Eerder vertelde ik jullie over mijn rij-angst. Over de klotsende oksels als ik in onze auto moet stappen. En dat ik dat dan ook eigenlijk nooit doe. Omdat ik nog liever ’s morgens een bakje punaises door mijn kwark gooi dan eropuit te gaan met de Verschrikkelijke Verso.
Maar misschien is het wel helemaal geen rij-angst! De laatste dagen denk ik steeds vaker dat het een gevalletje size matters is. Met zo’n grote is het zo lastig om precies te manoeuvreren. Dát is wat me angst aanjaagt. Het is namelijk niet het rijden dat ik het allerergst vind.
Het is meer dat ik een hekel heb aan aankomen. In alle opzichten.
Als ik met dat slagschip van ons ergens heen ben gereden moet ik -em vervolgens ook nog parkeren natuurlijk. Meestal op een postzegel. Tussen twee dure dikke bolides die precies op de scheidslijn van hun vak staan te glimmen. En er achter mij een ongeduldigerd staat te duwen of met zijn lichten seint of het nog eens opschiet met dat wijf daar voor hem. Dat soort werk.
Maar mij kost het minstens een tien minuten durende steekpartij voor ik onze Verso in een vak heb staan. Op zo’n manier dat ik er niet via de passagierskant uit hoef. Of erger: de kofferbak.
De maat maakt verschil!
Beeld: Flickr – Riccardo Romano
De laatste dagen rijd ik rond in het autootje van mijn schoonmoeder. Een klein rood wagentje. De enige luxe die erop zit is een dak. Ik reed ermee naar zwemles. Ik reed ermee naar judo. Ik reed er gewoon maar wat in rond. En vandaag reed ik naar de kringloopwinkel. Allemaal zonder ook maar één druppel angstzweet.
Van een autootje als dit – het ziet er nog net niet uit alsof het uit Madurodam is gejat – kunnen er bijna drie op een gewoon parkeervak. Als mijn schoonmoeder op de grijze-kliko-dag naar buiten stapt moet ze zoeken naar haar auto. Dan is -ie volledig aan het zicht onttrokken door een container met tuinkabouterstickers.
Parkeren is peanuts
Ik, ÍK, kan dat oude rode Fiatje overal kwijt. En dat neemt zoveel stress weg dat ik eigenlijk overal wel naartoe durf. Ook als ik niet weet wat voor parkeerplaats er is. Ook als ik denk dat het er misschien wel eens druk zou kunnen zijn.
Een brommer met een dak, meer is het eigenlijk niet waar ik nu in rijd. En ik zou -em als het kon zo ruilen voor onze tank. Ik heb ze gewoon liever niet zo groot. Qua auto’s dan.
Voorlopig leen ik het kleine karretje maar gewoon heel vaak. En ben ik vooral heel blij dat ik rij!
Heb jij auto-rij issues? Parkeervrees? Ooit al eens brokken gemaakt? Ik lees er graag over in de comments!
Nou, ik ging een maand of 3 geleden plots ronddraaien op de autosnelweg met mijn kleine Corsa’tje. Zes jaar na het behalen van mijn rijbewijs ben ik door dat incident plots superbang geworden van elke bocht! Ik voel me momenteel ‘veiliger’ in onze grote auto..
Joyce onlangs geplaatst…De tijdmachine.
Oh brrr, Joyce, hoe kwam dat? Was het glad of had het veel geregend ofzo? Zulke ervaringen hoop ik echt niet te hebben, ik stap net weer met enig vertrouwen achter het stuur.
Ik snap je punt. Parkeren IS lastiger met een grote bak dan met zo’n klein blikkie. Mijn eerste autootje was een oude 205. Briljante auto, kon veel in en ik kon ‘m toch overal kwijt. Nadeel ervan -en daarmee van alle leuke kleine blikkies- bleek toen ik er een ongeluk mee kreeg. Niet mijn schuld, maar dat maakte de schade aan mijn blikkie en mij er niet minder om: ikzelf bleek de kreukelzone… 🙁 Ik ben drie zware operaties verder en mijn rug wordt nooit meer beter. Flink zuur als je bedenkt dat me dat leed mogelijk bespaard was gebleven als ik een grotere, veiligere auto had gereden. Dus die rijd ik nu wel. Hoog. Groot. Met een enorme kreukelzone. En airbags. En ja; dat parkeert lastiger, maar oefening baart kunst. Leukste parkeerannecdote: extreem blij zijn dat je in een overvolle parkeergarage je bak hebt weten te priegelen tussen andere bakken. Om dan tot de conclusie te komen dat je hoogzwanger niet meer eruit kan wegens te weinig plek om de deur voldoende te openen. Kan er heus -flink hard- om lachen nu, maar toen was het toch een gevalletje “sjips”. 😉
Ik rij in een volkswagen transporter. En af en toe baal Ik daar best van . Vooral als het druk is en de parkeer plaatsen schaars . Maar in het algemeen prak Ik hem overal tussen , met klotsende oksels dat dan weer wel 😉
na meer dan 100 rijlessen uiteindelijk geslaagd. Ik heb nogal dubbele gevoelens qua autorijden. Ik kan er heel blij van worden want ik kom overal, maar heb ook wel wat brokken gemaakt en heb n kleine parkeer(garage) fobie. Wat ook niet helpt: man die politie-agent is en meer dan 10 jaar langer rijdt dan ik. Ik rij dus nooit met hem ernaast.
Haha, en hier een 35-jarige zonder rijbewijs. Maar, klein lijkt mij ook wendbaarder.
Hier een 31-jarige zonder rijbewijs, dus ik kan niet meepraten. heb ooit wel lessen gehad, en eigenlijk ging het ook best goed, maar ik was bang van de cynische instructeur ipv van het rijden… en toen gestopt.
Ik heb geen plannen om het binnenkort op te pakken, al kan ik nu al voorspellen dat als ik ooit mijn rijbewijs haal, ik spijt zal hebben dat ik het niet eerder heb gedaan.
Vos onlangs geplaatst…Mijn groene keuken
Positief!
gerhildemaakt onlangs geplaatst…30 voor 30: maand 7
Ik ken het gevoel! Ik rij met een oranje renault twingo en ik zou hem niet meer kunnen missen! Ik kan hem overal kwijt en zie hem overal staan. Ik zal het spijtig vinden om hem weg te doen als we beginnen kijken voor kindjes. Ik vind een 3-deurs niet zo gemakkelijk. Maar dan blijf ik nog kijken voor het kleinste autootje met 5 deuren!
Een Twingo is al aardig aan de maat vergeleken met een Seicento geloof ik, maar nog altijd maar een derde van onze eigen auto geloof ik. :))
Wat goed!
Ik besefte vandaag dat ik zo hard van mijn angst af aan het raken ben. Ik moest ineens elke dag twee keer van en naar school rijden, en sinds deze week rij ik echt overal heen. Mijn redding was een kleine automaat. Heerlijk! Als ze me mijn auto zouden afnemen zou ik zo hard huilen, ineens. Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. 🙂
lilith onlangs geplaatst…lilith is meter van ‘t een en ‘t ander
Ik had ook nooit gedacht dat jij dat ooit zou zeggen! Wat goed zeg! 🙂