Hoe deze jojo de knop omzet

Gisteren vertelde ik jullie al over mijn gejojo en de eeuwig durende strijd met mijn gewicht. Gelukkig komt er bij mij altijd wel weer een moment waarin ik er in slaag de knop om te zetten.

Als dát niet meer zou lukken zou ik binnen no-time 150 kilo of meer wegen, dus ergens is het maar goed dat ik nog jojo. Want dat betekent dat er altijd wel weer een punt komt waarop ik afval.

Waar zit -ie dan, die knop?

Die knop is een raar ding. Als je er hard naar op zoek gaat vind je hem meestal niet.

Morgen ga ik écht gezond eten, zeg ik vaak ’s avonds in bed tegen mezelf, nog een beetje balend van de zakjes chips die ik voor de tv wegmaalde. Om dan de volgende morgen gewoon weer een dubbele boterham dik met chocopasta te besmeren, terwijl ik al met één been buiten sta. Gemaksvoer. Nouja, en dan maken die snoepjes ’s middags ook niets meer uit. Het was toch al geen goede dag meer.

Maandag ga ik écht gezond eten, zeg ik vaak op vrijdag tegen mezelf. Zodat ik in het weekend nog friet of pizza kan eten met de kinderen. Op maandagochtend ben ik zo vastberaden dat ik m’n ontbijt skip, wegens niks gezonds in huis. Waarna ik ’s middags natuurlijk enorm veel trek heb en mijn honger stil met alles wat onverstandig is.

Gelukkig komt er altijd wel weer een nieuwe (maan)dag.

Motiverende dingen

Het duurt bij mij vaak lang voor ik echt weer de draad kan oppikken, wat betreft gezond leven. Meestal gaan er weken, zo niet maanden aan vooraf waarin er een mix van ontevredenheid en onverschilligheid in mijn binnenste borrelt. Ik wíl wel, maar ik krijg me er niet toe gezet. Of ik heb het gevoel dat ik het niet kan. Of ik voel me rot en het kan me even geen fuck schelen.

Maar altijd komt er weer dat omslagpunt. Gelukkig. Wat dat dan triggert bij mij?

• Te klein wordende kleding.
• De billen van Fajah Lourens op Instagram (aaaggghhh. Oké, en haar buik.
• “Wat heb jij een dikke buik hè mama?”
• “Mama, krijg je weer een baby?”
• Afvallen of sportieve prestaties van anderen.
• Timehop: zien hoe fit ik was.
• Nabije verhalen over mensen die jong een hartinfarct krijgen.

Niet ik mag niet, maar ik wíl niet

Ik kan heel hard tegen mezelf roepen dat ik nu echt moet afvallen, maar dan werkt het niet. Ik moet het echt wíllen. Een wezenlijk verschil. En vaak kom ik daar pas op een bepaald punt van zelfhaat. Als ik in de spiegel kijk en ik alleen nog maar kan denken: “Gátverdamme! Ik wil er zo niet uitzien!”

Een souvenirtje uit m’n verleden is dat, waardoor ik er echt niet tegen kan om mezelf zo zwaar te zien. Wat niks zegt over hoe ik naar anderen kijk, laat ik dat vooral even voorop stellen. Ik kan massa’s zware, stevige, dikke vrouwen opnoemen die ik heel mooi vind, maar ik pas zelf niet in dat rijtje.

Heel oppervlakkig, die spiegelbeeldmotivatie, want eigenlijk zou m’n primaire reden om te willen afvallen mijn gezondheid moeten zijn. Dat weegt ook wel erg mee nu, waardoor het wat makkelijker was om te besluiten dat er nu écht weer iets moet gebeuren.

Zo’n gevoel, in combinatie met één van de triggers die ik hierboven noemde, zorgt ervoor dat ik dat schakelaartje in mijn hoofd kan omzetten. Tot hier en niet verder; NU is het mooi geweest.

Don’t buy the stuff

Even een sprongetje terug naar niet dat niet ik mag niet, maar ik wíl niet: mijn mond is een soort zwart gat, waarvan de enorme zwaartekracht alles uit de keukenkastjes aantrekt waar suiker in zit. Het wordt er gewoon naartoe gezogen.

Doe ik even mijn mond open om iets naar de kinderen te roepen, is er alweer een handje Haribo in verdwenen. GLOP! Alsof het niets is. En ’s avonds alleen thuis, achter de laptop. Ik gaap eens diep. BLORF! Hee, wat doet die lege Bastognedoos hier nou?

Ik heb dat zwarte gat gewoon niet onder controle. Zoals dat gaat met buitenissige natuurverschijnselen.

Dus zit er maar één ding op: ik haal geen verleidingen in huis. En dát werkt dan pas als De Knop ook echt om is. Want anders springen die koekjes gewoon in mijn boodschappenmandje. En denk ik thuis: nou moe, hoe zijn jullie hier geko*crunch*crunch*crunch*

Mezelf dingen verbieden werkt voor geen meter: ik moet ze niet meer wíllen. Totaal verschil van perspectief.

The defeat of the chocolate

Vanmiddag bij het boodschappen doen lukte het me om zonder koek of snoep de winkel uit te gaan. Ik liep langs de chocolade en dacht: ik WIL dat helemaal niet eten. En ik kocht een groot net mandarijnen. Het begin is weer gemaakt. En hoe ik het volhoud, als ik eenmaal op de goede weg ben? Daar kan ik ook nog een heel boek over opendoen.

Gezien de vele reacties van vrouwen die iets, veel of alles in m’n verhaal herkenden moet ik er misschien maar wat vaker iets over delen. Wat vind jij; zou je er meer over willen lezen?

Hoe zet jij De Knop om als je wat gewicht kwijt wil? En hoe zorg jij dat je het volhoudt? Ik lees graag al jullie gouden tips!

Reacties

reacties