Ken je dat? Dat de het kind eerder op is dan de dag?
Dan krijg je dit soort ter-plekke-ingestort taferelen. In dit geval gewoon op de bank, maar ik tref ook wel eens slapende kinderen aan op de vloer, leunend op de wastafel, hangend in de bakfiets of in een nekhernia opwekkende kronkel over een stoelleuning.
Het is trouwens ook vaak andersom hoor: dat de dag eerder op is dan ík.
Maar ik kan er niet aan toegeven. Er moeten altijd nog wassen gewassen, kinderen gebadderd en monden gevoed.
En als al het kleine grut te rusten ligt kan ik eindelijk zelf ook toegeven aan de slaap. Waar ik dan steevast nog veel te lang mee wacht, omdat ik me eerst nog wil laven aan de stilte en het even niets meer hoeven.
Zoals nu. Ik, een kop thee en een boek van David Nicholls. Want nadat ik vanmiddag met een zucht van spijt Wij uit las ontdekte ik dat hij nog meer schreef. Gelukkig maar.
Fijne zondagavond allemaal, tot morgen!
One Day van David Nicholls vond ik eigenlijk nóg mooier dan Wij. Alhoewel ik daar ook erg van genoten heb. De film van One Day is trouwens ook mooi en te bekijken via Netflix