Jarenlang ben ik jaloers geweest op moeders waar je aan de buitenkant niet aan kon zien dat ze ooit gebaard hadden. Van die moeders die slank en strak op het consultatiebureau kwamen met een 4 weken oude baby. Die konden toch niet allemaal de personal trainer van Gwyneth Paltrow hebben zeker? Wat was dan hun geheim? Zouden zij dan níet de hele zwangerschap met twee handen groothandelverpakkingen zure matjes naar binnen hebben lopen proppen? Oh. Dan is dat waarschijnlijk het verschil! Zelf zag ik er eerder uit alsof ik de personal trainer van Gwyneth Paltrow had ópgegeten.
Voor ik zwanger werd werkte ik in een sportschool. Ik sportte voor mijn werk en ik sportte privé. Uren per week bewoog ik intensief. En daar stopte ik mee toen we het hele zwangerschapstraject in gingen. We hadden hormoonbehandelingen nodig en met name aan het einde van zo’n icsi-traject moet je het rustig aan doen, werd ons verteld. Dat deed ik.
Ik bewoog alleen mijn armen nog. Naar de schaaltjes koek en chips en naar alle andere dingen die ik mezelf voorheen ontzegd had, omdat in de sport je lijf je visitekaartje is. De kilo’s vlogen er rap aan. Dag slanke strak getrainde vrouw. Hoi moeke.
In de jaren erna werd ik nóg twee keer zwanger en de cijfers van mijn weegschaal bereikten een absoluut hoogtepunt. Ik besloot dat er iets moest gebeuren en werd weer lid van één van de sportscholen waar ik werkte. Krachttraining zou me wel helpen weer in vorm te komen.
Ondertussen zijn we een half jaar verder en heb ik geen overgewicht meer. Ik mag er best wel weer zijn. Maar die moederbuik. Die buik is een verhaal apart.
Gisteren postte ik er deze foto van online en er kwam een stroom aan like en positieve reacties op.
Tja. Mijn buik is niet meer dik. Maar pssst, geheimpje: de waarheid zit hem ónder de stevige tailleband van mijn Nike tights.
Sorry, maar zo gaat dat met fitnessfoto’s en met voor- en na kiekjes. Je wordt besodemieterd waar je bij staat.
Thank god voor broeken en ondergoed met een hoge band. Daar kan je van alles onder verstoppen. Je pinpas, je iPhone, een reisstrijkijzer of een reservesetje kleding.
Maar ook honderd witte zebra-strepen van het zo vaak uitrekken van mijn huid. Een litteken van drie keizersnedes. Een tattoo die niet meer zo kek is als toen ik hem in mijn jonge jaren liet zetten. En vel. Als ik rechtop sta of mijn buik aanspan is er niets aan de hand. Maar echt: mijn huid is zoveel aan elasticiteit verloren. De rek is eruit. En dat resulteert in los vel. Toch minstens genoeg om een leuke kinderfauteuil mee te kunnen bekleden. Of om twee tassen van te maken.
Laat je dus niet verblinden door de foto. Daarop lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar er is veel schade.
Perfectionist als ik ben vind ik dat echt enorm vervelend – en dat is een flinke understatement -, maar aangezien ik er toch niets aan kan doen zit er maar één ding op. Of eigenlijk twee. Ik ga er het beste van maken, door heel hard verder te trainen. Misschien maken behoorlijke buikspieren nog wel wat goed. En voor een deel zal ik moeten accepteren dat perfectie er na mijn drie zwangerschappen echt niet meer in zit. Maar ach: ik kreeg er zoveel voor terug.
Willen jullie me nu weer even excuseren? Ik moet dringend mijn moederbuik in een broek gaan proppen en een sporttas gaan inpakken. Vertellen jullie me ondertussen eens wat bij jullie de schade is?
Je mag trots zijn op je lijf! Niet alleen omdat je nu weer gezond sport en er beter uit ziet, maar ook omdat je drie kinderen op deze aarde hebt gezet. Bij mij is het ook niet meer zoals voor de zwangerschap en ik hoop dat het in de toekomst nog meer uitrekt vanwege meer zwangerschappen, maar tegelijkertijd ben ik nog nooit zo tevreden met mijn fitte, sterke, mooie, uitgerekt lijf geweest!
