Als je mij vraagt wat de meest gemaakte fout is door mensen die beginnen met hardlopen, dan hoef ik daar niet zo lang over na te denken.
De meest gemaakte fout door mensen die beginnen met hardlopen is namelijk dat ze beginnen met hardlopen. Hard-lopen.
Been there. Done that. Heb kokhalzend in de berm gestaan. And I didn’t even get a t-shirt.
Hoe ik hierop kom? Steeds vaker krijg ik mailtjes en berichten via m’n nogal hardloopgerichte Instagram account, van mensen die me een loopvraag stellen. Soms kan ik die beantwoorden en soms verwijs ik naar een gespecialiceerde site, een bepaald artikel, een video of naar m’n coach.
Afgelopen week schreef iemand me:
Dit is heel vreemd, want we kennen elkaar totaal niet, maar ik volg je via Instagram en ik kijk zo op naar hoe je bent begonnen met lopen. Ik krijg het gevoel dat je er zo van geniet en dat is voor een leek als ik bijna ondenkbaar. Maar zoals je zelf zegt: als jij het kan, waarom kan ik het dan niet? Daarom dit mailtje met de vraag hoe jij eraan begonnen bent. Kon je al goed lopen? Welke afstand? Tempo? Frequentie per week?
Hoe ik begon met hardlopen
De grap is: toen ik bijna tien jaar geleden voor het eerst ging hardlopen, kon ik natuurlijk helemaal niet hardlopen. Ik had nooit een veldsport gedaan, waar je wat loopconditie mee kweekt en bovendien had ik de afgelopen negen maanden op een baby gebroed.
Het is voorjaar 2008. Ik ben dan een aantal maanden geleden moeder geworden van mijn eerste kind. De spiegel confronteert me genadeloos met de bakken zure matjes, die ik bij de Makro kocht. Met de nachtelijke broodjes kroket. Met de chocolade. Met al die MacDrive ritjes. En met de zwangerschapskilo’s die er ook gewoon bij horen.
Omdat ik heel graag weer in vorm wil komen – en dan niet de vorm ‘rond’ – en ik niet te lang bij mijn baby weg wil, lijkt hardlopen me een goede optie. We wonen aan een park, daar kan ik het misschien wel eens een kans geven. En dat doe ik dan ook. Ik schaf een paar hardloopschoenen aan en de enige outfit waar ik me ingewriemeld krijg. (Dat klinkt wat vriendelijker dan ‘ingeperst’, wat eigenlijk de waarheid meer recht doet.)
Wekenlang sta ik rond half zeven ’s ochtends in het park om een rondje te rennen. Nog voor mijn man moet gaan werken. Nog voor het klaarlichte dag is. Nog voor er een baby gebadderd en aangekleed moet worden. Nog voor er heel veel mensen in het park zijn, want oei, wat ben ik nog enorm onzeker!
Start to Run
Die ochtendrondjes ren ik met de mp3’s van Start to Run, waarop de Vlaamse Evy Gruyaert al miljoenen beginners naar hun eerste vijf kilometer heeft gecoacht. Op een rustig muziekje geeft zij aan wanneer je moet hardlopen en wanneer je mag wandelen. Daarbij geeft ze nu en dan een looptip en laat ze geregeld weten hoe goed je het doet en hoe ‘fier ze op u is’. Dat laatste zorgt voor grappige sitauties, want ook als je net vloekend en tierend bent gaan wandelen, waar je nog zou moeten rennen is Evy gewoon fier. Of als je je rondje hebt afgebroken en naar huis loopt, terwijl je een KitKat uit je hardloopjack graait. Weet zij veel.
De mp3’s loodsen je in een geleidelijke opbouw in 8 weken naar vijf kilometer hardlopen. Dat begint rustig aan, met een minuutje hardlopen en een minuutje wandelen. En daar een paar herhalingen van.
Maar weet je wel HOE LANG een minuut hardlopen is als je maar weinig conditie hebt? Een minuut is voldoende om jezelf volledig op te blazen. Om je hartslag zo op te jagen, dat je eigenlijk van te voren zou moeten checken waar de dichtstbijzijnde defibrilator hangt, om daar je looprondje omheen te plannen. Om je donorcodicil te moeten meenemen in je achterzak. Dat wil je helemaal niet een paar keer herhalen.
Kalm aan en rap een beetje
Precies mijn punt dus ook. Als je begint met hardlopen en je conditie is nog minimaal, dan moet je niet hárdlopen. Niet hardvanstapellopen. Want anders smijt je binnen de kortste keren gefrustreerd je schoenen in een hoek en verklaart aan iedereen die het horen wil dat hardlopen niks voor jou is. Dat zou zonde zijn toch?
Of je nu een schema van internet hebt gevist, zelf iets doet of met coach MP3’tjes loopt, begin kalm. De wandelstukjes wandel je lekker door. En de hardloopstukjes versnel je wel, maar ga vooral niet meteen hard. Dat komt wel. Later. Als je lichaam wat aan de belasting gewend is. Als je uithoudingsvermogen groter wordt.
In het beging jog je de versnellingen gewoon heel rustig. Op een tempo waarop je moeite zou moeten doen om een wandelaar in te halen. Het is helemaal niet erg als je minutenlang achter een meneer met een labradoodle hangt. Of achter een oppasoma met een tweelingbuggy.
Het voelt misschien niet meteen heel Dafne, Alison, Usain of Churandy, maar het komt wel je opbouw ten goede. Het voorkomt dat jij – net als ik destijds – ergens in het gras staat met je ontbijt weer terug in je mond. En het zorgt er misschien voor dat je zo enthousiast wordt dat je inderdaad die vijf kilometer opbouwt en – net als ik nu – een hardloper wordt!
Hardlopen. Hárdlopen. Het is misschien alleen maar een klemtoonkwestie, maar wel één die je plezier in de opbouwfase kan maken of breken. Schoenen aan en rustig aan, dan komt het wel goed!
Hai Kim,
Wat een leuke blogs schrijf je! Ik ben 32 en moeder van 3 zoons (dus ik snap het rust opzoeken 😉 ) van 6 jaar, 4 jaar en een baby van 6 maanden. Ik heb herhaaldelijke pogingen gedaan om te gaan harlopen, zelfs een hardloopklasje gedaan voor de 5km…man o man ik heb iedere keer het gevoel alsof ik dood ga….ik heb besloten dat ik het gewoon niet kan….hardlopen….maar och och het knaagt wel hoor! Ik zou het toch graag weer willen proberen als de kou uit de lucht is 😉
Ik heb ook de Evy app dus ik laat mij maar weer volgooien met Belgische complimenten…die zijn toch het leukst!
Je bent een voorbeeld voor mij….zie je nou dat een moeder van 3 (jongens) ook is begonnen met een conditie van een caravan! Ik voel mij overigens ook gewoon een caravan, groot, lomp en moeilijk vooruit te slepen (wb sporten)
Succes met je voorbereidingen op de halve en hele marathon! Super stoer!