Veel mensen vinden januari waarschijnlijk een beetje de maandag onder de maanden. Je hebt net een heerlijke feestmaand achter de rug en HOP! daar begint het allemaal weer, met voorlopig niets speciaals in het vooruitzicht.
Voor mij is januari echt ieder jaar even een zegen. Een oplaadmaand.
Ik schreef het al in een Instagrambijschrift na pakjesavond. We hadden hier een bijkomdag. Of eigenlijk vooral ik. In onze pyjama’s, de kinderen druk met hun nieuwe speelgoed en ik? Ik kon eindelijk even uitademen. Er hóefde even niets.
Jeetje, reageerde iemand opgelucht, wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dat heeft! Hell no, dat ben je zéker niet.
Sociaal gedoe
Zelf voel ik me na elke sociale bezigheid een beetje katerig. Je zou me een introvert kunnen noemen, maar ik wel dol op gezelschap. En dat is niet altijd een makkelijke combinatie.
Net als huisstofallergie en een voorliefde voor antiekwinkelen. Of smetvrees en in een studentenhuis wonen.
Voor ik in gezelschap bén, gaat daar wel het één en ander aan vooraf.
Nodig ik jou uit?
Dan heb ik daar vaak lang over nagedacht. Voel ik me goed genoeg om af te spreken? Verwacht ik dat ik me op de dag zelf wel goed genoeg zal voelen? Zal jij er wel zin in hebben? Hoe groot is de kans dat je nee zal zeggen? En als je dat doet, is dat dan omdat je écht niet kan? Wat gaan we eigenlijk doen? Waar hebben we het over? Heb ik iets dat ik aan kan?
Of het is juist rete-impulsief en in de seconde nadat ik het je vroeg stormen bovenstaande punten al koortsachtig door mijn hoofd.
Zelfs als ik je al langer ken kan ik me nog steeds druk maken om zulke onzinnige dingen.
Nodig je mij uit?
Niet zelden zeg ik dan meteen nee. Ik ben blij als ik daar een goede reden voor heb. Wat ik gelukkig vaak zo is: moeder van drie, onregelmatig werkende man. En ik voel me schuldig als ik een uitvlucht moet bedenken. Soms kom ik terug op mijn nee. Om er dan weer op ont-terug te komen. En terug-terug. Ik ben niet de makkelijkste om een afspraak mee te maken.
Het ligt niet aan jou, want wat je voorstelt vind ik vaak heel leuk of gezellig. Ik schiet gewoon op slot. Waarom vraag je me? Vind je dat je me móet uitnodigen? Of wil je het echt? Wat verwacht je van me? Hoe moet ik me gedragen? Wat moet ik aan? Hoe voel ik me? Wat als, wat als, wat als.
Ik had als baby in een ketel met vloeibare valium moeten vallen, dan was ik vast meer zen geweest. Maar in plaats daarvan heb ik misschien hele dagen in mijn kinderstoel politieseries zitten kijken? Ik overanalyseer echt alles.
In gezelschap
Als ik eenmaal in gezelschap ben vergeet ik al m’n zorgen vaak meteen. Ik vermaak me, ik klets erop los en ik geniet van de gezelligheid.
Tenzij ik mijn gezelschap nog niet zo goed ken. Dan luister ik vooral, praat alleen als er tegen me gesproken wordt en als het een feestje betreft, dan help ik graag de gastheer of -vrouw, om wat in de luwte te zijn. Aan degene die met de drankjes en bordjes rondgaat wordt niet zoveel gevraagd. “Stukje kaas, iemand?”
Weer thuis
Phew. Thuis! Ik schop mijn schoenen uit, stort me op de bank en zou daar het liefst de eerste paar dagen niet meer vanaf komen. Dat sociale gebeuren, dat kost me zoveel energie. Er gebeurt zóveel tussen mijn oren, daar verbrand ik zeventien keer meer mee dan ik met hapjes en drankjes binnengewerkt kan hebben!
Socializing is een work-out voor me.
Daarom sla ik nog liever een nietmachine in mijn knie, dan dat ik heel veel dingen achter elkaar plan. Ik heb echt mijn cooling-down nodig.
Social hangover
Ik ben lang niet de enige die echt enorm moet bijkomen van sociale activiteiten, feestjes en feestdagen. Ik kwam er laatst zelfs een term voor tegen die compleet de lading dekt:
een social hangover.
Dat is précies hoe ik het voel. Op een verjaardag, tijdens een etentje, tijdens feestdagen bij familie – of tijdens een ander voor veel mensen gewoon gezellig sociaal gebeuren – ben ik aangeschoten of dronken van warmte en blijdschap en gezelligheid. Want ik vind het heerlijk om mensen om me heen te hebben.