Arcadia onlangs geplaatst…Ronja: de lopende dreumes
Ik weet nooit of ik op dit soort stukjes wel of niet moet reageren omdat ik zo’n moeder ben die je in de eerste alinea beschrijft. Zo’n moeder tegen wie iedereen zegt ‘jij hebt niks te klagen want jij bent slank’. Maar door je vraag wat bij de lezer de schade is voel ik me toch geroepen om te reageren. Want ook ik heb ‘schade’. Ik was altijd al dun. Maar nadat ik bij mijn tweede zoon na 13 maanden stopte met borstvoeding was ik uitgemergeld. ‘Je baby heeft je opgegeten’ zei de huisarts. Een schrale 50 kilo bij een lengte van 1,73. Een hoopje botten met een stukje vel eromheen. Ik had een B cupje. Ik vond dat altijd maar karig maar nu zou ik willen dat ik het nog had want nu heb ik helemaal geen borsten meer. Een bikini kopen is voor mij net zo’n hel als voor vrouwen met grote borsten die op dat gebied schade hebben geleden.
Ik onderschat niet hoe moeilijk afvallen is maar aankomen is in ieder geval net zo moeilijk…
Ik heb nog wel een strakke moederbuik (wel met rare navel) maar ik moet net zo veel moeite doen om mezelf na de zwangerschappen te accepteren.
Maar met dit gezegd hebbende, respect voor hoe je bezig bent en de discipline waarmee je dit doet. Wat ik van je zie op je foto’s zie je er top uit!
De schade, waar moet ik beginnen: mijn tijgervel? Mijn dijen die tegen elkaar aan schuren> Mijn dikke rug? Mijn hartslag die boven de 200 zit als ik een trap loop? Of mijn heupen met een omvang van meer dan een meter? Ik was ooit sportief, strak en slank. Gister ben ik weer begonnen met een sportregime. Kracht en conditie, vooral kracht, conditie komt wel met opwarmen. Al wil ik wel in september 5 km lopen, maar goed, dat kan ook op karakter. Moet ik dat eerst ook nog even trainen.
Vrouwen mogen best trots zijn op hun moederbuik. Daar is niets mis mee. Maar ik snap je punt wel. Een strakke buik is mooi, maar slechts voor weinigen weggelegd. Ik ben blij met mijn lijf, niet meer strak (ook nooit geweest), gebruikssporen van zwangerschappen, maar heel betrouwbaar, sterk en fit.
Wat ben je ver gekomen in zo korte tijd. Ik vond je ook mooi met rondingen, maar snap dat dit meer het lijf is zoals je het van jezelf gewend was en dat je dat dus graag terug wilde. Ik ben nooit superslank geweest, ik ben vrij lang en al het vet dat ik heb is wel mooi gelijkmatig verdeeld. Aan mijn zwangerschappen hield ik grotere borsten over, maar verder niet eigenlijk. Ik was zo misselijk tijdens alle zwangerschappen dat ik uit elke zwangerschap lichter kwam dan ik er in ging. Aan de buitenkant zag je dus niet echt dat ik zwanger was geweest. Aan de binnenkant gingen er wel dingen mis: tijdens de derde zwangerschap kreeg ik zware bekkeninstabiliteit en belandde ik in een rolstoel. Vlak na de geboorte van no3 kwam ik in een levensgevaarlijke situatie terecht door een hoge trombose. Kwam door de zwangerschap. Na twee jaar weinig kunnen vocht ik me weer mijn gewone leven in, maar met vaak veel pijn. Dat escaleerde op een gegeven moment. De afgelopen 2 jaar kon ik amper zitten, staan, lopen door iets wat lang niet duidelijk was. Het bleek een zeldzaam syndroom dat door de zwangerschapshormonen verergerd was. Ik ben er net aan geopereerd, heb nog een lange revalidatieperiode voor de boeg, maar het zal iets zijn waar ik levenslang voor op mijn hoede moet zijn, dat altijd voor groot gevaar kan blijven zorgen. Mijn lijf, of vooral mijn hoofd, heeft ook wel weer zin in lekker sporten, maar voorlopig eerst maar eens herstellen en dan kijken wat er mogelijk is. Succes jij ondertussen.
Sanneke onlangs geplaatst…Met de gordijnen dicht
Twee jaar en heel wat sportlesjes verder én 30 kilo lichter dan de dag voor mijn laatste bevalling, ben ik extreem tevreden met mijn buik. Oké in bepaalde posities moet ik niet naar beneden kijken want ook ik kamp met overtollige huid, maar ik heb allang geen corrigerend ondergoed meer nodig. Ik zweer bij Body Combat trouwens. Omdat het zo ontzettend leuk is, maar ook omdat je eigenlijk 50 minuten lang je core traint. Oh ja en hardlopen. Maar dat is vooral omdat je dan zo lekker alleen bent.