Dingdong, deed van de week de deurbel, terwijl ik net een hete aardappelpan op tafel zette. Ik kon de bel nog net horen, de tonen kwamen amper boven het gejoel van mijn hongerige boevenbende uit. Tijdens de avondspits is het volume hier nogal eh… bovengemiddeld denk ik.
Voor de deur staat een jonge vrouw. “Hallo,” zegt ze een beetje gegeneerd. “Misschien een gekke vraag, maar ik ben opgegroeid in dit huis en ik zou zo graag nog eens binnen kijken.”
Met de boodschap dat ze later nog maar even terug moet komen, omdat we net gaan eten draait ze zich om en loopt de straat weer uit.
Terug naar je roots
Ergens begrijp ik haar wel, het is mooi om je roots op te zoeken. Zelf doe ik dat ook graag. Sterker nog; ik zie op tegen november, wanneer mijn moeder verhuist, weg van de plek waar we als gezin altijd gewoond hebben. De omgeving én het huis waarin ik opgroeide en waar ze nog altijd woont houden de herinnering aan mijn vader levend. Ik vind het moeilijk dat ik daar vanaf volgend jaar niets meer te zoeken heb.
Maar zou ik na een aantal jaar nog eens ín het huis willen kijken? Dat geloof ik niet.
Ik zie daarbij een filmscenario voor me, van iemand die nog eens terugkeert naar het enorme vrijstaande huis uit haar jeugd. Met een veranda waar een schommelstoel staat. Houten luiken voor de ramen. Rozen tegen de muur. Een enorme lap grond eromheen, met vlakbij het huis een enorme boom met een wat versleten schommel aan één van de takken.
Niet een tussenwoning in Elburg of Den Bosch.
Verwarmingsketelmonteurgevoel
Ieder zijn talent natuurlijk, maar ik ga me al ongemakkelijk voelen van een verwarmingsketelmonteur in huis (Zou hij koffie moeten? Wanneer dan? En moet ik dat boven brengen? Of moet hij aan tafel zitten? Moet ik er eigenlijk bij blijven, terwijl hij verwarmingsketelmonteert? Of kan ik beneden een boekje gaan lezen?).
Iemand rondleiden in iedere kamer van mijn momenteel nogal rommelige huis is dan ook niet iets waar ik om zit te springen. En als een razende gaan opruimen voor iemand die hier in de vorige eeuw woonde, terwijl ik deze week nog duizendenéén belangrijker dingen te doen heb? Meh, nee.
Haar herinneringen zijn ook vast duizend keer mooier dan de werkelijkheid. Tjeesus, waarom hebben die mensen die muur blauw gemaakt?! En kijk de badkamertegels nou!
En dan ga ik in al mijn naïviteit nog uit van de eerlijkheid van de mens. Want wie zegt dat ze niet iemand is met valse motieven, die hier graag eens binnen wil neuzen? De wereld is tegenwoordig dwazer dan ik af en toe voor mogelijk houd.
What to do
Ik verwacht één dezer dagen deze sentimentaljourneydame weer aan de deur, maar ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Als ze haar oude huis wil kópen mag dat natuurlijk: dat maakt de Rabobank tegenwoordig allemaal mogelijk, zie ik elke dag op tv in de meest onrealistische reclame ever. Het huis waarin je opgroeide kopen? Als dat belangrijk is, dan régelen wij dat! (Ook al ben je een arme sloeber.) Tuurlijk, Rabobank..!
Ondertussen twijfel ik nog even: haar met drie druktemakers om me heen rondloodsen door een berg strijkgoed, rommelmarktspullen, een zolder die nodig gestofzuigd moet en algehele chaos óf ons hele gezin achter de bank verstoppen.
Gelukkig weten jullie altijd alles! Dus vertel eens: wat zou jij doen? En keerde jij misschien al eens terug naar het huis van je jeugd? Hoe ging dat?
