Vanmiddag zag ik Jack voor het eerst, het mopshondje van mijn schoonzus. Het is net een antieke Engelse theepot. Niet dat hij stokoud is natuurlijk, of een bloemenpatroon heeft, of een tuit. Ik bedoel het metafórisch.
Jack is net een Engelse theepot, omdat hij echt onooglijk is van dichtbij. Op een fascinerende manier. Je moet er naar blíjven kijken. En dan gebeurt er iets geks in je hoofd. En treedt een soort gewenning op. En voor je het weet is die stekende pijn in je ogen weg en vindt je het foeilelijke object voor je neus ineens léuk.
Dat had ik met Jack. In eerste instantie vond ik hem een intens lelijk mormel. Niet om aan te zien. Ik kon alleen maar heel hard lachen als ik foto’s van hem zag. Maar inmiddels zou ik hem wel mee naar huis willen nemen. En Dex ook! Wat een hilarisch leuk pocketformaat hondje.
En dan te bedenken dat ik níets met honden heb. Níets! Ze stinken, je moet ze uitlaten en ze hebben ook niet echt een functie, behalve aan je voeten liggen ofzo. Of de krant ophalen, maar daar hebben we toch geen abonnement op.
Toen ik geboren werd hadden mijn ouders een hond, die bij ons zou blijven tot ik een kleuter was. Maar verder ben ik opgegroeid tussen de katten. Heel gezellig vond ik dat destijds, lekker knuffelen met al die poezenbeesten.
Toch zou ik er zelf nooit voor kiezen. De kat van mijn moeder komt wel eens logeren en pas nu merk ik wat een extra werk dat oplevert. Overal losse haren en gritjes. Een kattenbak in de badkamer. Altijd iets moeten regelen als je langer dan een dag van huis wil. Mij niet gezien.
Frank oppert regelmatig dat een huisdier zo leuk voor de kinderen zou zijn. “Kom maar terug als ze daar zélf om vragen,” kaats ik dan terug. Eerlijk? Nu ik Jack gezien heb hoop ik bijna dat ze dat snel zullen gaan doen.
Heb jij (een) huisdier(en)? Speciaal voor je kind(eren)?
Haha ze zijn hilarisch om te zien maar zou niet weten wat ik ermee moet. Lijken me ook geen knuffelhonden.. Wij hebben zelf een konijn, een hond van bijna 2 en een pup.. Heerlijk!
Nicole onlangs geplaatst…Plog: dagje kapper, shoppen en een onverwachte middagdut
Die mopshondjes kunnen ook knorren (ipv blaffen)
Saskia onlangs geplaatst…Hoera voor Oma!
Mijn oudste zoon (16) heeft een autistische stoornis. Speciaal voor hem heb ik vorig jaar een hond in huis genomen. Ik hoefde zelf geen hond (liever niet zelfs) maar ja, mijn kind had een hond NODIG. En dat veranderde de zaak.
Het heeft gelukkig heel goed uitgepakt, we hebben nu een spaanse vuilnisbak via een stichting en we zijn dol op het beest. Ik zou niet weten hoe mijn Oudste de afgelopen maanden doorgekomen zou zijn zonder hond, ik wil het ook niet weten. Ik baal geregeld vanwege het (enorme) verharen en alweer savonds laat uit moeten laten, maar als ik dan Oudste met hond zie, en zie wat hond betekent voor hem en voor hem doet… dan is het alweer goed. Wij kregen hond toen hij bijna een jaar was, hij was al voorgetraind zeg maar. Kind en dier vriendelijk, plantaardig 😉
Hij luistert goed, kan ook alleen zijn, blaft niet (vind hij niet zo nodig denk ik, hij kan wel blaffen) is een knuffelhond. We zijn blij met hem! (nou ja meestal dan 🙂
Ik ben helemaal fan van mopshondjes. Stiekem vind ik ze ongelofelijk schattig. Zelf ben ik huisdierloos opgegroeid, helaas. Nu we twee katten in huis hebben merk ik pas hoeveel je eigenlijk hebt aan een huisdier. Ok, er is de kattenbak en je wil niet weten hoe hard die beesten kunnen zagen om eten, maar tegelijk zijn ze er wel altijd als je even een knuffel nodig hebt of dan doen ze weer een of andere idiote stoot zodat je plat ligt van het lachen. Ik ben blij met die twee poezels van ons. Ze mogen blijven. 😉
Kathleen onlangs geplaatst…Kerstkaart in maart