Daar zat hij dan vanavond. Hartverscheurend te huilen achter twee slieren spaghetti en een klein gehaktballetje waar ik alle saus met chirurgische precisie vanaf had geschraapt.
Ik had in een moment van opperste wanhoop de kopieer-je-eigen-ouders-kaart ingezet.
“En je blijft aan tafel tot je een hapje geproefd hebt,” had ik geroepen. “Al zit je daar vanavond laat nog. En als je niet proeft…” (ik moest even denken wat mijn vader daar ook alweer geroepen zou hebben) “… dan krijg je het morgen bij je ontbijt weer!”
Ik voelde me een vreselijke moeder, terwijl ik toekeek hoe hij huilend naar zijn bord zat te staren. Alsof de spaghettislierten walgelijke wurmen waren en het gehaktballetje gevuld met rattengif.
En – wat ik op mijn klompen had kunnen aan voelen komen – natuurlijk werkte het niet eens.
Laat het gaan, laat het los
Mijn lieve middelste heeft al tijden erg veel moeite met eten. Hij durft niets te proeven. Ook geen dingen waarvan ik zéker weet dat hij ze heerlijk zal vinden. Stoofpeertjes bijvoorbeeld. Of een smaak vla die hij nooit eerder heeft gegeten.
Elke avond zit hij te mokken achter zijn bord. We mogen er ab-so-luut niets op scheppen. Terwijl iedereen wat eet knaagt Morris hooguit aan een schijfje komkommer of een rauwe wortel. Voor de vorm zet ik namelijk ook vaak een klein bakje rauwe groenten op tafel, want ik vind het zo rot als hij echt helemaal níets eet. En dat houdt hij al zeker een jaar vol.
Hij is zo kieskeurig. Er is niets wat hij blieft. Behalve de maandag-na-zwemles spinazie en de zondag-friet. Op die beide dagen schranst hij alsof hij een buffer wil leggen voor de rest van de week.
Ik probeerde van alles: monkey platters, waarmee hij zich niet laat uitdagen eens iets nieuws te proberen.
Redelijkheid: “Neem nou eens een hapje? Ik weet zeker dat je het lekker vindt! Kijk, we vinden het allemáál lekker. Dan kan het toch niet vies zijn?! En ik heb er ook zo mijn best op gedaan.” Tevergeefs. Hij verdenkt ons vast van een complot.
De toetjes-sanctie: “Wie niet eet krijgt straks geen toetje jongens!” Morris is hoegenaamd niet onder de indruk. Hij eet nog liever een jaar niet, dan dat hij in zijn mond moet steken wat ik kook.
Dreigementen: “Je blijft hier zitten tot je op z’n minst een hapje hebt genomen.” Niet effectief. Duizend dikke tranen over de twee spaghettislierten van mijn liefje. Nul hapjes in zijn mond.
Pas op wat je zegt!
Ik weet dat ik het los moet laten. Dat het met de tijd wel goed komt. En toch: ik ben al ruim een jaar aan het loslaten. Eet hij niks? Geen probleem. Proeft hij niet? Dan niet! Komt er een schooltrommel mee terug die niet leeg is? Ach, wat zou dat.
Maar het frustreert me dat ik geen enkele verbetering zie, bij mijn dunne bleekscheetje met zijn eetproblemen.
Op een dag eten ze je allemaal de oren van je kop! wordt wel eens lachend tegen me gezegd, als ik even mijn hart lucht over de eetsores bij ons. Als je tegen mij zo’n opmerking maakt moet je echt oppassen dat ik je niet je hersens in sla met één van mijn pannen die nooit leeg gaan, maar och, wat hoop ik dat je gelijk hebt!
Bij jullie kinderen is het net zo erg toch? Toch?!
