Met een flinke vaart sjezen mijn oudste twee samen op hun fietsen door het park, terwijl ik met jongste in het speeltuintje ben. Af en toe roepen ze tijdens het voorbij suizen even. “Hoi mama! De-hex, kijk eens!”
M’n kleuter ontdekt de heuvel. Dat vindt -ie prachtig. Hij fietst er keer op keer tegenop. Steeds harder en harder en harder. Met precies zo’n heerlijk genietende kop als een golden retriever uit een autoraam.
Tot niet veel later mijn oudste komt aangehold. “Mam! Morris is tegen het hek bij het dierenpark geknald!”
Ik waggel-ren er zo snel mogelijk naartoe. Op hakken, terwijl ik een onwillige peuter achter me aansleep.
De schade
Daar staat mijn vijfjarige brokkenpiloot. Bloed op zijn kin, op zijn handen en natuurlijk ook in zijn nieuwe bodywarmer. “Maar ik had wél geremd!” bibberlipt hij.
Ik sleep m’n drietal mee naar huis om te inspecteren wat de schade is. De peuter gaat in een loopstaking, dus die sjouw ik ergens op mijn heup, terwijl ik met mijn andere hand een fietsje meesleep en een hard huilende kleuter bemoedigend toespreek, terwijl hij achter ons aanhobbelt. “Nog éven volhouden moppie. We zijn zo thuis, dan gaat mama het beter maken.”
Het fietsfeest is even over.
Pleisterplaats
In mijn kindertijd was het aanrecht de pleisterplaats. Een locatie die ik als vanzelf heb overgenomen voor mijn eigen kroost. Al zijn mijn kastjes bij lange na niet zo blinkend als die waar mijn voetjes bungelden.
Het aanrecht is de ideale hoogte om een gehavend kind goed te kunnen inspecteren. Bij het keukenraam is er voldoende licht. En de kraan en de keukenrol zijn bij de hand. Net als de pleisters – plaatjespleisters zijn voor mij inmiddels een impulsaankoop, we hebben er tientallen – en de…
Oh wacht! Geen jodium? Ik heb drie kinderen, drie jóngens en geen jodium? Ze zouden mij m’n jongensmoederdiploma moeten afnemen: iets desinfecterends hoort toch wel bij de basisuitrusting als je jongetjes grootbrengt. Voor alle voetbalknietjes, kapotte ellebogen, stukke kinnetjes, geschaafde schenen en andere kinderongelukjes.
Verbandtrommel
Ergens achterin een kast moest nog een verbandtrommel liggen, weet ik. Nog van een zomervakantie op Texel. Hij moet daar nog ergens zijn, tussen de vaatwastabletten, de kaarsen, de keramische kookplaatreiniger en de zonnebrandcrèmes.
Na even graven heb ik hem te pakken. Gelukkig zit er ook een flesje desinfectant in. Want zo’n kinnetje kan je natuurlijk niet met Dettol, met whiskey of met parfum ontsmetten.
Knijp maar in mijn hand
Het kind houdt zich stoer, tijdens de zitten-de-tandjes-nog-vast-check en het schoonmaken van zijn kinnetje. Niet in de laatste plaats omdat ik gezegd heb dat hij mij mag knijpen als het prikt. Te voelen aan zijn ijzeren klem doet het dat. Ik kan me niet zo goed herinneren hóe dat voelt, jodium of ontsmettingsmiddel in een open wondje, maar ik weet nog wel dat ik het de hel vond.
Opgeknapt kind
Hij is weer opgelapt, mijn stuntmannetje. Klaar om morgen weer te gaan fietsen. Maar dan hopelijk wel wat voorzichter.
Met wat voor schade kwam(en) jouw kind(eren) al thuis? Waar lap jij je kind(jes) op? En heb jij wel een goed georganiseerde verbandtrommel?
Mijn zoontje viel een keer met zijn hoofd op de punt van de openhaard… Maar toen was een pleister niet genoeg, en moesten we naar de huisarts.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Hoe zet je je eigen foto of plaatje naast je comment?
Oef, zo akelig!
we hebben ze in huis maar voor onze dochter van bijna 6 hebben we ze nooit nodig gehad. Rustig en voorzichtig als ze is. Haar broertjes van 1,5 daarentegen zijn een heel ander verhaal. Die zijn erg ondernemend, nergens bang voor. Standaard in mijn tas zitten er nu dan ook pleisters en arnikind vallen en stoten gel.
Haha, ik las vroeger de boekjes van De Dolle Tweeling, maar jij hébt er één.
Mijn kleine man is 1,5 dus gelukkig valt het nu nog mee. Vooral blauwe plekken en kleine schaaf plekjes. Een keer heeft hij ons flink laten schrikken. Twee weken voor zijn eerste verjaardag kletterde hij vol tegen de zijkant van zijn lade kast. Twee enorme gaten in z’n voor hoofdje. Daar kon geen pleister tegen op dus toen moesten we even naar de h.a.p. Gelukkig wel allemaal goed genezen maar ik hou mijn hart vast voor wat nog komen gaat haha! Het aanrecht is hier ook de pleisterplaats trouwens, ideaal zo’n plekje.
Oei, botsingen met meubels kunnen zo naar zijn ja. Dat hebben we hier ook al aan de hand gehad, gelukkig nog niet met h.a.p. bezoekjes tot gevolg. *klopt af*
De pleisterplaats: heerlijk woord en inderdaad: het aanrecht is daar ideaal voor.
gerhildemaakt onlangs geplaatst…Count your blessings #30
Herkenbaar! en hmm eens denken 3 verbandtrommeltjes her en der verspreid door het huis, en onmisbaar met mijn piemelduo… rolletje verband, leukopor, gaasje, pleisters en desinfectantdoekjes standaard in mn tas. (klinkt veel, maar valt best mee als je n vingerverbandje neemt voor de eerste ehbvo) de rest komt dan na het spelen thuis wel weer haha.
Drie verbanddoosjes?! Jeetje, zo georganiseerd! Eigenlijk hebben we hier nog nooit gaasjes en zulks nodig gehad. Alleen pleisters, heel veel pleisters.
Nou nee niet echt georganiseerd, meer onder het motto niet te vinden als je m nodig hebt, nieuwe gehaald en goh wat ligt er nou boven op de kast/plank etc, en zo zwerven er vaak meerdere op ‘tactische plekken’ 😉