Wat een negatieve reactie ik zou de mevrouw denk ik wel binnenlaten. Ik ga altijd uit van het goede in de mens en verder niets opruimen of poetsen dat boeit mij verder niet wat mensen van mij denken
Ik zou zo iemand zeker binnenlaten. Ik snap wel dat je soms graag terug wilt kijken. En een blik in een huis waar je misschien opgroeide is heel speciaal denk ik.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Sophie in de kreukels: botox = als benen scheren?
Ik versta je wrang gevoel en niemand kan je verplichten zomaar je deur open te zetten.
Ik denk wel dat ik ze zou binnenlaten, nu ook niet meteen tijdens het etensuur, maar spreek eens een rustig moment af. Misschien heb je zelf ook wat aan haar verhalen?
Zelf zou ik ook dolgraag een kijkje nemen in mijn ouderlijk huis, maar zou het nooit vragen…
Volg je gevoel 🙂
Ester onlangs geplaatst…Zindelijkheidstraining. Ik probeerde het ‘the hard way’.
Ik heb al aan beide kanten gestaan.
De ene keer belde ik aan bij het huis van mijn oma, toen die daar al 10 jaar niet meer woonde. Het ouderlijk huis van mijn vader die nog niet lang overleden was. De nieuwe eigenaars lieten mij de tuin zien en ik liep een stukje door het huis. Zelden ontroerder geweest.
toen wij pas zelf eigenaar van een huis werden, stond er aan de overkant een oude man te kijken hoe we verbouwden. Ik sprak hem aan en hij vertelde dat hij al kind er nog gewoond had en hij beschreef de verschillende plaatsen. Ik heb hem uitgenodigd om binnen te komen.
Dit huis is hiervoor 50 jaar bewoond door dezelfde meneer die kortgeleden is overleden. Maar misschien komen zijn kinderen nog eens kijken. Is hier een stuk opgeknapt, dus ik zou er helemaal geen bezwaar tegen hebben 🙂
Ik denk dat jouw bezoeker wel door de rommel heen kijkt 😉
Ik heb weinig sentiment met huizen, maar als er iemand is overleden vind ik het toch wat lastiger. Mijn moeders man is overleden in hun vorige huis en daar waren zij zo gelukkig. Ik mis dat huis nu wel een beetje, omdat die herinneringen daardoor niet meer zo vaak worden opgeroepen.
Lilian onlangs geplaatst…Mijn bevalling in een veld vol bloemen
Absoluut binnenlaten is mijn mening! Ik vind dat jij en jouw kinderen toch iets bijzonders delen met deze vrouw. Ik heb het nooit gedaan, maar ik denk er wel af en toe wel over om een van de huizen waar ik ooit heb gewoond te bezoeken. De vorige bewoner van ons huidige huis vond het jammer dat hij moest verhuizen. Tegen hem heb ik gezegd: “het blijft altijd ook uw huis”, en dat is ook zo. Hij is overigens nooit terug geweest. Ik heb ook een hekel aan vreemden in huis, verschrikkelijk, maar een vorige bewoner zou wat mij betreft altijd welkom moeten zijn. En uiteraard geen commentaar mogen leveren op troep of blauwe muren.
Ik schrik eerlijk gezegd een beetje van de negatieve toon van deze post. Misschien komt het omdat ik te naïef ben en niet nadenk over alle mogelijke negatieve motieven dat mensen kunnen hebben of omdat ik me zelf dikwijls afvraag hoe mijn oude studentenkoten er tegenwoordig uitzien, maar ik zou er niet echt een probleem mee hebben als iemand naar ons huis zou willen komen kijken…
Lotte onlangs geplaatst…Over zotte dromen
Goh, ik zou de mevrouw denk ik wel binnenlaten. Ik ga altijd uit van het goede in de mens (en ben daar te naïef in!) en als die mevrouw graag herinneringen wil ophalen zou ik juist leuk vinden! Alleen wel op een moment dat het mij uitkomt.
Laat je weten hoe het is afgelopen?
geertruurzaam onlangs geplaatst…Wrap met boerenkool, couscous en hummus
Het huis waarin ik opgroeide heeft een hele tijd op Funda gestaan, dus ik heb daar leuk virtueel kunnen snuffelen. Zou ook best eens binnen willen kijken.
