Een boekje open over zwemles: de ouders

Eigenlijk is hier elke maandag een soort Blue Monday: zwembadwaterblauw. Want maandag is zwemlesdag. En dat is op zijn zachtst gezegd geen hobby van me. Ik zou er ondertussen een boek over kunnen schrijven. Maar ik houd het maar bij een paar blogposts.

Met vandaag als aftrap: de zwemlesouders.

De ouders voor de les

Voor de zwemles begint zijn de meeste ouders nog geduldig. Het gros komt ruim op tijd en hijst op z’n gemak de kinderen in zwembroek en drijfvest. De aanmoedigingen vliegen in het rond. “Zet hem op straks Juul!” “Laat maar weer eens wat zien Stan!”

De meesten van ons hebben zich naar de zwemles toe gehaast; het past allemaal maar net in een dagelijks ritme, maar we weten dat we zo even drie kwartier rust hebben. Degene van ons die geen jongere broertjes of zusjes van het zwemmende kind bij zich hebben tenminste.

De ouders tijdens de les

Tijdens de zwemles staan de ouders van de beginnende zwemmertjes buiten voor het raam, om een glimp op te vangen van hun in het water krioelende garnaal. Het lijkt nog niet veel op zwemmen, maar de drijfpakken houden al die spartelaars boven water en we zijn er apetrots op. Er worden geregeld duimen opgestoken naar de kinderen, die goed in de gaten houden of papa en mama er wel staat.

De ouders van de gevorderde zwemmers hebben een ereplaats binnen, een paar meter van de badrand van het 25 meter bad. Daar zitten we op plastic stoeltjes te zweten en half in te dutten door de warmte.

We bespreken af en toe even de vorderingen van de kinderen en zijn het allemaal eens: zwemles is gedoe, zwemles duurt veel te lang en wat zullen we blij zijn als onze telg voor de zomervakantie een diploma heeft, want dat maakt het allemaal wat gemakkelijker op vakantie.

De ouders na de les

Ik vraag me soms wel eens af of er iets raars in het zwembadwater zit, waar kinderen extra druk van worden. Of dat het inademen van chloor hyperactiviteit als bijwerking heeft. Of misschien krijgen ze gewoon, net als ik, energie van bewegen.

Want tjongejongejónge, wat zijn al die kinderen DRUK na hun zwemles.

Ze staan allemaal te stuiteren op een handdoekje, terwijl wij ouders verwoede pogingen doen hen ook achter de oren, onder de armen en tussen de tenen af te drogen.

De meeste ouders waren voor de les nog positief en geduldig, maar nu vliegen behalve de natte zwembroeken en -pakken ook de gefrustreerde uitspraken over en weer.

Het valt ook niet mee een paar kleren over een haastig afgedroogd, nog klam, wriemelend kinderlijf te sjorren, terwijl het kind in kwestie voor geen meter meewerkt.

De poep-, pies- en piemelgrappen vliegen door de kleedkamer. De aangeklede kinderen rennen overal tussendoor. Een klein broertje heeft een natte zwembroek op zijn hoofd gezet. Iemand is een sok kwijt. Een ander kind gaat met zijn droge sokken op zijn natte zwembroek staan. Een vader snibt zijn zoon toe volgende keer eens net zoveel energie in het duiken te steken ‘als nu in dat gekloot’.

Heerlijk, zo’n groepskleedkamer. Probeer daar maar eens positief te blijven.

Ik, voor tijdens en na de les

Ik probeer de moed er maar in te houden. Leren zwemmen moeten ze toch en eigenlijk zijn die uurtjes aan het zwembad ook wel een ontsnapping aan de dagelijkse hectiek. Jongste gaat nooit mee, die blijft bij oma. En Thomas en Morris zwemmen op hetzelfde tijdstip, elk in een andere groep.

Tijdens de zwemles kijk ik het eerste deel buiten, naar jongste en verplaats me na 20 minuten naar de rand van het ‘afzwembad’, om naar oudste te kijken. Af en toe steek ik een trotse duim op. En tussendoor Twitter ik ook nog wel wat of beantwoord ik hier en daar een mailtje.

Twee kinderen tegelijk op zwemles is logistiek handig, omdat ik door die overlap uiteindelijk minder lang in het zwembad hoef te zitten. Jongste moet namelijk ook nog op les, dus voorlopig ben ik nog niet aan de wekelijkse chloordampen ontsnapt.

Het betekent wel dat ik na de zwemles twéé stuiteraars sta af te drogen en aan te kleden, maar ik blijf als vanzelf kalm en gezellig als ik andere ouders om me heen hoor foeteren. Zij zijn een enorme reality check. M’n jongens genieten ook erg van het zwemmen, dat helpt. Ze zijn blij en trots nadien, daar kan ik toch niet boos om worden? Dan maar 10 minuten later aan de spinazie.

Natuurlijk heb ik er ook wel eens de pest over in als we weer ‘moeten’. Natuurlijk zou ik ook graag hebben dat ze graag kunnen zwemmen als we nog weggaan in de zomervakantie. Natuurlijk word ik er ook niet heel blij van twee van die druktemakers aan en uit te kleden in een kleine warme ruimte.

Ik ben ook maar gewoon een moeder. Maar ik heb er toch geen invloed op, dus het heeft zo weinig zin me op te winden en te gaan lopen briesen en mopperen. Go with the flow, dat gaat me best goed af op maandag.

Meer over zwemles

Jullie kunnen de komende tijd nog wat meer zwemlesblogs verwachten. Onder andere over de zwemmethode waar we voor kozen en op welke leeftijd mijn kinderen begonnen met zwemmen en waarom.

Ben jij al een zwemlesouder? Hoe ervaar jij het?

0

Reacties

reacties