Het kroost weer aan het tekenen dankzij tekenboeken

Ik sta elke dag op het schooplein met een moeder die illustratrice is. Ze maakte de prachtigste tekeningen en inmiddels ligt haar eerste eigen kinderboek – Een Pittig Soepje – in de winkel. Op Facebook zie ik geregeld foto’s voorbij komen van de kunstwerken van haar dochter. Die maakt ook de prachtigste creaties met potlood, verf en stiften. Zo moeder, zo dochter: het zit duidelijk in haar genen, die creativiteit.

Ik daarentegen heb altijd zitten tobben als mijn kinderen me commandeerden iets voor hen te tekenen. En nog.

“Een auto, mama!”
“En nou een dino!”
“Nee-hee, een stekeldino!”

Ik probeer altijd braaf te maken wat ze vragen en de zoekterm “….. + cartoon” is inmiddels mijn beste vriend. Zo kan ik gauw even op m’n iPhone spieken hoe je in hémelsnaam een toekan maakt. Of een schaap. Of een graafmachine.

Zelfs dan kom ik niet heel ver. Ik ben degene bij wie medespelers back in the days tijdens een potje Pictionary altijd vertwijfeld naar mijn creatie keken. Terwijl ik mijn tractor / flamingo / kerk dan echt heel duidelijk vond.

Geen tekenaars

Mijn kinderen hebben het tekenen niet in hun genen. Of misschien komt het gewoon doordat ze het niet zo vaak doen. Tekenkunst ontwikkelt zich natuurlijk vooral door dóen. En door kijken.

Mijn jongste twee raken de potloden en de stiften nauwelijks aan. Alleen als we er met z’n allen voor gaan zitten kan ik ze verleiden tot een tekenpartijtje. Ze zullen uit zichzelf niet vragen om kleurtjes.

En ik ben gek op die kindvriendelijke Pinterest huishoudens waar standaard een tray met papier en tekenmateriaal voor het grijpen staat op een kindertafeltje, maar dat hoef ik hier niet te proberen.  Dat zou me een boel ongevraagde muurtekeningen opleveren. Of op potloden gespieste kindertjes, want de mijne rennen altijd. Met alles.

Papier, potloden, stiften en verf staan hier dus achter slot en grendel. Codewoord: alsjeblieft mama?

Oudste heeft als kleuter een hele tekenmanie gehad. Hij maakte van alles en vertelde daar dan hele verhaaltjes bij. Een groot deel ervan heb ik op Instagram bijgehouden, onder de hashtag #thomastekent.

Mijn kroost heeft ook wel creatievere periodes gekend: in hun tekenmappen zitten bijvoorbeeld supermooie creaties van krijt met ecoline. Maar altijd ben ik degene die dat aanslinger. Zelf hebben ze zelden acute tekenzin.

Tekenboeken

Het tij lijkt zich te keren nu de kunstenaar in Dex is wakker geworden. Hij is in alle opzichten een ander kind dat mijn eerste twee jongens. Dex houdt van auto’s. That was a first. Dex houdt van dino’s. Dat had ik nog niet meegemaakt. En Dex houdt kennelijk van tekenen. Van de week maakte hij zijn eerste koppoter en sindsdien is hij niet te houden.

Het heeft wat aangewakkerd bij Thomas. Die ging vandaag in de bieb op zoek naar tekenboeken. Hij kwam thuis met zoveel als hij er dragen kon. De hele middag heeft hij geconcentreerd zitten oefenen met stap-voor-stap dieren tekenen boeken voor zijn neus.

Onder andere Het Grote Kindertekenboek en Ik leer tekenen gooiden hoge ogen aan onze eettafel, maar er is enorm veel keuze uit tekenboeken. Behalve stap voor stap boeken om dieren te leren tekenen zijn ze er ook voor het leren tekenen van prinsessen, auto’s of stripfiguren.

Boven Thomas creaties regende het complimentjes van Morris, die als inkleurder werd aangesteld. Er werd me een ordner afgetroggeld. En zo maakten ze samen ‘Thomas & Morris’ kleurboek.

Er worden ineens slakken getekend en cocker spaniels en koala’s met een kleintje op hun rug en teckels en uilen. Het kan niet op. De eettafel is bezaaid met papier en stiften en ik vind het geweldig. Hopelijk houdt deze nieuwe tekenliefde nog even stand.

Zijn jullie kinderen tekenaars? Wanneer wordt er bij jullie getekend? Met wat voor materialen? En wat verschijnt er zoal op papier? Was / ben je zelf een tekenaar?

Dit artiel bevat affiliate links. Dat betekent dat jij niets meer betaalt, maar dat ik als Webkim.nl een kleine commissie krijg als je een bestelling plaatst via een dergelijke link.

0

Reacties

reacties