Dichtbij de blauwe lucht sta ik even uit te hijgen. Op mijn rug zit Dex, in een draagzak. Dat maakte de klim er niet lichter op. “Schapen!”roept hij opgetogen en hij wijst in de verte.
Voor me staan mijn lief en mijn twee oudste jongens al bij de reling. Ze bekijken samen het uitzicht. Hij wijst dingen aan, zij volgen met hun ogen zijn vinger. Morris staat te glunderen van trots, omdat hij helemaal zelf naar boven is geklommen.
Achter de donkere glazen van mijn zonnebril schiet ik een beetje vol daar bovenop de kerktoren van Elburg. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen met kijken. Elk steegje, elke straat, ieder weiland ken ik. En kijk daar: het Veluwemeer!
(klikbaar)
Koninginnedag
Ik heb me in geen jaren zo dichtbij mijn vader gevoeld als nu, hier op het dak van de Sint Nicolaaskerk. “Hee jongens,” vertel ik. “Hier klom ik elke Koninginnedag met opa Tim naar boven. Heel vroeg in de ochtend, samen met een meneer met een trompet. En die trompetter die toeterde dan de stad wakker.”
Dierbare herinneringen heb ik aan de reveille. Mijn vader loodste me mee naar boven en zorgde dat we net rond het kwartier bij de klokken waren. Wat had hij een plezier als zijn kleine meisje een meter hoog sprong door het onverwachte oorverdovende gebeier.
En dan tuurden we samen naar beneden over de reling. Leden van de fanfare, met hun instrumenten onderweg naar hun verenigingsgebouw. Marjorettes, die met z’n allen nog even stonden te oefenen in een steegje. Hij wees het me allemaal. En mijn geheugen heeft niets dan zonnige 30 april ochtenden bewaard.
Mijn kinders lijken me niet eens te horen. Dat stemt me een beetje triest. Mijn oudste was twee toen zijn opa stierf, dus zelfs hij heeft hem niet echt gekend. Daarom vertel ik graag de verhalen. Maar een
“Gaan we nu weer naar beneden?”
– “Ja mam! We mochten toch een ijsje?”
is alles wat ik krijg vandaag.
Onthechten
En toch vind ik deze dag een traktatie. Het blijkt Vestingval, een kunstroute door de plaats waar ik opgroeide, dus alle monumenten zijn open. Samen met mijn moeder én al mijn mannen struin ik langs alle plekjes uit mijn jeugd. De haven, de touwslagerij, de beek, de grachten.
Ik snuif alles op, nu het nog kan. Want in de herfst gaat mijn moeder mijn hometown verlaten. Ze gaat samenwonen in een andere provincie. Het voelt als definitief onthechten. Van mijn ouderlijk huis en van alle plaatsen waar ik nog een duidelijke verbinding met mijn vader voel.
Mijn hoofd zingt van Odyssey (Going Back to My Roots), mijn ogen absorberen ieder straatje, elk huis en alle bomen en ik neem me stellig voor te investeren in een heel mooi schilderij of een foto met een stadsgezicht, dat prominent in m’n huis mag hangen. Want wat zal het raar zijn om na de zomer niet meer regelmatig terug te keren naar mijn roots. Omdat er dan niemand meer is die me daar nog brengt.
Nam jij je kroost al eens mee naar de plaats waar jij bent opgegroeid? Waar was dat? Woon je er nog in de buurt? Hoe vaak kom je er nog? Ik vind het leuk erover te lezen in de comments!
Mooi!
En ontroerend geschreven; ik kan je gevoel bijna voelen.
Zelf kind van (op relatief latere leeftijd) gescheiden ouders. M’n moeder verliet hierna mijn geboortedorp nabij Eindhoven; m’n vader woont er nog. Hij is de enige die me daar nog brengt en wat vind ik dat fijn zo nu en dan (woon al jaren meer dan 100 km verderop). De basis, mn wortels, de herinneringen…ik kan me jouw ‘pijn’ (mag ik dat zo noemen?) dus best voorstellen.
Dus: zo eens per jaar met de jongens toch even langs Elburg wippen…
Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ik ben geboren, en de kinderen spelen er dezelfde spelletjes met hetzelfde speelgoed als ik vroeger deed.
Sterkte met het ‘onthechten’, het lijkt me niet makkelijk!
Vos onlangs geplaatst…Food Revolution Day – over een rampzalige eter
Mijn moeder en schoonvader wonen nog steeds in Zomergem, waar ik opgroeide. We komen er nog vaak. Ik weet over elke straat waar we komen wel iets te vertellen, de oudste vindt die verhalen fijn.
Anna en Seppe hebben nooit mijn pa en zijn ma gekend. Ik vertel vaak korte verhaaltjes over opa jan.
juffrouw baele onlangs geplaatst…Het krabberken
Ik woon, werk en leef in mijn geboortestad Wageningen… de kinderen groeien op in mijn mooie stadje waar ik de weg op mijn duimpje ken. Ze weten waar we voor heen gewoond hebben, ze weten waar ik met mijn ouders heb gewoond maar ook waar mijn opa en oma hun café hadden in de jaren 60.
Succes met het ‘onthechten’…..
Liefs,
Nathalie
Nathalie onlangs geplaatst…Volwassen kleding bij kinderen?
Ik kom uit Deventer, mijn ouders wonen daar nog steeds dus we komen daar vaak. Ik herken je verhaal. Nu de oudste 8 is krijgt ze wel meer interesse in mijn verhalen van toen ik kind was.
Woon nu in een dorpje naast Elburg, maar heb daar nog weinig monumenten bekeken met de kinderen. Moet ik toch eens gaan doen zo te lezen.