Het leed dat nieuwe hardloopschoenen kopen heet

Na ruim achthonderd kilometer te hebben gelopen op de vorige, werd het tijd voor nieuwe hardloopschoenen.

Even stilte voor deze mededeling.

Want.

Ik. Achthonderd kilometer. Op hardloopschoenen.

Het wordt nog sterker. Want ik liep ze sinds augustus, toen ik m’n paar Brooks Glycerine kocht. In het hele afgelopen jaar legde ik 1244 kilometer hardlopend af.

Sowieso is het met de kilometers die ik tegenwoordig maak handig om twee paar hardloopschoenen te hebben. Schoenen schijnen ook wel eens te moeten rusten. Net als ik, maar met drie kinderen kom je daar nooit aan toe. Gelukkig kunnen mijn schoenen op meer begrip rekenen.

En nog even los van die rustkwestie: m’n loopschoenen regenen in deze tijd van het jaar soms zo nat, dat ze niet altijd op tijd lekker droog zijn voor een nieuwe training.

Kijk, dát doe ik dan weer wel beter dan hen!

Hardloopschoenen laten aanmeten

Zo kwam het dus dat ik de dag na kerst bij een plaatselijke hardloopspeciaalzaak stond. Want loopschoenen kan je maar beter laten aanmeten door iemand die er verstand van heeft. Dat doe ik al sinds ik jaren geleden mijn eerste kilometers maakte en ik vermoed dat dat een boel blessures gescheeld heeft.

Mijn ouwe trouwe paar zat nog prima en er zat nog voldoende profiel op. Ze droegen me heel veel mooie trainingskilometers door Den Bosch en ik liep er een prachtige Zevenheuvelenloop op.  Maar ik had gedurende het jaar wel steeds minder teennagels en regelmatig hier en daar een blaar op de voorkant van een teen. De teennagels die er nog wél waren – op het dieptepunt maar zeven – waren afwisselend wit, blauw en zwart. Ik had elke voetfetisjist van z’n issues af kunnen helpen: mijn voeten waren een warzone. Wat ik afgelopen zomer heel creatief oploste, door m’n teennagels rood te lakken. En de niet-nagels ook. Zo zag je er niks van, ha!

De verklaring voor mijn probleem bleek logisch: na mijn gewichtsverlies bleek ik niet alleen een kleinere broekmaat (woei!), ringmaat (huh?) en bh-maat (boehoehoe) te hebben, maar ook een kleinere schoenmaat. Mijn tenen hebben voortdurend tegen de voorkant van mijn schoenen gestoten: in plaats van een maat 44 draag ik sinds afgelopen week hardloopschoenen maat 43. Ik leef op grote voet, maar hee, met grote voeten finish je eerder.

Welke schoen past bij mij

De verkoper maakte eerst een videoanalyse van mijn lopen. Een beetje alsof je auditie doet. Want je wil natuurlijk zo mooi en netjes en Nike commercial-ig mogelijk lopen, maar in feite stamp je gewoon twee keer vijf meter op en neer, in een afzakkende spijkerbroek, met opgestroopte broekspijpen, zodat je enkels zichtbaar zijn.

Ik rende een paar keer op en neer over een baantje in de winkel, zodat duidelijk werd welke schoenen bij mijn loopwijze passen. Als je je voeten veel naar binnen of juist naar buiten kantelt kan je dat corrigeren met je hardloopschoenen, om het riscico op blessures en stressfracturen te verkleinen. Ik blijk een neutrale loper en kan dus uit veel types schoenen kiezen.

Hoera! zou je denken. Uit veel schoenen kiezen! Maar zo was het niet.

Ben je wel eens naar ICI Paris of Douglas geweest, om een parfummetje te gaan kopen? Voor jezelf, of als cadeautje. Je snuffelt aan een flesje. Daarna nog één. En nog één. En dan komt daar het punt dat je geen idee meer hebt. Deze is best lekker. Maar hoe was die tweede nou ook alweer?! Precies dát had ik met hardloopschoenen.

Ik paste een paar Brooks. Een paar Saucony. Nog een paar Saucony. De Adidas Boost. Allemaal verschillend. Ik kon op allemaal prima lopen. En toch wist ik na tien rondjes door de winkel echt niet meer wat ik nou het prettigst vond. Totale vertwijfeling.

De ene schoen zat zo lekker zacht om mijn voet dat ik bijna het gevoel had dat ik genept werd: dit kan toch geen hárdloopschoen zijn? De ander had een soort verend materiaal in de zolen, waardoor ik na drie stappen Go go, Gadet-schoen! riep en het gevoel had dat ik door de winkel stuiterde. Dan waren er ook nog steviger schoenen, meer zoals ik een hardloopschoen verwacht. Maar wat is nou het handigst?

Voor korte afstanden zou een soepele, lichte schoen handig zijn: hoe minder gewicht aan je voeten, hoe sneller je bent. Maar met mijn marathonplannen in het hoofd adviseerde mijn fysio (zelf ook een loper) me een stevige schoen. Want als je enorm vermoeid wordt, is het fijn als je niet alleen steun krijgt van familie en vrienden langs de route, maar ook nog van je schoenen. Met dat advies nog vers in mijn geheugen koos ik voor een combinatie van stevig én relatief licht.

Wel pas na tig keer op en neer hobbelen. Deze nog eens aan. Die nog eens aan. Schuine blik naar de verkoper: “Zijn alle klanten zo vervelend?” Merk A aan de ene voet, merk B aan de andere. Nog een rondje rennen.

Constateren dat ik eigenlijk de luxe heb om op het oog te kunnen kiezen. Dat mijn eer te na vinden, omdat dat nu eenmaal zwaar not done is met hardloopschoenen: het gaat om welke het beste lopen. Maar moet ik dan om die reden de één-a-mooiste nemen? Nog een rondje rennen dan maar.

Goede keuze?

Het is nog wennen, mijn nieuwe loopmaatjes. Ergens twijfel ik of ze toch niet wat te smal zijn. Maar dat zijn bevindingen die je na 10 kilometer buiten eens doet en niet na een paar keer op en neer rennen in de winkel. De komende weken zullen het wel leren. En ik zal sowieso nog dit voorjaar aan mijn volgende paar toe zijn.

Op welke schoenen loop jij eigenlijk? En heb je wel eens een hardloopschoenenmiskoop gedaan?

0

Reacties

reacties