Ik houd niet van nep.
Niet van acrylnagels.
Niet van het gezicht van Melisa-van-Andy.
Niet van Vuiton tassen uit Bodrum, Turkije.
Niet van Helaes Pindakaas van de Aldi.
Niet van plastic of zijden bloemen.
En niet van de glimlach van zij-van-hiernaast.
Lang heb ik ook mijn twijfels gehad over dat hele e-reader gebeuren. „Dat is toch geen boek,” snoof ik dan misprijzend tegen de digitale lezers rondom mij en ik trok honderd onzinnige argumenten uit de kast.
„Je kan niet bladeren. Een e-reader ruikt niet naar papier. Je ziet niet hoe ver je al in je boek bent. Alle goede, recente boeken zijn vast nog helemaal niet digitaal verkrijgbaar. Het ziet er zo treurig uit: mannen die van zo’n schermpje lezen in de trein. Een digitaal boek kan je niet in de kast zetten.”
E-books vond ik nep. Nee, die zouden er bij mij nooit inkomen.
Maar mijn laatste argument werd precies de reden waarom ik vorig jaar toch een e-reader aanschafte. Boeken nemen heel veel plaats in. En laat ik er nou zelden tot nooit één herlezen. Op de Ikea catalogus na en hoewel ik dat Het Boek vind is het technisch gesproken geen boek zeker?
Begin dit jaar begon ik aan een 365dagen project waarin ik elke dag iets weggooi. Om meer ruimte te scheppen in ons niet heel riante huis, waar we met z’n vijven wonen. Omdat ik keuzes moest maken – je kan slecht je koelkast, één of twee kinderen of je tweepersoonsbed weg doen – gingen de boeken al snel de deur uit. Dozen vol. Alleen de kinderboeken bleven.
Voor mezelf kocht ik een fake boek. Een Kobo e-reader.
En een wonder gebeurde.
Ik lees weer! Ik lees vaak, veel en overal. In z’n rode hoesje gaat m’n handzame nepboek overal mee naartoe. Een bladzijde op het schoolplein, een hoofdstukje op het toilet, een half boek in de speeltuin. Dankzij het handige scherm kan ik overal letters vreten, ook buiten in de zon.
Volgens Goodreads slokte ik dit jaar alleen al 24 boeken op. Dat is meer dan in de vijf jaar hiervoor tezamen! Op Goodreads, de site en de app, kwam ik terecht via Talesfromthecrib en echt: het is zo’n aanrader. Zeker voor een lijstjesmaker als ik!
Ik zou Goodreads omschrijven als social reading. Je kan bijhouden wat je las en wanneer. Je kan reviews schrijven over de boeken die je gelezen hebt. Je krijgt suggesties op basis van eerdere titels die je las of genres die je graag hebt. En diezelfde informatie kan je ook bekijken van andere gebruikers.
Of maak vrienden en je sluit je aan bij groepen: volg welke boeken de mensen in je Facebooknetwerk lezen, of begin een digitale leesclub met andere linkshandige Limburgse chicklitlezers.
Dat zie ik in de bibliotheek nog niet gebeuren!
Liefde dus, tussen mij, mijn nepboek en de lijstjes op Goodreads.
Het enige nadeel van zo’n e-reader is het opladen. Hoewel de batterij een eeuwigheid meegaat komt er toch altijd weer dat moment dat mijn oudste kind naar het display van m’n Kobo Glo kijkt en met de enorme vanzelfsprekendheid van een kind uit 2008 zegt:
„Mama, je boek is bijna leeg.”
Heb jij een e-reader? Lees je meer sinds je die hebt?
En heb je leestips voor me, voor op vakantie?
Oh dit kan geen toeval zijn dat ik je berichtje nu lees… de afgelopen tijd heb ik weer een paar ouderwetse boeken voor mijzelf aangeschaft. Ik heb ze alweer uit en nu liggen ze te slingeren. Wat ga ik ermee doen? Bewaren? Verkopen? Weggeven? En… zou zo’n e-reader niet tóch wat voor mij zijn..? Denk dat dit de doorslag geeft… ik ga er ook aan… 😉
Twee jaar heb ik mijn nep-boek nu en ik wil niet meer anders. Ja de geur en structuur is weg, maar ik las vorige week een dikke pil van 700p en die paste in mijn binnenzak…..
Om nog maar te zwijgen over de kilo’s minder in de auto opweg naar Frankrijk.
Ruth onlangs geplaatst…De IKKE-lijst