Het huis waar mijn ouders nu wonen is heel oud en er zijn regelmatig oudbewoners geweest die hebben rondgekeken en waardoor mijn ouders een erg compleet beeld hebben gekregen van alle verbouwingen en veel verhalen over hun huis kennen.
Ons huis is nieuwbouw dus dit kan niet gebeuren bij ons. Maar zou ik het doen? Ik denk het wel. Maar hangt van moment en eerste indruk van degene aan de deur af.
Toevallig heb ik er dus wel ervaring mee. We wonen in een enorme nieuwbouwvinex waar pas recent de laatste blokken om ons heen zijn gebouwd en opgeleverd.
Je raadt het misschien al; mensen bellen regelmatig aan om te vragen of ze mijn huis met uitbouw mogen zien en mogen weten wat wij als meerwerk hebben genomen. Persoonlijk vind ik dat niet zo’n probleem, maar ik vind ook dat je altijd en overal nee mag zeggen als je gevoel je dat ingeeft ;).
Ik zou wel eens weer mijn ouderlijk huis willen zien van binnen, maar dan alleen, niet met de huidige bewoners erbij. Dat zie ik niet snel gebeuren. Wie weet zetten ze het ooit te koop en kan ik het dan bezichtigen 😉
Als hier iemand in huis zou willen kijken, zou ik dat denk ik weigeren; het is nieuwbouw, wij zijn de eerste bewoners, dus er zijn geen herinneringen of iets dergelijks als reden om hier rond te snuffelen…
En monteurs, ik bied altijd maar meteen koffie of iets fris aan, ben ik er vanaf 😀
Bij mij is het misschien een ander verhaal omdat ik geen kinderen en dus ook geen drukke avondspitsen heb. Ik vind het namelijk heerlijk als mensen komen kijken. Ik ben zeker niet de netste, maar ik ga er vanuit dat mensen die komen kijken de zooi wel accepteren. En die kwade bedoelingen zou ik me niet zo’n zorgen over maken; je bent er toch zelf bij? Maar als jij het geen fijn gevoel vindt zou ik dat vooral zeggen.
Ik zou zelf graag eens teruggaan naar mijn oude studentenhuizen – je brengt me op ideeën 🙂
Ik zou denk ik het volgende doen.
“Hi wat fijn dat je zulke goede herinneringen hebt aan dit huis. Ik snap dat je graag nog een kijkje wilt nemen. Nu heb ik er over nagedacht en voel mij hier niet zo prettig bij. Is er een speciale reden of wil je gewoon zomaar kijken. (Misschien wil ze wel de overleden schildpad gedag zeggen die ze in de tuin begraven heeft)
Afhankelijk van haar antwoord. Dode schildpad. Zou ik haar dan de tuin laten zien laatste eer aan de schildpad en daarna weer netjes de deur uitzetten. Zomaar zou ik niet doen. Ik zou eerlijk zeggen dat ik.mij er niet pretig bij voel.
Bij ons belde een jongen aan die hier gewoond heeft om te zeggen dat hij de muur van de woonkamer zo kaal vind als hij langs fietste of we niet iets op.konde hangen. Ik heb toen beleeft gezegt dat hij dan maar een andere route moest nemen omdat ik erg blij ben met de kale muur ☺
Ik ken je gevoel wat betreft monteurs en ander ‘gespuis’ in huis.
Hier staat eens in de paar maanden een oudere mevrouw voor de deur die geboren is in ons huis. De eerste keer vertelde ze van alles en nog wat over het huis. Ik vond het leuk om er wat over te weten en heb haar toen het huis laten zien.
Inmiddels is ze vele malen vaker geweest en ik heb er echt geen zin in om haar elke keer binnen te laten en laat haar dan ook buiten het hek staan kletsen. Laatst kwam ze zelfs met haar kleinkinderen aanzetten……nou sorry, ik woon niet in een museum.
Ons huis is ooit ook een periode verhuurd als vakantiewoning en je raadt het al, ook hiervan hebben we bezoekers voor de deur gehad, 8 stuks die even wilden kijken, nee bedankt!