Mijn oudste twee kinderen, nu zes en vier jaar, delen al geruime tijd een slaapkamer.
Toen Dex nog niet geboren was hadden Thomas en Morris nog elk een eigen kamer. Toch zijn ze al lang voordat ik wist dat er een derde kindje zou komen samen gaan slapen. Het was niet per se noodzakelijk, maar er was een aantal heel goede redenen voor en die zet ik hier voor jullie op een rijtje.
Beeld: Flickr – Wicker Paradise
1. Beter slapen
Vroeger sliepen mensen met hele families in dezelfde grot of plaggenhut.
Het is een kwestie van welvaart en luxe dat de hedendaagse woonomgeving zo groot werd dat het bijna elk gezin in staat stelt voor iedereen een eigen ruimte aan te wijzen. Is dat een goed ding? Niet per se.
Ik slaap graag samen. Met mijn man. Zelfs met mijn ogen dicht voel ik zijn warmte en nabijheid en ik hoor zijn ademhaling en soms zijn snurkgeluiden. Dat vind ik, als hij niet te hárd snurkt, heel rustgevend. Ik slaap stukken minder goed als hij heel laat thuis komt of vanwege werk in een hotel verblijft.
Voor mijn kinderen geldt hetzelfde, heb ik gemerkt. Morris (destijds anderhalf) sliep al tijden heel onrustig en werd vreselijk vroeg wakker, waarna hij niet meer insliep. We hadden al van alles geprobeerd. Niks hielp.
Tot ik een brainwave kreeg en zijn ledikant bij zijn grote broer in de kamer zette. Thomas vond het machtig interessant, zijn broertje bij zich. Hij was lief, zong liedjes en voelde zich reuzegroot, zo als ‘kameroudste’. En Morris? Die sliep! Hij sliep vrijwel meteen de nachten rustig door. En als hij vroeg wakker werd, was de aanwezigheid van zijn slapende broer voldoende om hem zich nog een keertje te laten omdraaien.
2. Gezellig en gemakkelijk avondritueel
Mijn kamergenootjes hebben dezelfde bedtijd. Ze liggen elk in hun eigen bed en ik lees ze allebei een eigen verhaaltje voor. De jongens vinden het leuk om naar elkaars boekje mee te luisteren en als ze moe zijn kunnen ze al onder het lezen lekker in slaap dommelen. Gewoon in hun eigen bed, want daar liggen ze dan al. Niks geen oversjouwen van slapende kinderen. Geen fratsen.
3. Ruimte besparen in huis
Het was voor ons geen noodzaak, maar als je kinderen een kamer delen scheelt dat natuurlijk ruimte. De kamer die bij ons vrijkwam is als babykamer gaan fungeren, voor Dex. Maar mijn schoonzus, die twee kinderen heeft, laat haar kinderen ook een slaapkamer delen en heeft de daardoor vrijgekomen kamer ingericht als een fantastische speelkamer.
Een goed idee vind ik: dat stelt je in staat het kinderspeelgoed uit hun slaapkamer te houden. In een rustige, prikkelvrije omgeving is het beter slapen, lees ik regelmatig wel ergens.
Maar je kan die extra ruimte natuurlijk ook gebruiken als inloopkast, kantoor, boudoir, modeltreinenkamer, of er je oude moedertje laten intrekken: de mogelijkheden zijn eindeloos.
4. Minder bange kindjes ’s nachts
In elkaars aanwezigheid zijn mijn kinderen minder bang. Ze staan zelden nog aan mijn bed vanwege een enge schaduw of een raar geluid. Laatst was het vreselijk noodweer ’s nachts en hoorde ik oudste tegen jongste zeggen: “Het regent, Morris.” Waarna ze alletwee weer rustig verder sliepen. Het werkt dus heel kalmerend, een kamergenoot. We hebben beduidend minster monsters onder de bedden en spoken achter de gordijnen tegenwoordig.
Beeld: Flickr – Chia Hsin-Ho
Hoe ik het praktisch invulde?
- Ik maakte er geen heisa van. Geen vooraankondigingen, geen overleg met de kinderen. Ik bedacht het op een dag en diezelfde avond stonden de bedden van de kinderen in dezelfde kamer. Ze vonden het prima. Maar als jouw kinderen niet van verrassingen houden is wat voorbereiding misschien geen slecht idee.
- Ik maakte voor elk een eigen hoekje. In het begin diende de kledingkast als afscheiding. Ze hoorden elkaar wel, maar zagen elkaar niet en gingen daardoor niet hele avonden lopen keten.
Maar toen later Morris een periode kreeg dat hij alleen maar bij iemand kon slapen schoof ik de bedden tegen elkaar. Ik trof de jongens bij het toedekken ’s avonds laat altijd in de schattigste houdingen aan. Een arm over de ander. De beentjes verstrengels. Lepeltje-lepeltje. Wang tegen wang. Kennelijk vonden ze elkaars nabijheid in die periode heel fijn. - Nu ze wat groter zijn staan de bedden weer uit elkaar. Met voor alletwee de jongens een eigen nachtkastje en een eigen bedlamp. Het is erg van ‘mijnes’ en ‘jouwnes’ op het moment en zo gaat dat prima.
- Behoefte aan privacy hebben de jongens nog niet echt, daar zijn ze nog te jong voor. Als we in die fase belanden hebben we ruimte genoeg in huis om ze weer elk een eigen slaapkamer te geven.
Nu zit ik eerst op een punt waarop ik moet beslissen of Dex bij de andere twee jongens gaat slapen; bijna van gedeelde slaapkamer naar slaapzaal, zo voelt het voor mij een beetje. Of misschien kunnen de jongste twee gaan delen, zodat Thomas een plekje voor zichzelf heeft. Ik ben er nog niet helemaal uit.
