Op de fruitschaal, tussen de mandarijnen en de appels ligt de brief die ik een hele tijd uit de weg ben gegaan: de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.
Elke Nederlandse vrouw vanaf 30 krijgt om de vijf jaar een uitnodiging om zich door middel van een uitstrijkje te laten testen op het HPV-virus, het virus dat kan leiden tot het voorstadium van baarmoederhalskanker.
Gisteren maakte ik eindelijk een afspraak met de huisarts, omdat ik daar toevallig toch naartoe moet, voor mijn hardloperstenen. Maar och, wat zie ik er tegenop.
Angst voor het bevolkingsonderzoek
Voor het uitstrijkje ben ik niet bang: ik heb meerdere ICSI behandelingen ondergaan, waardoor een inwendig onderzoek meer of minder me echt niets uitmaakt. Er zijn bij mij ondertussen bijna net zoveel eendenbekken van beneden binnen geweest als chocoladerepen van boven, soms terwijl er vijf mensen tegelijk omheen stonden. Een gynaecoloog, een verpleegkundige, een legertje hongerige co-assistenten. Dus van een onderzoekje bij de dokterassistente lig ik echt niet wakker.
Waar ik dan wél bang voor ben? Eigenlijk had ik altijd weinig angsten. Achtbanen konden me niet hard genoeg gaan, kermisattracties konden niet idioot genoeg zijn, parachutespringen stond absoluut nog op mijn to-do lijstje, net als klimmen. En spinnen, moh, dat zijn gewoon beestjes met acht pootjes, ook al zijn ze soms aan de grote kant.
Maar nu ik moeder ben is alles anders. Ik ben niet meer blind voor gevaar. Ik ben steeds vaker bang. Bang voor de dood vooral. En bang voor kanker.
Het is dan ook de uitslag van het bevolkingsonderzoek die me zorgen baart. Sinds mijn vader in 2009 overleed aan kanker heb ik er een buitenproportionele angst voor ontwikkeld. Het is zo’n kloteziekte en het komt zo vaak voor. Bij hele gewone mensen, bij jonge mensen, bij moeders. Ik zag het van heel dichtbij en echt, het is mijn grootste nachtmerrie.
Dat mijn moeder vorig jaar bij het bevolkingsonderzoek onregelmatige cellen bleek te hebben en nog herhaaldelijk opnieuw onderzocht moest worden helpt ook niet echt mee aan een gerust gevoel. Net als de prachtige BNN reeks Over Mijn Lijk. Hele mooie integere tv, maar voor mij ook wel een bangmaker.
Stay away from zoekmachines
Symptomen Googelen is iets wat je beter kan laten als je ergens niet gerust op bent. Dat weet ik en toch ging ik op zwerftocht op Google. Ik zocht op cijfers, op ervaringsverhalen en stom-stom-stom, op symptomen. Sommige ervan herken ik en die schrijf ik al zeker een jaar aan andere dingen toe, aan het zware sporten, aan de Mirena. Maar wat als he, wát als?
En toch: als je iets vreselijks onder de leden hebt kan je dat maar beter tijdig weten. Dus die struisvogelmentaliteit van mij heeft helemaal geen zin. Het is hoe dan ook verstandig om mezelf even na te laten kijken.
Reden voor een feestje
Over een uurtje fiets ik met lood in mijn schoenen naar de huisartspraktijk en als ik over een paar weken de uitslag krijg en alles is in orde, dan trakteer ik mezelf op een grote reep Tony’s Chocolonely. Om te vieren dat mijn innerlijke hypochonder weer even met vakantie kan. Om het leven te vieren.
Ben jij 35+? Laat jij je netjes elke vijf jaar even onderzoeken? Of schoof je het ook al een tijd voor je uit? Misschien kan je dan nu alsnog een afspraak maken?
In België moedigen ze vrouwen aan om om de drie jaar een uitstrijkje te laten nemen (was vroeger om de 2 jaar, ik geloof dat er een verhoogde tegemoetkoming is). Door die opvolging hoef je je niet echt zorgen te maken: een afwijkende cel doet er – normaal gezien – nog enkele jaren over om een kankercel te worden (zo werd mij verteld).
Zelf had ik enkele jaren terug ook afwijkende cellen. Dit was een behoorlijk shock, maar dit werd echter goed opgevolgd: een halfjaarlijks uitstrijkje en de raad om gezond te leven (gezonde voeding, voldoende slaap), zodat ik dit zelf kon overwinnen.