Oh wat klinkt dit bekend.. Gisteren…. toen onze dochter nog 2 was….althans zo voelt het wel maar stiekem is het al 12 jaar geleden..was het een dagelijks terugkerende ongezellige toestand. Er moest weer gegeten worden. Met heel veel toestanden en uren aan tafel zitten, hadden we geluk als er op een gegeven moment 2 hapjes genomen waren. Het leverde ongelofelijk ongezellige toestanden op aan tafel. Mama vond het toch wel zielig en papa hield vol. Zonder eten kun je immers niet leven, was zijn motto. We hielden dit een half jaar vol, overigens zonder het gewenste resultaat. Het enige wat er gebeurde was dat de activiteit ‘avondeten’ voor niemand meer leuk was. Ook niet voor onze zoon die wel goed at. We lieten het los. En nu 12 jaar later is het een gezonde meid die als de beste van het hele gezin eet en de beste weerstand heeft van ons allemaal. Ze probeert alle nieuwe dingen uit zichzelf uit en eet ook eigenlijk alles. Dit in tegenstelling tot onze zoon, die vroeger zo goed at toen hij klein was. Het heeft echt wel een paar jaar geduurd. Maar zo rond haar achtste is ze heel goed gaan eten. Mijn eigen ouders hielden het langer vol dan wij. Mijn zusje heeft jáááárenlang aan die eetkamertafel gezeten in haar eentje tot dat ze op had wat op moest en ze heeft er echt een trauma aan overgehouden.
Ik kan dus zeggen: het komt echt allemaal goed.al moet je heel wat geduld oefenen….
Wat schrijf je overigens geweldig leuke verhalen.. Echt een genot om te lezen!
Zeer herkenbaar (ook dat van de hersens inslaan, gniffelgniffel).
Onze dochter van 2,5 jaar eet letterlijk haast niets thuis. Op de opvang wel (2x lunch per week). Ze drinkt wel 2 flesjes melk per dag. That’s it. Ze heeft er zelfs een groeiachterstand door opgelopen. Haar BMI is 12, dus ze is erg smal en we vinden nauwelijks kleren die haar niet vreselijk idioot staan. En haar weerstand is laag, helaas.
Alles geprobeerd. Behalve iemand de hersens inslaan. Ik geloof graag dat het ooit beter wordt, maar voorlopig is daar nog niks van te merken.
Nederbuur onlangs geplaatst…Koken met een Nederlander
De moed zinkt me wel een beetje in de schoenen als ik de andere comments lees. 🙁
Ik had juist zo gehoopt dat het vanaf 4 jaar weer beter zou gaan. Yikes.
Niki onlangs geplaatst…Blije auto #happy #snow #haarlem #car #straatjutten
Oh…ik heb het trouwens over onze oudste (van 3) van 8 jaar. Nu pas, zit er dus heeeeeel langzaam beweging in en zijn de hysterische dramabuien aan tafel over…we hebben nog een lange weg te gaan zeg maar 😉
Herkenbaar! Zowel het gedrag van jouw zoon als jouw gevoel en reactie als moeder…
Het kost me moeite om hier kort te reageren, want het is voor mij zo’n beladen en emotioneel onderwerp. Alles hebben we uit de kast getrokken, uren struinde ik op internet, boeken en artikelen vol las ik…
Heb geduld, houd het gezellig, het komt vanzelf wel dat eten…Maar het kwam niet! Het gaat hier echt om het proeven, het uberhaupt een hapje willen en durven nemen, meer vragen we niet. Inmiddels is het sociaal gezien steeds meer een probleem geworden voor haarzelf, want eten op schoolfeesten, bij kinderfeestjes, bij vriendinnetjes, en zo meer…is zo lastig. En ondertussen dus wel honger hebben, dat sprietje van ons! Via allerlei omwegen zin we uitgekomen bij ergotherapie hiervoor en er zit nu eindelijk beweging in.
