Is het niet ongelooflijk hoe snel de tijd gaat? Zo schreef ik me op 13 november vorig jaar trillend en hyper in voor de Amsterdam Marathon en ineens is het nog maar 30 dagen voor deze marathonzwangerschap ten einde komt.
Ik ben voornemens deze laatste maand weer wat meer te gaan bloggen, want poeh, wat een reis is het geweest, op weg naar de 42 kilometer die ik volgende maand in onze hoofdstad zal afleggen.
Gisteren vroeg ik op Instagram of jullie vragen aan me hadden, over dit hele marathontraject. Die waren er genoeg en ik zal ze in delen beantwoorden.
Ik trap vandaag af met:
Marathontraining in combinatie met mijn gezin
Een aantal van jullie was benieuwd hoe ik het in mijn agenda voor elkaar gebokst heb. Hoe combineer ik marathontraining met mijn gezin? Wat vinden zij er allemaal van? Hoe lukt het me alle trainingen in te plannen?
Dat klinkt allemaal een beetje alsof ik een opleiding tot straaljagerpiloot of hersenchirurg gestart ben in plaats van een marathontraining. Alsof het een enorme belasting is.
En zo wordt het ook vaak gebracht. Als je een hardloopboek of -tijdschrift openslaat en de marathon komt ter sprake lees je vaak:
Zorg ervoor dat je omgeving achter je staat. Het is een enorm intensief traject en je zal de mensen om je heen de komende maanden hard nodig hebben.
Ehm, hallo, ik wil een marathon lopen, ik ben niet ongeneeslijk ziek.
Tuurlijk is support hartstikke fijn. Maar je hebt de mensen om je heen niet nodig voor je marathontraining. Die moet je toch echt zelf doen.
Je moet jezelf motiveren. Je eigen veters strikken. Je moet zelf je kilometers maken. Vertrouwen kweken in de goede afloop. De deur uit stappen in zinderende hitte, pijpenstelenregen of bij windkracht negen-en-driekwart. Niemand doet dat voor je. En ja, het is gezellig als je partner, je kind of je oma meefietst tijdens lange duurlopen. Het is fijn als mensen zeggen dat ze trots op je zijn. Leuk als collega’s hoofdschuddend maar bewonderend vragen of je wel helemaal lekker bent. Maar uiteindelijk ben jíj degene die het moet doen. De voorbereiding én die grote finale van 42 kilometer. En daar moet je niet over miepen, want je wilde dit zelf. Toch?
Dat geldt voor mij wel. Ik wil lange afstandloper zijn. Dus ik train ervoor. Ik val mijn familie, vrienden en kennissen soms wat te veel lastig met hardloopverhalen, maar uiteindelijk ben ik degene die de kilometers aflegt.
Goed plannen
Oké, een deel van de hardloopboekenclichés is niet gelogen: marathontraining ís best intensief. Je bent in veel schema’s zo’n 16 weken naar een marathon toe aan het trainen. Als beginner is je voorbereidingsperiode nog langer, omdat je lichaam moet wennen aan de belasting. “Goedemorgen pezen, banden en gewrichten! Mijn conditie is prima, dus laten we vandaag anders eens twintig kilometer lopen?” dat werkt niet. Niet als je blessurevrij wil blijven in ieder geval.
Maar de wens om een marathon te lopen komt niet uit de lucht vallen natuurlijk. Degenen die zich inschrijven zijn meestal al hardlopers. Afgezien van de groep mensen die iets groots willen doen voor een goed doel, de hoopvollen die een bucketlistvinkje willen zetten of mensen die een hele slechte kantoorweddenschap verliezen.
Dat was voor mij niet anders. Ik trok al vier keer per week mijn hardloopschoenen aan. Eerst was dat om naar de Zevenheuvelenloop toe te trainen. Daarna naar een halve marathon. En vanaf daar naar een hele.
Trainingen inplannen was dus niet nieuw voor me.
Waar haal je de tijd vandaan?
Voor mij zijn mijn looptrainingen gemakkelijk in te delen. Eigenlijk ben ik dus alles behalve de aangewezen persoon om hier wat over te schrijven, maar er werd gevraagd naar mijn persoonlijke ervaringen, dus die deel ik bij deze.
Sinds vorig jaar werk ik niet meer en ben ik thuis bij de kinderen. Uiteindelijk hoop ik iets te vinden wat echt bij me past, maar vooralsnog ben ik een thuismoeder. ’s Morgens breng ik mijn drietal naar school, loop nog even met mijn jongste mee naar de klas en geef hem een dikke knuffel. “Tot vanmiddag!” zegt hij dan. “Lekker hardlopen zo.” Ze weten het precies. Dat is wat ik drie keer per week doe zodra zij aan hun schooldag beginnen.
