Het is af en toe een wonder dat mijn kinderen geen kale plekken op het hoofd hebben, als we op de plaats van bestemming aankomen. Van het elkaar uit het hoofd trekken van de wilde blonde haren.
Het is ideaal hoor, een bakfiets, maar met een twee-, vier- en zesjarige in de bak is het tegenwoordig vooral:
oorlog op een vierkante meter.
“Hij zit veel te wijd. MAMA, HIJ ZIT TE WIJD!”
“Zo kan ik er niet goed naast.””Hij zit te zingen! Stop met zingen. NIET ZINGEN!”
“Hij zit met zijn tong te klakken. Hou eens op met dat geklak. NOUHOU! NIET KLAKKEN!”
“Hij ademt mijn kant op.”
“Zijn tas zit op mijn helft.”
Een negotiator op de bagagedrager
Sjongejonge. Je zou er bijna een negotiator voor nodig hebben, op de bagagedrager ofzo, om het hele spulletje heelhuids van punt A naar punt B te fietsen. Of liever nog naast me, op z’n eigen fiets, met een megafoon in de hand, zodat hij m’n jongens kan toeschreeuwen alsof het een clubje roeiers is. “Stil zitten! Mondjes dicht! Niet naar buiten hangen! Van elkaar afblijven. IK ZEI VAN ELKAAR AFBLIJVEN!”
Ik probeer het geruzie maar weg te filteren. Glimlach nu en dan eens verontschuldigend naar een schoolpleinmoeder, terwijl ik een woeste kluwen jongens inlaad. En wens mezelf een geluidsdichte regentent op de bakfiets.
En ondertussen mijmer ik over hoe mooi het was, tussen mij, de bakfiets en de jongens. We kochten -em toen ik nog geen rijbewijs had en ik doe er alles mee! Het is eigenlijk bijna een tweede auto.
Onze bakfietsgeschiedenis
Ik fietste met een dikke zwangere buik rond, met een peuter-Thomas op het bankje.
We voegden er niet veel later een maxi-cosi aan toe, met een altijd slapende baby-Morris. Elke zaterdag op de markt omringde ik hem met vers fruit, bloemen, brood en worstenbroodjes. Thomas at een broodje en zwaaide naar iedereen. Morris sliep.
Twee jaar later: weer een baby in de bak! Dex voorin, in zijn maxi-cosi. Mijn oudste twee daarachter, op het bankje.
We hebben zó veel kilometers afgelegd met z’n allen. En in die Cargobike XL kan ik bijna een jeugdvoetbalelftal meenemen. Met Roel van Velsen er nog bij, als het moet. Of gewoon speelvriendjes. Ook dat past met gemak.
Thomas en Morris fietsen nu zelf. We wonen zo dicht bij school dat we dát eigenlijk zouden kunnen lopen. Maar in de ochtenddrukte laad ik de jongens toch vaak even in de fiets.
Soms is het ook gewoon zo praktisch: ergens heen met een bak vol, in plaats van met los fietsende jongens. Naar zwemles bijvoorbeeld. Dan komen ze uitgerust aan en zitten ze op de terugweg lekker uit de wind onder de huif.
Thomas, je bent ontslagen!
Maar het is een heuse work-out tegenwoordig, drie van die lange slungels. Dus als Thomas op zijn verjaardag zijn oh-zo-gewenste grotere fiets gekregen heeft krijgt hij een bewijs van ontslag voor de bakfiets.
Dan peddel ik er nog met twee rond, dus dat empty-bak-syndrome, dat duurt gelukkig nog wel even. En als ze allemaal los fietsen heeft dat ook wel zo zijn voordelen; dán kan ik pas veel planten en bloemen meenemen!
Is het bij jou ook zo’n gekibbel op de fiets of in de auto? Heb jij ook een bakfiets? En ben je er net zo verknocht aan als ik aan de mijne?
Ik heb een fietskar en daar zit de jongste in in de maxi cosi de oudste zit achter op mijn fiets in een stoeltje en die kletst je de hele weg de oren van de kop haha
Els onlangs geplaatst…Woensdag wasdag…
In onze fietskar zitten de jongste twee, gezellig onder een dekentje in de winter. Ze kunnen nu voor en achterop maar dat is koud! De grote twee van nu 9 en 7 fietsen al een hele tijd zelf.
Ik heb geen bakfiets maar ik herken het gekibbel om niets heel goed!
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Keukenstoelen met skai
Ik heb dus nog geen kinderen. Maar ik zie vaak bakfietsen vol kinderen door het verkeer slingeren en hou altijd een beetje m’n hart vast. En is het niet super vermoeiend? Ik raak met m’n eigen fiets soms nauwelijks vooruit, haha!
Claire onlangs geplaatst…Australia Day
Hihi zo herkenbaar wat je schrijft! Hier ook 3 jongens. 5,7 en 9 jaar en sinds dit schooljaar alle drie op hun eigen fiets naar school (niet luisterend naar mijn overbezorgde geschreeuw: niet zo dicht achter mekaar!!! Niet zo dicht naast elkaar!!!!!! Laat die fietsbel eens met rust!!!!! Niet op het midden van de weg!!!! Kijk uit voor die auto/fietser/brommer/ whatever!!! Kijk VOOR je!!! Ik hoor je niet (als er eentje een kilometer voor uit fietst maar ook nog even gezellig wat wil babbelen). Ik verwonder me elke keer weer over het feit dat we toch allemaal veilig op school zijn aangekomen, ze moeten alledrie een heel actief engeltje op hun schouders hebben zitten, die maakt overuren! Bakfiets heb ik nooit gehad, maar wel een fietskar achter de fiets toen de jongens wat kleiner waren, maar op een gegeven moment wonnen hun kilo’s het van mijn conditie en heb ik de bak nog een tijdje voor de boodschappen gebruikt. Nu alweer een aantal jaren fietskarloos, maar de plek in de garage is inmiddels aardig opgevuld net steeds groter wordende fietsen met van die stoere (te) brede sturen. Dat zul je nog wel gaan herkennen in de toekomst. Ik vind dat je erg grappig en heel herkenbaar schrijft, ik kijk uit naar je volgende blog. Groetjes Esther
Wat leuk om foto’s te zien van de bakfiets met de kindjes toen ze nog zoveel kleiner waren!
Hier een fietskar in gebruik, maar ik moet bekennen: alleen bij mooi weer! De auto staat ter beschikking dus in de wintermaanden gebruik ik de fietskar niet. Maar ik geniet er wel van, van zo’n tochtje tot aan de schoolpoort!
Lien onlangs geplaatst…Gedichtendag
Ik wil echt zó graag een bakfiets! Wij hebben ook geen rijbewijs en het lijkt me echt ideaal!!
Daantje onlangs geplaatst…Marktplaats: de smaak te pakken
Hier in huis geen bakfiets maar wel een fietskar. Ideaal, ga daar zo graag mee op pad. En ook los te gebruiken als tweeling buggy.
Linda onlangs geplaatst…Sensopatisch spelen met ijs en water
Ghe jullie maxicosi zit nu in mijn bakfiets, waar het nog wel pais & vree is!