En ik heb het overwonnen. Ondertussen alles weer back to normal.
lentebloem onlangs geplaatst…De kleine dingen des levens
Hahahaha: ‘…eendenbekken beneden…als chocoladerepen van boven…’ Wat schrijf jij toch weer grappig!
Maarrrr…zeeeeeer herkenbaar die angst. Ook helaas ervaringsverhalen van jonge-moeders-met-kanker om me heen. Brrrrr. Maar ja, wat moet je…? Genieten.
En gaan! Want beter maar op tijd erbij…
Genieten en gaan ja, spijker op z’n kop!
Heel herkenbaar. Vanmorgen ook weer met dat formulier in mijn handen gestaan die al 8 maanden hier ligt. En ook ik weet donders goed hoe nodig het is nadat mijn moeder baarmoederhalskanker gehad heeft en nu 2 jaar geleden overleden is aan kanker…. Maar ook die angst. Wat als. Morgen toch maar bellen…..
Eng he? Zeker in jouw geval dus, met het verhaal van je moeder in je achterhoofd. Maar iets vreselijks onder de leden hebben en het niet weten is toch erger dan het wel weten en kunnen laten behandelen? Gewoon bellen dus inderdaad!
Ik ben net 35 dus de uitnodiging lag een paar weken geleden voor de tweede keer in de bus. Jij herinnert me er weer aan om een afspraak te maken. Ik vind het rete spannend maar ga het wel doen.
Petra onlangs geplaatst…Welcome to my world
In België moet (nu ja: mag) dat elke twee jaar. Van zodra je seksueel actief bent. Dus ik ben het al gewoon 🙂
Dus er is geen startleeftijd, zoals de 30 bij ons in Nederland?
Ik heb eventjes uitstel: ik ben 35, maar enkele maanden geleden bevallen.
Ook hier geen angst voor eendenbekken, het meekijken van een zwerm artsen en verpleegkundigen, het geknoei en gepadvinderij van coassistenten. De vele ICSI-behandelingen hebben ervoor gezorgd dat dit soort kleine dingetjes down there de gewoonste zaak ter wereld zijn.
Maar ook hier kanker in de familie. En overal om ons heen verhalen van mensen met dikke pech. Bah!
Nederbuur onlangs geplaatst…Hoe onderscheid je een Nederlander van een Belg?
Nou inderdaad: BAH!
Stomme rotziekte!
Ik heb het nog nooit hoeven doen, maar weet van mn moeder dat ze dezelfde angst heeft..
Nicole onlangs geplaatst…Het verhaal van het verdwenen sokje
De meeste vrouwen denk ik wel. Omdat je ineens even bewust wordt van het ‘wat als’ waar je normaliter nooit bij stil staat.
Ik heb het ook even uitgesteld, maar uiteindelijk toch maar gegaan. Onderzoek zelf zag ik ook wel een beetje tegenop en angst kwam ook toen de brief binnen kwam. Maar op mijn 35e zal ik ook zeker weer gaan.
Over mijn lijk is idd een mooi programma maar laat je ook weer zien dat je op elke leeftijd kanker kan krijgen. Niet leuk!
Anita onlangs geplaatst…5x heerlijke muzieknummers
Ik ben er ook geen fan van. Maar ik ga braaf. Toch heb ik op mijn blog Huisvlijt een uitgebreide post geschreven over de mogelijkheid om het uitstrijkje zelf thuis te doen. Dat leek me namelijk wel wat.
Uiteindelijk heb ik het niet gedaan, want ik wil wel zeker weten dat het goed gedaan wordt.
Ik ben in maart geweest, en nu ben ik er gelukkig weer een tijd van af.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Skil Multi Cutter: product review van een electrische schaar
Ja bah! Maar o zo nodig en verstandig om je kop niet in het zand te steken. Mijn brief kwam met dertig, maar omdat ik net bevallen was kon ik het uitstellen. Eventjes, maar toch! Vreselijk vind ik het om met de benen wijd te moeten liggen, preutse tante tot en met hier!
Marlieke onlangs geplaatst…Een hijger aan de deur | #mijnzwitserland
Het is voor mij ook geen hobby hoor, maar gelukkig vind ik het niet meer eng of supergenant.
het is toch 30+? ik haat het ook… zoals ik al tweette: ik koop na afloop dan een grote dois bonbons!
kimske onlangs geplaatst…De kraam’hulp’
Jezelf belonen met chocolade is altíjd goed toch? Dat doe ik dus ook, als de hopelijk goede uitslag binnen is.