Ruim vier maanden was ik aan de bank gekluisterd. Een vreselijk nare slijmbeursontsteking in mijn heup zorgde ervoor dat ik voortdurend pijn had. Met lopen, gaan staan, gaan zitten, fietsen, een sprintje achter de kinderen aan trekken. Allemaal dingen die nogal onvermijdelijk zijn als moeder van drie.
Ik heb heel wat diclofenac geslikt de afgelopen tijd. Maar uiteindelijk was het een injectie in de slijmbeurs, gecombineerd met heel veel rust, waardoor de pijn verdween. En wegbleef.
Ik durfde het weer aan te gaan rennen en ik ben weer aan het opbouwen. Wat heb ik het gemist, die uurtjes alleen ‘buiten spelen’. Even niet moederen. M’n gedachten op een rijtje zetten. Of juist even helemaal nérgens aan denken en lekker doordraven op m’n muziekjes.
Heel voorzichtig begint het ook weer te kriebelen qua evenementen. Het voorjaar komt eraan; dan staan de hardloopkalenders weer ramvol. Tijd om me hier en daar voor leuke dingen in te schrijven I guess.
