Hardlopen: nieuwe paden

Ik HOU van hardlopen. Het geeft me tijd voor mezelf.

Tijd om na te denken, of juist even niet.
Tijd om te genieten, of juist tijd om te mokken.
Tijd om ontspannen te genieten van alles om me heen en van de muziek in mijn oren, of tijd om mezelf even helemaal tot snot te rennen.

Het is altijd goed.

Ik ben geen hardlooptalent. Mijn actieradius is niet zo groot. Daarom ren ik vaak dezelfde rondjes door onze wijk en door de omgeving. Telkens dezelfde huizen, dezelfde bochten en dezelfde bruggetjes.

Het ging me vervelen. Daarom nam ik me begin deze maand, in mijn Monthly Mission, voor om minstens één nieuwe route te rennen.

Tijd om nieuwe paden in te slaan

Den Bosch ligt in een mooie regio, met rustige dorpen, mooie bossen, de Loonse en Drunense Duinen, de Maas: mogelijkheden genoeg voor prachtige looprondjes.

Maar zeg, in je hardloopkleding op de fiets, ergens heen rijden en daar een rondje gaan rennen, I don’t think so. Ik wilde ergens naartóe rennen.

In een overmoedige bui besloot ik dat het de Moerputten moesten worden. Een prachtig natuurgebied aan de rand van de stad.

Ik rende vanaf thuis naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis, dat aan de rand van Den Bosch ligt. Een eindje verderop liggen de Moerputten. Met de eerste zon in dagen in mijn nek en fijne muziek in mijn oren kreeg ik dat heerlijke ik-loop-in-mijn-eigen-soundtrack gevoel, dat me soms bekruipt tijdens het rennen.

Na een kilometer of 6 stond ik aan de rand van het natuurgebied. De Halve Zolenlijn, de wandelroute die er doorheen loopt is 5 kilometer lang. En ik zou ook nog naar huis moeten.

6
5
6 +
__ =

17 km, whoops!

Gewoon maar kijken waar het schip strandt, besloot ik. Ik had mijn iPhone bij me: mij kon niks gebeuren.

Ik kon wel janken

Nog geen kilometer het groen in kon ik wel janken.

Janken van de mooi.

Ik vloog een stenen trap op. Ik holde door een laan waar niemand was, behalve ik, het bladerdak en het zonlicht.
Ik roffelde een houten trap af en ooohhh, het vlonderpad. Het bochtige, lange vlonderpad door het ‘moeras’.
Het was er glad, door de vele regen van de voorgaande dagen. Er was die morgen nog niemand geweest: ik baande me een weg door riet en verse spinnenwebben, week uit voor een kikker en zag tig libelles en vlinders.
Na het vlonderpad volgden er kilometers drassig gras. Zoveel regen dat om de plassen heen rennen niet eens meer een optie was. Natte schoenen, zompige sokken, sop-sop-sop.
Ik denk niet dat ik breder had kunnen lachen. Nog een wonder dat ik geen insecten heb opgeslokt die morgen.

Na het groene hek rende ik nog een klein stuk rechtuit en hop, weer een trap op, honderden meters door het grind en daar was -ie:

de Moerputtenbrug. Een oude spoorbrug, die in verval geraakt was, maar nu weer in volle glorie over het water loopt. De oude spoorbielzen zijn nu bekleed met staalplaten: je kan over de brug heen.

Roffel-de-roffel-de-roffel-de-roffel.

Ik weet niet of het een stiltegebied is, maar die brug, daar kan je niet záchtjes overheen rennen, zo bleek. Maar het is hoe dan ook fantastisch!

Opperdepop

Na de absoulute climax van de Moerputtenbrug rende ik weer terug naar het ziekenhuis. Waar ze me gerust aan de zuurstof hadden kunnen leggen. Ik ben het niet gewend, rennen over oneffen terrein. Dus kocht ik een flesje VitaminWater in het ziekenhuiswinkeltje en belde naar huis. “Schatje? Kan je me komen halen?”
Ik kreeg een bulderend lachsalvo en een “Tuurlijk schatje!” als repliek.

Elf kilometer gelopen door het mooiste stukje dat Den Bosch te bieden heeft. Als mijn schoenen zijn opgedroogd ga ik snel nog eens terug.

0

Reacties

reacties