“Goedemiddag, met de verzekeringsmaatschappij.”
“Hallo, met Kim. Ik wil graag aanspraak doen op onze W.A. verzekering.”
“Dat kan mevrouw. Kunt u mij vertellen waar het om gaat?”
“Mijn zoon heeft een schilderij kapot gemaakt.”
“Een schilderij van familie?”
“Nee.”
“Wel van een bekende?”
“Ehm, ja. Zo zou u het kunnen stellen.”
“Van wie is het schilderij dan?”
“Van Rembrandt.”
“…”
“Of nou ja, eigenlijk van het Rijksmuseum. Het gaat om De Nachtwacht.”
*de verbinding wordt verbroken*
Gelukkig berust bovenstaand telefoongesprek niet op de waarheid. Maar dat had maar zo anders kunnen zijn. Mijn jongste is twee. En tot nu toe waren ál mijn tweejarigen dwars en razendsnel en leek het wel of hun oren chirurgisch verwijderd waren. Om ruim na hun derde verjaardag te worden teruggeplaatst.
Ze luisteren slecht, die net-peutertjes van mij. Zo ook Dex. Hij zou maar zo door een touw in museum kunnen hebben gestormd, hup, tussen de benen van de suppoost door, om een meesterwerk te voorzien van vieze vingers (in het gunstigste geval) of het kapot te trekken.
Het jongste kind thuis laten
Op dit blog zie je regelmatig verslagjes voorbij komen van gezellige dagjes uit met de familie, maar soms kiezen we ervoor: onze jongste thuis laten. Om te voorkomen dat we levenslang geroyeerd worden door onze verzekeringsmaatschappij. En om te zorgen dat de oudste twee een leuke dag hebben, waarbij we niet voortdurend achter onze watervlugge Dex aan hoeven te hollen.
Jonge kindjes vinden uitstapjes ook lang niet altijd léuk. Want NEE! Op alles.
Om eerlijk te zijn voel ik me altijd een beetje een ontaarde moeder, als ik mijn schoonmoeder vraag om op te passen, zodat we met de oudste twee iets kunnen doen. Maar sommige dingen zijn dan zoveel gemoedelijker en gemakkelijker. Het Rijksmuseum bijvoorbeeld, waar hij toch nog niets van meegekregen zou hebben. Of Ikea, waar de oudste twee heel graag een uurtje in Smålland spelen, terwijl jongste dat nog niet mag en het een marteling vindt om een uur lang gele pijlen te volgen in een winkelwagentje.
En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we zelfs ook wel eens incompleet naar de Efteling zijn gedaan. Zodat Frank en ik elk met een kind in de attracties voor al wat grotere kinderen konden – zoals het schommelschip-, in plaats van dat er één van ons stond te wachten met een kind in een draagdoek of draagzak.
Natuurlijk maken we dat altijd wel goed met uitstapjes die ook voor jongste geniaal zijn, zoals bijvoorbeeld Irrland, maar toch bedenk ik me wel eens schuldbewust dat Jo Frost het zelfs met zéven kinderen wel zou redden tijdens een dagje snuffelen in een Engelse antiek servieswinkel. En ik vind met drie jochies op pad soms al een hele klus.
Natuurlijk gaan we ook vaak voltallig op stap!
Als er in de hel een plekje is voor niet perfecte moeders kom ik daar vast en zeker terecht. Maar ik denk dat het er gezellig druk zal zijn!
Maak jij wel eens een gezinsuitstapje zonder één van je kinderen? Of heb je andere moederimperfecties, die je van het hart moeten? Ik lees je graag in de comments.
Wij gingen vorige week naar het bos, dochter van ruim 3 was helemaal blij. Zoonlief van anderhalf niet… hij moest in de Wompat, want loopt nog net niet goed genoeg om buiten los te lopen. Maar daar was ie het (zo liet ie horen) niet mee eens. Dus de komende tijd, totdat ie wel kan lopen, mag ie lekker bij oma spelen en gaan wij tijdelijk zonder hem op pad. 😉 Hebben we allemaal veel meer lol en oma als bonus ook nog eens. 😀
Uiteraard. Ik neem vaak babysit voor de Baby om met de Kleuter naar de film te gaan. En dan heb ik het gevoel dat ik het prima geregeld heb (dus geen schuldgevoelens): wat exclusieve mamatijd voor Kleuter, en een lieve oppas die alle boeken van nijntje wil voorlezen voor Baby (die eigenlijk al een peuter is).
Prinses op de kikkererwt onlangs geplaatst…Een mindere mama
Oh, dat klinkt fijn. Bij bioscoopuitjes doe ik het ook hoor, zonder enig schuldgevoel. Maar er zijn dus ook dingen waar jongste best mee naar toe zou kúnnen, maar dat het dan gewoon handiger is zonder hem.
Nee joh, dat is geen imperfectie, dat is gewoon heel goed kijken naar je kind! Wat heeft zo’n peuter van twee nou aan een (ver en lang) bezoek aan het Rijksmuseum?!
Zo gaat dat nu eenmaal met meerdere kinderen in een gezin en dus bijkomende leeftijdsverschillen…Straks is oudste z’n gang aan het gaan op de middelbare school en ga jij met jongste nog gezellig dingen doen. Ofzo.
Ik heb dus ook drie kinderen, zelfde leeftijd, en ik onderneem bewust iedere schoolvakantie wat apart met ieder kind. Even samen, even bewust aandacht. Deze kerstvakantie ging ik met oudste schaatsen en met middelste naar de film. En jongste telt hierin nog niet mee…tja…die beseft dat nog niet echt, komt wel als ze ook naar school gaat. Ze heeft genoeg tijd en dus uitstapjes met mij alleen als de anderen naar school zijn.
En ja: ook met z’n 5en doen we genoeg leuks!
Nu ik jou zo lees voel ik me al een stuk minder slecht. :-))
Tuurlijk, je doet toch dingen die afgestemd zijn op ’t kind. Ik ben gister nog met de oudste naar de bios geweest, want de mini (3) is wel oud genoeg maar kan niet stilzitten. Ook een keer naar de Efteling zonder de jongste, die daar gewoon niets aan gehad zou hebben. Fietstochtjes juist weer met jongste, want oudste heeft daar niks mee. Etcetera.
Fijn om te lezen dat het eigenlijk heel normaal is, wat ik doe. 🙂
Hier ook hoor, met 5 kinderen is het soms gewoon niet te doen om ze allemaal mee te nemen, ook omdat de interresses zover uit elkaar liggen.
Ja, met vijf wordt het nog weer een stapje lastiger natuurlijk.
Meer dan genoeg imperfecties, zelfs met maar één jongen 😉 Zoals… Soms op mijn telefoon zitten kijken terwijl hij brood aan het eten is. Ik weet dat het niet goed is, maar ik doe het toch (soms)
Daantje onlangs geplaatst…Naar de kerk… (persoonlijk verhaal)
Als je je er beter door voelt: dat doe ik ook. 😉