De verkrampte flamingo

Na een kilometer of zeven, acht passeerde ik van de week de roeiclub. Het clubhuis liep net leeg en ik moest wat roeiers passeren. Dat zijn over het algemeen heel fitte figuren volgens mij en één van hen riep me met opgestoken duim na: “Trek wel je nek in he?!”

Ik begreep jammergenoeg precies wat ze bedoelde. Als ik ren (of wandel, of boodschappen doe, of strijk of afwas of of of…) heb ik de neiging mijn nek uit te steken. Mijn hoofd is zelden recht boven mijn romp.

Ik voelde me betrapt en probeerde meteen mijn houding te verbeteren. Met als gevolg dat ik mijn run helemaal verkrampt afmaakte. Ik moet eruit hebben gezien als een flamingo met een nekhernia.

Nu weet ik wel dat vorm belangrijk is. Ik heb nooit looptrainingen gevolgd, met uitzondering van twee reeksen coach mp3’s en een clinic Chi Running van een paar uurtjes. Niet voldoende om precies te weten wat ik doe.

Misschien heb ik de slijmbeursontsteking in mijn heup wel aan mezelf te wijten gehad. Misschien zou ik de helft sneller zijn na een paar lesjes loopscholing. En misschien is het wel supergezellig bij een vaste loopgroep of een atletiekvereniging.

Maar het is in ons drukke bestaan zo lastig in te passen, dus ik blijf doen wat ik doe. Ik ren voor mijn plezier en daarbij probeer ik zo goed mogelijk naar m’n lijf te luisteren. Hopelijk blijven verdere blessures me bespaard. En die nek, daar maak ik toch ook maar weer even een aandachtspuntje van.

Bij mijn volgende run visualiseer ik een keurige loopster. Weg met de verkrampte flamingo!