op te trainen. Ik vind het lelijk, krijg constant de vraag of ik soms vier maanden zwanger ben en ik heb er nog last van ook, het doet gewoon pijn als er ook maar een zuchtje wind langs mijn navel komt! Ook wil ik graag een borstvergroting. Ik had een kleine a cup, tijdens m’n zwangerschappen en borstvoeding leek het nog wat maar daarna is er niks van overgebleven. Ik overweeg het al jaren maar nu klaar met kinderen krijgen, nu wil ik het graag. Ik vind net als jij dat mensen zelf moeten weten wat ze doen. ‘You can’t win no matter what you do’ dus dan ben ik liever vooral blij met mezelf.
Ik weet dat als ik klaar ben met kinderen krijgen, als mijn gezinnetje compleet is en mijn Kids niet meer bij me willen drinken, ik mezelf op de wachtlijst ga laten plaatsen voor een borstverkleining.
Ben op 16e al bij de huisarts geweest ervoor, maar toen moest ik wachten totdat ik uitgegroeid zou zijn. Nu ben ik zwanger en heb al een zoon die nog graag zijn mamamelk komt drinken, dus nu geen optie. Maar als…. Dan sta ik vooraan in de rij. Jullie mogen allemaal wat van me hebben als ik ze maar kwijt ben.
Soms maakt de natuur een lichaam niet helemaal in evenwicht, als je daardoor andere klachten krijgt, zoals ik rugpijn en pijn aan schouders heb, mag je daar wat aan laten doen vind ik.
Wow, wat een verschil maakt zo’n ooglidcorrectie toch! Ken nu al meerdere mensen die het gedaan hebben. Tegen de tijd dat het bij mij nodig is, zal ik het ook zeker doen!
Groetjes, Marjolein
Ziet er goed uit Kim!
Ik ging 2x onder het mes bij de plastisch chirurg.
Ik heb tot 2x toe een borstverkleining laten doen. Had erg last van mijn nek en schouders.
Eens het kinderen maken gepasseerd is laat ik dezelfde ingreep doen, en onder mijn ogen ook. 1000 euro is het hier voor beide.
Oh, mijn ex had dat aan één oog. Die moest op de middelbare school al onder het mes omdat zijn hangende oog zo goed als onbruikbaar was. Ik heb normale ogen (wallen, rimpels en al, want 41), dus ik hoef niet. Daar ben ik blij mee. Dat is een luxe. 🙂