Maar ik overanalyseer voor, tijdens én na zulke dingen alles zo enorm hard dat ik naderhand op de bank lig met een kater. Een social hangover. Daar helpen geen geklutste rauwe eieren, asprines en koffie aan. Dat gaat alleen maar over met een fijne dosis rust.
En laat ik die nu in januari éindelijk weer even hebben! Bijtankmaand. Dan ben ik eind volgende maand weer helemaal opgeladen voor de verjaardagsvierdaagse in onze familie en alles wat daar bij komt kijken.
Ik heb geen hekel aan januari (want dan ben ik jarig!) maar ik snap je wel. december is niet mijn maand, te veel van van alles en er moet zo veel. Ik heb vorige week ook enorm genoten van nog lekker 5 dagen vrij tussen 4 en 8 januari, lekker voor mij en Zoon en later sloot Manlief ook nog aan, heerlijk. Op naar bijtanken en relaxen. Tussen het gezondeten en bewegen door.
Het overanalyseren heb ik gelukkig niet, maar het bekomen na sociale activiteiten is zeer herkenbaar. Ik werk in een open office en zelfs daarvan moet ik ’s avonds even bekomen. Het halfuurtje dat ik alleen thuis ben voordat Het Vriendje thuiskomt is dus heilig. Het heeft ook iets te maken met het feit dat ik hooggevoelig ben, vermoed ik. En ook dat van de stillere zijn in groep is ook herkenbaar, hoewel veel mensen mij als sociaal en extravert bestempelen.
Haha, zo zien mensen mij ook vaak, maar HOE KAN DAT?! denk ik dan alleen maar. Ik ken meubilair dat meer outgoing is dan ik. :-)) Alleen thuis zijn, za-lig, I feel you!
Ik analyseer niet zoveel in die situaties maar herken heel erg het moeten bijkomen van sociale activiteiten. En het afzeggen – weer toezeggen – en nogmaals afzeggen van afspraken ook. Ik ben gewoon snel moe, graag thuis en kan slecht met last minute veranderingen in mijn agenda en dus mijn hoofd omgaan. Januari vind ik qua weer verschrikkelijk, maar qua rust fantastisch!
Tessa onlangs geplaatst…Hoe is het om thuisblijfmoeder te zijn?
Ohja, veranderingen in mijn agenda, daar ben ik ook enorm allergisch voor. Tenminste, als er iets verplaatst wordt of last-minute wordt toegevoegd. Als er dingen úit gaan hoor je me dan weer niet zo mopperen. Fijne januari, jij!
Nee, plotselinge extra ruimte heb ik ook zelden bezwaar tegen 😉 Dankje, jij ook!
Nou overqnalyseer ik niet alles maar de rest herken ik wel. Sociaal gebeuren zuigt me leeg qua energie. Ik moet ook altijd dagen bijkomen van alles.
Ik heb dit eigenlijk sinds m’n angst en paniek stoornis en depressie opspeelde … ben bang dat ik er nooit meer vanaf kom
Zeg nooit nooit! Misschien zal in gezelschap zijn je altijd veel energie blijven kosten, kan, maar het kan best dat je sneller leert opladen toch?
Heel herkenbaar. Moeilijk ook in werksituaties. Gezellig vrijblijvend maar stiekum toch verplicht weg met collega’s, waarbij mijn hele lijf zegt neee. Maar je weet dat je er op afgerekend wordt als je niet gaat. Voordat het zover is heb ik heb ik die dag al 100x in gedachten meegemaakt. Dodelijk vermoeiend. Het stomme is dat als ik op onbekend terrein ben wel makkelijk tegen vreemden praat.
Oh, huu! Ben ik blij dat ik zelfstandig ondernemer ben.
Hoewel, als er even terugdenk was ik vroeger op de werkvloer eigenlijk een heel sociaal wezen. In een sportschool nota bene, met naast collega’s ook weetikhoeveel klanten. Hóe kan dat?!
Heb je deze collega’s al lang? Of is het ongemakkelijk omdat je ze nog niet enorm lang kent misschien?
Ik werk er nog niet zo lang idd. En het zijn alleen maar vrouwen. Op het werk ben ik ook sociaal. Maar dan zit je niet constant op elkaars lip. 🙂 Is toch anders dan buiten werktijd.
Geniale term, social hangover, en ook herkenbaar. Maar ik heb het juist andersom: 1 op 1 is meestal geen probleem, maar zodra er meer dan 3 mensen zijn ben ik de stille, de introverte die heel vaak wel iets zeggen maar dan heb ik het moment al weer gemist… Ik wens mezelf dan ook wat meer lef en sociaal inzicht toe voor het nieuwe jaar.
geertruurzaam onlangs geplaatst…Fair Wear Friday # Driekoningen en één prinses
Als je dat voor jezelf wenst, wens ik je dat ook! <3