Ooit…ooit…’als ze later groot is’ zal ze vast een enorme lekkerbek zijn geworden die experimenteel kookt…
Tot hij anderhalf was, tot die tijd was het voedsel niet aan te slepen. Toen van de een op andere dag weigerdeweiger. Ik vind het moeilijk,…
Lana onlangs geplaatst…Video: Daisy Dapper Lente/zomer ’15
Het avondeten is hier ook geen feest. Het moeilijkste vind ik dat alles apart op het bord moet liggen. Gooi ik iets door elkaar dan wordt het niet gegeten. Zelf hou ik erg van ovenschotels maar zelfs een eenvoudige lasagne krijg ik er hier niet in. Verder zijn er ook maar 3 groentes die de heren lekker vinden en andere dingen proeven is ook een drama. Ik hou me maar vast aan m’n broertje die vroeger helemaal niks noppes nada luste en nu een culinair wonder is in de keuken. Maar moeilijk is het wel.
Ja hoor, hier is het net zo erg. Dan wenste ik dat ik nooit had gezegd dat ze moesten proeven. Soms begin je een gevecht dat je gedoemd bent te verliezen…
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Corvé vanwege een muts
Tobias is momenteel ook wat moeilijker dan in het begin. Eerst at hij echt alles, maar nu begint hij echt een eigen willetje te krijgen. Brood met worst? De worst eet hij op en het brood gooit ie weg, nog zonder ernaar te kijken. Het begint hier nu echt een kwestie van tactiek te worden. Eten in de goede volgorde geven en het lekkerste pas laten zien als hij de dingen die hij minder lekker vindt al op heeft. Anders weigert hij die te eten 🙁
Daantje onlangs geplaatst…Onze kleine deugniet
Ja hoor, net zo erg, minstens. Bij de 12 jarige is het inmiddels zo ver dat hij gewoon dingen begint te eten die hij niet zo lekker vindt, proeft… En ’s avonds eet hij de oren van mijn hoofd aan stukjes kaas, boterhammen, koek, pasteitjes en zelfs fruit. Het komt wel een keer goed. Maar het frustreert wel ja.
Misschien een schrale troost dat het nog erger kan?
Dit eetpatroon houdt onze 6,5 jarige al 5,5 vol: friet, droge pasta, droog brood, pannenkoeken, koekjes. Stop. Al 5,5 jaar geen fruit, geen groeten, geen zuivel (behalve wat in de pannenkoek gaat), niks… Allerhande eettherapie zijn al gepasseerd, maar niks helpt. Echt niks. Hopelijk zinken jullie niet zo diep als dit 🙁
Vos onlangs geplaatst…Vrouwen zijn het mooist op 31 jaar
Ik was ooit zon moeder die geen gezeik aan tafel wilde maar hoor mijzelf steeds vaker smeken of kleuter niet een hapje wil proeven. En dat ze moet blijven zitten tot na dat eerst hapje, ookal zit ze dan alleen. Ze roept inderdaad al bij voorbaat dat iets vies is. Oke, inderdaad, laat het los….
Maai onlangs geplaatst…Review en win: Dierendorpje in rep en roer
Oef wat lijkt me dat moeilijk. Mijn zoon is nog maar een half jaar, dus die problemen komen nog 🙁
Ik weet niet of je zit te wachten op tips, maar mocht je het nog niet geprobeerd hebben: misschien hem vaak bij het eten koken betrekken (samen naar Ratatouille kijken en samen koken) bv. frietjes van knolselderij en pastinaak of pannekoek met courgettesmoothie erin verwerkt. Ik hoop dat het je wat helpt!
Ja, ook hier probleem eters. Deels textuur voor de oudste en ook het onbekende en ik verdenk de jongste van kopieergedrag, maar ook daar geldt een textuur probleempje bij bijv een plakje kaas of worst. Ze eten nu altijd aard, vlees en groentes (sperziebonen of witte bonen in tomaten saus),voorheen waren ze dol op pasta, maar opeens was dat over. Ze eten gelukkig wel brood. Zo lastig om een balans te vinden tussen het eten leuk houden, koken wat ze lusten, gevarieerd eten en voldoende hebben gegeten. Het heeft overigens niks met potjes/zelf koken te maken, hoewel de ‘experts’ het tegendeel schijnen te bewijzen. Ik denk dat het bij ons wel wat minder extreem is.
