Als er iets is wat zich bij mij niet laat voorspellen, dan is het de vorm van de dag. Soms ben ik energiek en daver ik op m’n Freetjes de deur uit met het enthousiasme van een koe die de hele winter op stal heeft gestaan en ren ik als een natte krant. Aan het einde van de straat al pap in m’n benen en een waarom doe ik dit ook alweer? in een gedachtenwolkje boven m’n hoofd.
Daar tegenover staan fantastische runs die ik helemaal niet had zien aankomen! Zoals gisteravond. Ik zou eigenlijk het weekend rust nemen, maar vanwege zieke en dwarse kinderen was het een stressvol weekend geweest. En toen F gisteren eerder dan verwacht thuis kwam besloot ik er toch nog even tussenuit te sneaken.
M’n Nike Frees aan, m’n hysterische fuchsia runninghoodie waar ik superblij mee ben, knipperlichtjes om m’n bovenarmen en hoppa, GO! Ik had geen energie en een rothumeur, maar wat trok dat allebei snel bij!
Met een muziekje in m’n oren draafde ik door het laatste avondlicht. Een rondje om de IJzeren Vrouw, roffel-roffel-roffel over mijn lievelings: de houten brug tussen de eenden en zwanen door, in het Prins Hendrikpark. Zoef, de binnenstad door, waar de restaurants net aan het leeglopen waren. Richting het station. Knerp-knerp-knerp, over de brug met het voetpad met grind. Nog een stuk rechtdoor, blik op oneindig, hoofd inmiddels op heel blij. Langs de begraafplaats op Orthen. Een rondje Herven en uiteindelijk met nog een paar extra straatjes om in het donker terug naar huis.
De score: 10 km. en het gevoel alsof ik in een Nike commercial had gelopen! Het is dat het al laat was; ik had datzelfde rondje graag nóg eens gemaakt. Een runner’s high noemen ze dat he? Die wil ik voortaan elke keer wel; waar kan ik tekenen?
