Eerder vertelde ik jullie al dat het me gelukt is om 23 kilo af te vallen. Ik schreef over hoe knetterdepressief ik was in de donkere maanden van 2016 / 2017 en dat ik op een héél slechte dag mijn hardloopschoenen weer aantrok.
En dat is hoe het begon. Eind maart om precies te zijn, laten we nog even terug gaan.
Maart 2017: 103 kilo
Op 31 maart van dit jaar sta ik op de weegschaal. Mijn depressie is dan nog alom tegenwoordig. Ik voel me… Diep ongelukkig? Donker? Afschuwelijk somber? Nee. Ik voel eigenlijk bar weinig. Het simpelweg doorkomen van de dagen kost al zoveel energie dat er voor gevoel weinig overblijft. En dat er na elke dag weer een nieuwe komt, maakt me steeds vreselijk moedeloos. Want hoe ga ik díe weer doorstaan?
In de spiegel zie ik wel dat die depressie me geen goed doet. Ik doe geen moeite meer om goed voor mezelf te zorgen. Ik loop wel vijftien tot vijfentwintig kilometer hard per week, maar dat is vooral om even een adempauze van mijn gezin te hebben. Drie kinderen, met al hun drukte, gekwebbel en vragen zijn nogal véél als je moeite moet doen jezelf staande te houden. Rennen is letterlijk een ontsnapping.
Verder is de zelfzorg ver te zoeken. Make-up? Nee joh! Op sommige dagen is de gang naar het badkamerkastje met mijn contactlenzen al een onneembare vesting en zet ik eenvoudigweg mijn a-modieuze scheve bril-voor-’s nachts op mijn neus.
Uitgebalanceerd eten? Nee, ook niet. Ik kook gezond voor de kinderen, maar zelf schuif ik alles naar binnen wat er op mijn pad komt. Koekjes, chocolade, chips, diepvriespizza’s. Op sommige dagen ben ik zo murw dat ik overdag niet eet en ’s avonds op de bank mijn rammelende maag tevreden stel met minstens een paar duizend calorieën uit de snackla. Geen wonder dat de weegschaal gestaag naar de honderd kilo klimt en de wijzer daar in maart zelfs bovenuit piept.
Ik had het al wel gemerkt aan mijn kleding, maar pas als ik op dat moment – ongelukkig met mijn spiegelbeeld, maar verder vooral leeg en neerslachtig – de confrontatie aanga en op de weegschaal stap schrik ik wakker.
Dit is te veel. Te ongezond. Hier moet ik iets aan doen. Nu.
Maar nu echt
Het is voor het eerst in lange tijd dat iets me weer kan schelen. Ik besluit – zoals ik al zo vaak in mijn leven besloot – dat het genoeg is. Dat ik dat overgewicht ga aanpakken. Maar nu echt. Ik geloof het bijna zelf niet meer, maar iets zorgt ervoor dat dat kleine vastberaden vlammetje maandenlang blijft wakkeren en het me deze keer ook echt lukt.
Wat dat iets is, wil je natuurlijk weten. Ik heb lang moeten peinzen voor ik dat inzichtelijk had.
Natuurlijk, de zomer kwam eraan, we hadden een vakantie geboekt en ik zag er tegenop zomerkleding te moeten dragen. En – wat ik nog vele malen erger vond – ik zou met de kinderen moeten zwemmen op onze vakantiebestemming.
En ik was al waardeloos, vond ik, omdat er vanwege die depressie amper nog iets uit mijn handen kwam, maar nu was ik ook nog eens dík!
Ik zou willen dat ik zo bodypositive was, dat mijn kledingmaat me niet zoveel uitmaakt. Maar zo is het nu eenmaal niet. Ik kan andere volle vrouwen prachtig vinden en het maakt me echt niet uit hoeveel een ander weegt, maar zelf voel ik me niet fijn als ik zwaarder ben.
Toch lukt het me tot dan toe niet mijn slechte eetgewoontes permanent aan te passen. Ik ben nu eenmaal een snoepkont. Zo iemand die niet begrijpt dat iemand het nodig vond hersluitbare zakken M&M’s uit te vinden. Of mini chocoladereepjes. Zo iemand die in de supermarkt echt niet gaat kíezen tussen Bastognes of een karamel-zeezout reep. En wat in huis is gaat op. Als ik iets lekkers open, zie ik nog dezelfde dag de bodem van de verpakking.
Een verandering
Of tenminste, zo was het. Tot ik erin slaagde iets te veranderen. Iets dat ik te danken heb aan een lange blonde vrouw, die soms iets te veel tobt, maar toch voor verhelderende inzichten zorgde: moi. Ik. Ikzelf.
Ik heb dat gewichtsverlies te danken aan een voortdurende dialoog met mezelf. Tijdens ieder rondje supermarkt. Ieder loopje naar de keuken. En tijdens het opentrekken van iedere kast.
Dankzij al die gesprekjes in mijn hoofd werd ik me bewust van wat ik deed en leerde ik nieuwe gewoontes aan. In iets meer dan vier maanden tijd wist ik van maat 46 naar 38/40 te slinken.
Wat ik dan zoal met mezelf besprak? Dat ga ik hier deze week ook delen! Wie weet heeft iemand van jullie er ook iets aan!
Wauw, wat goed verwoord…met tranen in mijn ogen gedacht bij ieder woord: ja, herkenbaar, ook, ja, klopt, check….
Ik kijk erg uit naar je volgende blog!
Liefs Erica
Ik vind het superstoer van je! En ben benieuwd naar je tips, want als ik jou zo hoor ben ik (los van het depressieve) wel ook zo;n type dat gewoon lekker alles naar binnen stouwt en niet nadenkt… hardlopen is een no-go, daar werkt mijn lijf niet meer aan mee. (Denk dat er bij mij ook iets van leeftijd / hormonen meespelen, heb jij dat ook?)
Waw! Ik heb ook weer een schop onder mijn kont nodig, vind ik. Niet omdat ik mezelf veracht, gelukkig, ik kan eindelijk in de spiegel kijken en merken dat er geen gigantische schaamte of degout meer is. Dat is op zich al heel wat.
Maar ik wil gewoon graag weer wat gezonder leven, en dat blijkt er altijd bij in te schieten, in periodes dat ik verzuip in het werk en gezinsleven. En vooral: de combinatie van de twee.
Tell me more! Benieuwd hoe je de goede gewoontes erin weet te houden.
Jij gaat mensen inspireren. Een daarvan ben ik. Dank.
O0h wat super knap van je! Ik wacht met spanning op het vervolg. Ik was 30 kg afgevallrn en na nog 2 zwangerschappen zit het er weer aan. Baal er zo van en wil het er weer af maar de motivatie om te beginnen ontbreekt. Mss krijg ik door jouw tips en verhaal weer net die zet die ik nodig heb.
R.E.S.P.E.C.T.!!
X 1000
(Maakt een diepe buiging)
Ik voorzie carrieremogelijkheden als voedingsdeskundige😉