De Avondvierdaagse: wij liepen mee!

Met een kind in groep vier en een kind in groep één vond ik het wel eens tijd worden om mee te doen met de Avondvierdaagse. Mijn oudste had er de afgelopen jaren al regelmatig naar gevraagd, maar er kwamen altijd kinken in de kabel. Een borstverslaafde baby thuis. Een werkende wederhelft. Geen oppas. Dit jaar stonden de wandelsterren gunstig en kon ik ons eindelijk eens inschrijven.

Vroeger was alles beter

Als kind liep ik zelf ook een keer of drie mee. In de laatjes van mijn geheugen lagen nostalgische plaatjes opgeborgen. In stevig tempo wandelden we tussen de weilanden door. We zongen over 328 potjes met vet en dat we kilometers van onze schoenen afsleten en vooral veel van je hela hela hela holala. Hee!

De Avondvierdaagse ervaringen van afgelopen week waren… anders. Vroeger was misschien niet álles beter, maar de Avondvierdaagse wel.

Ik heb potdorie geen liedjes gehoord. Niet één!

Wat een drukte

Toen we op de eerste avond na een veel te haastige avondmaaltijd naar het verzamelpunt fietsten moest ik al even slikken. Er stond een file. Een enorme rij auto’s bewoog zich stapvoets naar het voetbalveld waar gestart zou worden. De sliert fietsers was al minstens zo indrukwekkend. We hebben er ruim tien minuten over gedaan om de vlag van de school te vinden, waar verzameld zou worden. Wat. Een. Drukte.

Er waren ruim 4000 inschrijvingen voor de Avondvierdaagse in Den Bosch. Dat is wel even andere koek dan het dorpswandelingetje dat ik nog van vroeger kende.

Het wandeltempo was er dan ook naar. Ik denk dat je sneller door de Kalverstraat komt op zaterdagmiddag. Op naaldhakken. De wandelvierdaagse in Den Bosch was meer een slentervierdaagse.

Karrenvrachten smalltalk

Als je bijna twee uur doet over vijf kilometer wandelen kan er een boel gekletst worden met andere ouders. Ik kwam van alles aan de weet over mensen die ik normaal gesproken alleen kort op het schoolplein zie. Er werd slap geouwehoerd. Er werd genetwerkt. Er werd geflirt. En ik werd door echte Bossche ouders doorvoed met leuke weetjes over de plaatsen waar we langs liepen. Ik ben import hè; ik weet  niet zoveel over mijn woonomgeving.

Wie zoet doet, zoet ontmoet

Ik heb zo’n boel lol gehad met observeren en analyseren de afgelopen week. Dat is mijn favoriete bezigheid, in grote groepen mensen. In m’n hoofd deelde ik de Avondvierdaagse ouders op in verschillende types, aan de hand van de dingen die ze voor hun kinderen hadden meegebracht.

• Nostalgische ouders, die een halve in een zakdoek gewikkelde citroen of sinaasappel meegaven, met twee pepermuntjes erop. Om aan te sabbelen.
• Groene outdoorouders, die uit hun wandelvakantierugzakken mueslirepen, fruit en rijstwafels tevoorschijn toverden. En water uit RVS bidons of Doppers.
• Verwenouders, met rolletjes snoep en pakjes drinken.
• Overdreven ouders, die hele zakken chips of schepsnoep voor hun kinderen paraat hadden. En blikjes fris. Of flesjes AA Drink.

Ik moet mezelf in de categorie ‘groene verwenouder’ scharen denk ik. Met m’n water en appels en een rolletje Fruitella. En flesjes Sisi water op de laatste dagen. Ik vond dat wel welletjes: ze lopen vijf kilometer. Niet de Tour des Sables.

Wandelwonderen

Mijn huismus kinderen, die ik vaak echt naar buiten moet werken als ik wil dat ze wat daglicht zien, ontpopten zich tot echte wandelwonderen. Met heel veel wandellust. Ze vonden al snel hun klasgenootjes in de groep en legden met al hun heen en weer gevlieg elke avond minstens zeven kilometer af in plaats van de officiële vijf van de route.

Mijn groep één kleuter moest ik wel aansporen de goede kant op te lopen en bij me in de buurt te blijven. Hij droeg natuurlijk zijn Icetag, maar ik had weinig zin hem te verliezen in de drukte. Dus klonk voortdurend mijn mantra: “KomopMorrisdezekantopbijmamablijvenalsjeblieft.” Dat hielp: ik kwam elke avond weer met twee kinderen thuis.

De intocht

Na drie dagen heel mooi weer was het op vrijdag plots herfst. Het woei, het regende, niet het gehoopte weer voor de intocht. ’s Morgens was ik er al op uit geweest voor snoepmedailles. Door een andere moeder had ik me laten vertellen dat het gebruikelijk is je kind een beloning om te hangen en eventueel de kinderen van bekenden ook. Daarom kocht ik bij een snoepwinkeltje in de binnenstad een tasje vol snoepzakjes met een plastic medaille eraan. Daar zou ik geen spijt van krijgen, want later bleek dat sommige andere ouders dat ook voor mijn kinderen hadden gedaan. Phew, dankzij die ene tip stond ik niet met lege handen.

Op vrijdagavond stampten we anderhalf uur tegen de regen en de wind in. Door de prachtige polder achter de Sint Jan. Ik in mijn regenjas. De jongens in wapperende wegwerp regenjasjes. Bij de start werd er hier en daar nog wat besmuikt gelachen om die twee kindjes die ik zo aan de straat zou kunnen zetten op donderdagochtend. Tót nog geen half uur later de miezer overging in een enorme regenbui. Een gouden greep, die poncho’s.

Ik vond het een feestje hoe de kinderen werden ingehaald, met fanfares, een bloem van de school, confetti, snoepkettingen, nepmedailles én natuurlijk hun Avondvierdaagsekruisje. Het was ondanks het slechte weer echt een feestje, die laatste avond.

Anders dan vroeger, dat zei ik al. Maar heerlijk om elke avond een flink stuk te stappen slenteren met mijn jongens. Volgend jaar zijn we weer van de partij.

Loopt jouw kroost de Avondvierdaagse? Wat heb je er zelf voor herinneringen aan?

0

Reacties

reacties