Een weekje zonder: ik VS mijn meneer

De afgelopen tijd heb ik er een ontzettende rommel van gemaakt qua voeding. There, I said it.
Als ik fanatiek sport vind ik het heel gemakkelijk om te focussen op gezond eten. Dan dient het een doel, zoals sneller worden met hardlopen of meer spierdefinitie zien. Daar laat ik met gemak de troep voor liggen.

Maar sinds ik door die akelige rugklachten letterlijk en figuurlijk uit de running ben zijn alle remmen los gegaan. Ik eet koekjes, ’s avonds toastjes met mijn meneer, ik werk de restjes van de kinderen weg, ik snoep mee uit hun trommel. En ik lift alleen nog chocolade. Het is mijn schuld niet dat je die Chocolonely repen niet in kléine stukjes kan breken, maar ik ben wel degene die al die stukken in haar mond steekt. Bijna elke dag opnieuw.

Toen ik vorige week weer scheldend probeerde een broek dicht te krijgen deed mijn lief ineens een verrassende uitspraak.

“Schatje,” zei hij, “ik daag je uit!
Ik drink een hele week geen biertjes, als jij de hele week gezond eet.”

Die uitdaging greep ik met beide handen aan. Niet eens in eigenbelang, maar meer uit gemenigheid. Zijn biertjes ’s avonds zijn hem heilig en ik verkneukelde me bij het idee hoe hij zeven avonden zou afzien met een glaasje fris.

“Deal!” zei ik dus. En we gaven elkaar een hand.

Hoe gaat het?

Ik vind dat mijn lief vals speelt. Ik heb nog geen glas bronwater of frisdrank op tafel zien staan. Mijn avonduitzicht is meer iets als dit.

Ik zie hem dagelijks alcoholvrij bier drinken. Daarmee houdt hij eigenlijk zichzelf voor de gek, vind ik. En meteen zie ik een goede reden om een berg suikervrije chocolade of koekjes in te slaan. Maar ik doe het niet. Áls ik ’s avonds nog iets eet is het iets gezonds. Zoals een paar aardbeitjes.

Stom eigenlijk, dat er zo’n spelletje voor nodig is, maar ik ben heel blij dat Frank ermee op de proppen kwam. De omschakeling naar weer schoon eten valt me namelijk altijd zo zwaar – ik lijk de eerste dagen wel een cacao- of suikerjunkie, nog net niet trillend, zwetend en bovenmatig agressief – maar hierdoor was het appeltje-eitje.

“Heb jij al gesjoemeld?” wordt me meerdere malen per dag met een olijke blik gevraagd.
“Tuurlijk niet!” snoef ik dan. Tsssk. Verlíezen. Dat is iets waar ik niet zo heel goed tegen kan.
Oké, dat was de understatement van het jaar. Ik hak nog liever een hand af dan dat ik chocolade eet voor hij weer alcohol drinkt. Dat is echt mijn eer te na.

Lekker eten

Het gekke is: ik heb geen moeite met deze uitdaging. Hoewel het water me wel in de mond liep bij het fotograferen van die chocoladerepen hoor, maar die liggen al weken in het keukenkastje en daar liggen ze prima.

Ik eet verschrikkelijk lekker sinds maandag. Mijn lijf voelt goed en mijn hoofd voelt zich niet meer schuldig over het snaaien en snacken. Ik maakte geen hele rigoreuze aanpassingen, maar ik kies wel weer voor de verstandige opties.

Ben je benieuwd hoe rommelig mijn eetpatroon was? En wat ik de afgelopen dagen naar binnen werkte? Dan kan ik daar van de week best nog een vervolgblog over schrijven, geef even een gil in de comments als je dat een leuk idee vindt.

Ben jij een snoepkont of een snaaierd? Wat zou jij moeilijk vinden om op te geven?

 

0

Reacties

reacties