Zeer interessant artikel over de moeilijke eter van 30+, maar wat is nu de oplossing. Hoe gaan we ermee om? Gewoon blijven proberen? Alleen laten eten wat ze lusten? Iig niet uren kokhalzend achter hun bord laten zitten tot het op is, maar wat wel?
Ach wat herkenbaar….
DL heeft dit denk ik zo’n vijf jaar gedaan, in meer of mindere mate. Ze is nu zes en een half en het begint eindelijk wat beter te gaan. Ik ben er zo verdrietig om geweest en ik vind het zo frustrerend.
We hebben sinds twee weken het boek ‘tafelklets’ en dat leidt de aandacht af van het eten en het gaat best goed.
Helaas heeft ZL (3) het inmiddels heel goed afgekeken en doet hij nu ook al zeker een jaar moeilijk. En tafelklets is te ingewikkeld voor hem nog.
Ik duim duim duim dat het ergste nu echt geweest is met DL (heb de grens van zeven jaar wel eens gehoord, dat het dan beter zou gaan, dat lijkt bij haar dus redelijk te kloppen)(hoop zo dat ik niet te vroeg juich). En ik duim dat het met ZL niet zo lang zal duren….
Ach. Mijn broertje. Droge maceroni met kaas en boterhammen met chocopasta of leverpastei. 1m90 en een bul van een kerel is ie er op geworden en heeft uiteindelijk nog in een keuken gewerkt waar het ‘hop alles proeven was’. Ze overleven het echt. ^^
Oh zo herkenbaar, onze oudste is ook zo’n ramp met eten. Ik probeer gerechten die hij wel lust af te wisselen met iets waarvan hij denkt dat ie met 1 hapje al vergiftigd wordt. Ooit zal het wel weer beter gaan. Hoop ik….
uhg, mijn oudste is er ook zo 1. Ze heeft 2 gerechten die ze blieft, de rest wilt ze niet. En dat al 1.5 jaar. (ze is nu 4) HEEL frustrerend.
Ze wilt/durft niet te proeven. Nieuwe smaken, texturen, ze verdomd het, wát je ook probeert. Dus inderdaad: laat het los, laat het gaan.
(ARGH)
Niki onlangs geplaatst…Blije auto #happy #snow #haarlem #car #straatjutten
Oh, wat lucht het me op om te lezen dat het bij anderen ook zo is. Ik lees vaak andere moeders, op blogs of facebook, die klagen over het eetgedrag van hun kinderen, maar nooit ons verhaal. Ik kan er bijna niet over schrijven, zo erg frustreert het me. Wij hebben zo twéé verschrikkelijke eters, al verdenk ik de jongste wel van kopieergedrag van de middelste. Maar die middelste, dat is net jouw Morris. Alles hebben we al geprobeerd, echt àlles. En loslaten is inderdaad wat we nu doen, al bijna drie (!!) jaar lang. Afschuwelijk vind ik het, maar ook ik leef op de hoop dat het ooit wel zal beteren…
Herkenbaar, vooral ’s avonds hier! Ik zet soms vaak iets op tafel waarvan ik weet dat hij het graag lust en dus zal opeten, croque monsieurs bijvoorbeeld. Mar het is inderdaad zooooo frustrerend!!
Heel herkenbaar. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelfs wel eens een hapje zn mond ingepropt heb. En toen lustte hij t nog ook en vrat zn bord macaroni in 1 ruk leeg. Herhaling van deze methode werkte helaas niet. Mn bijna 3 jarige weegt net 13 kilo en lust alleen krullenpasta met rode saus, patatjes, pannekoeken en appels echt graag. Gek word ik er soms van. ik ga t proberen los te laten, al is dat een enorme uitdaging.
Ach, wat moet dat lastig zijn. Mijn man was ooit een Morris, en is het nog steeds deels, maar het is wel enorm verbeterd. Als dat een troost kan zijn. Ik schreef er ooit een stuk over voor de krant:
http://www.talesfromthecrib.be/2013/04/lilith-kookt-vo/
lilith onlangs geplaatst…[note to self] Beste zestienjarige lilith,