Een lesje positief aanmoedigen bij judo

Voorafgaand aan de clubkampioenschappen judo kregen wij als ouders een lesje positief supporteren. “U mag uw kinderen gerust aanmoedigen,” zei judo instructeur Rens Holleman. “Graag zelfs! Maar houd het positief.” En hij illustreerde dat met enkele voorbeelden die hij niet zo gepast vond.

“Sloop em!” hebben we liever niet. Net als bijvoorbeeld “Trek z’n kop van z’n romp!”

Wij moesten erom lachen. Zouden er écht mensen zijn die zo ver gaan? “Geef -em op z’n flikker, kut!” is iets wat je in Den Bosch gerust zou kunnen horen bij een sportwedstrijd. Waarschijnlijk zou – behalve deze Veluwse import moeder – niemand er van opkijken. Maar zulke taal bij judo? Dat is toch meer iets voor langs de lijn bij het voetbal?

Enthousiaste ouders

Mijn lief bleek een enthousiaste luidruchtige supporter. Hij hield het netjes, maar zijn volume loog er niet om. “KOM OP THOMAS! GOOI -EM OMVER JONGEN!” Het leek wel of hij met een megafoon naast me zat. Tja, zijn kinderen waren aan het presteren in sport. Big deal voor mijn sportminnende wederhelft. Ik vond het aantal decibellen bij vlagen toch wel wat véél en hield ons gemiddelde binnen de perken door af en toe een bescheiden aanwijzing naar één van onze kinderen te roepen. “Hou vast Morris!” “Góed zo jongen!” Ik had mijn longen wel uit mijn lijf willen schreeuwen en zat continu op het puntje van de bank, maar ik heb me braaf ingehouden. Want ze deden voor de leuk mee; winst vond ik niet belangrijk, dat wisten ze. Ik was dus de voorbeeldsupporter, met af en toe een leuke gezellige aanmoediging. Hup kind. Je moeder is zo trots als een aap met zeven eh… Bananen.

Topsport

Ik schreef eerder al eens waarom mijn jongens judoën – bij Sportcentre Reflex in Den Bosch -en ik word steeds enthousiaster over de sport. Hoewel ik het er eerst maar suf uit vond zien, die badjasstoeipartijen, ben ik helemaal om. Er komt conditie bij kijken, behendigheid, kracht, strategie. Hoewel judoka’s eruit zien alsof ze vlak voor ze de mat op gaan een souvenir uit een dure hotelkamer hebben meegejat beoefenen ze eigenlijk een hele complete sport. En die pakkies zijn er gewoon voor de houvast. Aan strak lycra trekt het zo moeilijk. En wat een tof gebeuren, dat clubkampioenschap! De pool van mijn kleuter was enorm schattig. Al die kleine witgejaste kindertjes, op hun knietjes langs de mat, gespannen voor hun wedstrijdjes. Die onbetaalbaar waren! Het varieerde van lief stoeien en elkaar vooral niet te hard laten vallen tot enorme verbetenheid, stevige kleuterhoudgrepen en bloedfanatieke potjes judo. Prachtig! Morris moest het uiteindelijk afleggen tegen een kleuterdametje dat echt niet met zich liet sollen. De groep waarin Thomas judo’de was al een ander verhaal. Oudere, grotere kinderen, die echt al wel voor de winst gingen. Deze jongens en meiden smeten elkaar af en toe echt enorm hard op de mat: het ging om de punten. En wat ben ik trots op mijn grote zevenjarige, die zich goed staande wist te houden tussen oudere kinderen en kinderen die al verder waren in judo dan hij. Hoera voor mijn fanatieke bikkel en zijn geheime wapen: zijn heupworp. Hoewel het daar natuurlijk helemaal niet om gaat, ben ik wel enorm trots dat ik met twee prijswinnaars thuis kwam. Mijn judoduo behaalde een tweede en derde plaats. Thomas werd er enthousiast van: “Mam, kunnen we van de week misschien een prijzenkast voor me kopen? Met haakjes voor medailles en een plank voor als ik bekers ga winnen?” Doet jouw kroost aan sport? Hoe fanatiek ben jij dan, als er een wedstrijdje is?

Reacties

reacties