De weekenden vergen wat meer planning. Mijn man werkt vrijwel altijd in het weekend. Maar naarmate de marathon dichterbij komt worden de lange duurlopen in het weekend ook echt lang. De afgelopen weken was ik tweeëneenhalf tot drie uur van huis.
Dat betekent: oppas regelen of de wekker zetten voor een training. Wat ik echt prima vind. Ik prijs me echt gelukkig als ik om half zeven ’s ochtends ergens op een dijk ren, of tussen de weilanden, of door een comateuze woonwijk, terwijl de rest van de wereld nog slaapt. Dan voel ik me een soort supermens. Ook als het regent. Misschien wel júist als het regent.
Als werkende ouder is het stukken lastiger om tijd vrij te maken om te sporten, maar ook dan kan het. Ik schreef er al eens een blogpost over.Heb je een marathonwens en een gezin? Het gaat echt samen. Al heb ik in dit geval wel heel gemakkelijk praten, dat besef ik me wel degelijk. Tijd vinden is duizend keer meer puzzelen als je een werkende ouder bent en misschien wel elke dag moet fileforenzen. Maar laat het je niet weerhouden, want ook dán kan het. Waar een wil is, is meestal wel een weg.
Ik doe nu vier trainingen per week. Eén bij de atletiekvereniging, twee ochtendtrainingen doordeweeks en een lange duurloop in het weekend. Mijn gezin moet het in deze laatste trainingsweken zo’n zes tot zeven uur zonder me stellen, waarin ik aan het hardlopen ben. Dat lijkt veel, maar ik doe daarbuiten geen andere dingen voor mezelf. Hardlopen is mijn exclusieve me-time. Van die zeven uur zijn er vier waarin mijn kinderen er niets van merken, omdat ze al (onderweg) naar bed zijn of op school zitten.
Wat vindt mijn gezin?
Wat ze hier van die marathon madness vinden? Mijn hele omgeving weet inmiddels niet beter of ik loop hard. Nu toevallig richting de Amsterdam Marathon. Ik ben er een leukere vrouw van geworden, een leukere moeder, een prettiger mens. Soms, als ik een hele grumpy dag heb vraagt mijn lief zelfs: “Anders ga je even een rondje hardlopen?” Dat vat het wel samen. Het is mijn instant oplossing voor alles.
Mijn kinderen hebben geen idee hoe ver 42 kilometer lopen is, dus die zijn niet trotser op een marathonmoeder dan ze zijn wanneer ik aan een vijf kilometer loop heb meegedaan. Ze zijn vooral na ieder evenement benieuwd hoe de medaille eruit ziet en het is recent dan eindelijk toch tot mijn jongste doorgedrongen dat het feit dat ik met een medaille thuis kom niet betekent dat ik heb gewónnen. Ze zijn er hopelijk wel bij in het Olympisch Stadion, met mijn man en mijn moeder, om me te zien finishen. Dat lijkt me fantastisch, want dat lukte nog niet eerder als ik ergens liep.
Mijn man is stiekem trots denk ik. Hij zal best onder de indruk zijn van de afstanden die ik maak en hij houdt van mijn looplijf, maar dat zegt hij geen tien keer per dag. Waarschijnlijk om te voorkomen dat hij weer een hardloopmonoloog van minstens tien minuten over zich krijgt uitgestort.
Als ik over vier weken in Amsterdam over de finish kom, mijn medaille omgehangen krijg en naar mijn familie zwalk zal ik Oscarwaardig emotioneel tegen hen zeggen:
“Lieve schatten, zonder jullie was het nooit gelukt.”
Maar even tussen jou en mij: uiteindelijk deed ik natuurlijk gewoon iedere kilometer zelf. 😉
Helemaal eens. Je moet t zelf doen. Maar met 36 uur werken per week, en elke dag 3 uur reizen, had ik t niet zonder hand in mijn rug van mijn man gekund. Als ik op dinsdagavond doodmoe mijn avondeten naar binnenschuif, is hij degene die zegt: ‘je gaat zo wél, he!’ en duwt me richting de baantraining. Als ik mijn wekker uitram en denk: die dertig km ga ik mooi niet doen, krijg ik van hem een schop onder de dekens. En niemand moppert als ik drie uur later binnenkom en in streep via de douche mijn bed induik. Dus nee, het rennen doe ik zelf, maar dat zetje van achter, dat komt van mijn mensen:)