Delen jouw kindjes een kamer? Ben je blij met die beslissing?
Deelde jij vroeger zelf een kamer? Hoe heb je dat ervaren?
mijn man wil geen derde kindje, o.a. omdat ze dan samen moeten slapen. nu lijkt dat geen probleem, maar wat als ze in hun puberteit zitten, moeten studeren.???
Oh wat leuk dat ze een kamer delen! Mochten wij ooit twee kindjes krijgen dan zullen wij ze wel bij elkaar moeten leggen want meer ruimte is er gewoon niet in ons huis. Mijn vriend heeft vroeger ook altijd met zijn broertje op 1 kamer geslapen en dat heeft hij nooit als probleem ervaren dus ik zie daar ook geen problemen in.
Veronica onlangs geplaatst…De “rammelende eierstokken”
Leuk om te lezen en veel gerkenning!
Ons huis bestaat uit 3 etages. Woonetage is op de eerste, slapen doen wij, man & ik, op de 2de. Daar kwam in 2009 onze zoon bij. In 2011 een dochter, die tot voor kort op de begane grond sliep. Naarmate ze meer en meer baby af werd en zoon steeds vaker bang was op zijn kamer EN het veel gezelliger is om allemaal op dezelfde verdieping te slapen, besloten we ze samen op 1 kamer te leggen. Voor elk een eigen kleur op de muur waar het bed tegen aan staat. En ze slapen heerlijk! Beren op de weg die ik zag zijn er zo goed als niet. En wat is er heerlijker dan fluisterende spelende kindjes op een zondagochtend.
En zoals je schrijft Kim, de kamer die overbleef is omgetoverd tot speelkamer (anex logeerkamer). Hierdoor bijna geen speelgoed op hun slaapkamer, en, bijkomend voordeel, ook weinig in de woonkamer. ;0)
Been there, done that. Ben blij dat ze weer apart slapen.
Jelte bleef Rienk maar wakker houden en soms werd het wel 22:30 voor ze eens *ergens* op de eerste verdieping in slaap vielen. Ze in hun kamer houden hielp voor Jelte niet, hij bleef er maar uit komen. En gezellig dat het overdag was…
Nu weer mooi alleen dus. We lezen ergens op een kamer verhaaltjes voor en dan de een naar de kamer sturen, de ander instoppen en kusje geven datzelfde bij de laatste. Deur dicht en rust. Het scheelt hier echt uren slaap!
Mocht er ooit een derde komen dan proberen we het wel weer, maar voor nu blijven ze mooi op hun eigen kamer 🙂
Mijn tweeling (9) heeft een eigen slaapkamer, maar kan elkaar zien als ze in bed liggen. Dat is vooral voor mijn bange dochter heel belangrijk. We zien wel hoe dit zich ontwikkelt. (Al vanaf hun geboorte delen ze meer met elkaar dan met mij.)
Overigens slaap ik zelf het lekkerst zonder snurkende man.
Ja! Bijna 8 en heel erg bijna6 slapen op 1 kamer, in half hoog slapers om nog wat ruimte over te houden. Op de dagen dat ze de dag erna niet naar school hoeven, mogen ze in bed dvd kijken en samen in 1 bed slapen. Past precies ^_^
Interessant! Ik dacht altijd dat kamer delen alles veel moeilijker maakte, omdat ze elkaar wakker kunnen houden of wekken. Maar dat is dan niet zo? Wat als de ene veel vroeger uit bed wil dan de andere? Zit je dan standaard met twee beneden?
lilith onlangs geplaatst…Bijna een ‘As we speak #6′
Ze houden elkaar wel eens wakker, maar dat is nooit langer dan een half uurtje ofzo. Niet op een vervelende manier ook, maar gewoon door te blijven kletsen of zingen bijvoorbeeld. Ze wekten elkaar wel een tijd lang, maar in ons geval is dat geen ramp, omdat ze geen van beide heel vroeg wakker worden en we schoolgaande kinderen hebben: iedereen moet toch bijtijds uit de veren.
Tegenwoordig laat M zijn broer trouwens keurig met rust als hij opstaat. Die slaapt vaak nog een half uurtje langer.
Mijn jongens zijn over een week 2 en 3. De oudste heeft een hele moeilijke fase wat slapen betreft. De middelste doet het nu net weer goed. Twijfel enorm om ook die stap te zetten. Oudste is toe aan een groter bed, middelste zou het ook wel kunnen denk ik. Ze zijn nu niet rustig te krijgen voor het slapen gaan. En omdat de middelste op zolder ligt, met nog een gevaarlijke trap…vind ik het zo lastig met het bedritueel. Mijn jongste is een meid van bijna 10 maanden. Die glijdt er een beetje tussendoor. Zouden alle slaapproblemen misschien toch verleden tijd zijn als ze een kamer gaan delen? En inderdaad, dat eigen plekje als het nodig wordt. Dat zien we dan wel weer. Alles is bespreekbaar, dus als het nodig is kunnen we het vast zo weer veranderen. Een echte speelkamer op zolder zie ik ook wel zitten geloof ik. Wat denk jij Kim? Op welke leeftijd gingen ze samen slapen?
Je kan het toch gewoon proberen? Bedenk wel dat de eerste avonden misschien heel rommelig zullen zijn, omdat het nieuw is. Als ze teveel keten kan je ze elk een eigen hoekje in dezelfde kamer geven, met een kast ertussen bijvoorbeeld (wel verankeren als je die dwars zet, want dat is stukken minder stabiel dan vlak tegen de muur).
Mijn oudste twee gingen een kamer delen toen jongste bijna 2 was geloof ik. Al vrij vroeg dus. Hij heeft nog in zijn ledikant bij oudste op de kamer gelegen.